รูปแบบความร่วมมือการจัดการภัยพิบัติทางธรรมชาติของไทย กับกลุ่มประเทศอาเซียน
คำสำคัญ:
ความร่วมมือ, การจัดการภัยพิบัติทางธรรมชาติ, กลุ่มประเทศอาเซียนบทคัดย่อ
บทความวิจัยเรื่องรูปแบบความร่วมมือการจัดการภัยพิบัติทางธรรมชาติของไทย กับกลุ่มประเทศอาเซียน นี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาปัญหาการจัดการภัยพิบัติทางธรรมชาติของไทยและกลุ่มประเทศอาเซียน 2) เพื่อศึกษาความร่วมมือการจัดการภัยพิบัติทางธรรมชาติของไทยกับกลุ่มประเทศอาเซียน 3) เพื่อเสนอรูปแบบความร่วมมือการจัดการภัยพิบัติ ทางธรรมชาติของไทยกับกลุ่มประเทศอาเซียน โดยใช้วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ เป็นการศึกษาจากเอกสาร ตำราและงานวิจัยที่เกี่ยวข้อง ใช้วิธีการสัมภาษณ์เชิงลึก โดยมีผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 20 คน ได้จากการเลือกแบบสโนว์บอลล์ และใช้วิธีการสนทนากลุ่มเพื่อให้ได้ข้อคำตอบที่เข้มข้น รวมทั้งใช้วิธีการวิเคราะห์เชิงเนื้อหาและตรวจสอบข้อมูลแบบสามเส้า ผลการวิจัยพบว่า 1) ปัญหาการจัดการภัยพิบัติทางธรรมชาติของไทยและกลุ่มประเทศอาเซียน คือ (1) เข้าใจความเสี่ยงจากภัยพิบัติ (2) เสริมสร้างศักยภาพในการบริหารและจัดการความเสี่ยงจากภัยพิบัติ (3) ลงทุนในด้านการลดความเสี่ยงจากภัยพิบัติพร้อมรับมือและทำให้ฟื้นคืน อย่างรวดเร็ว (4) พัฒนาศักยภาพการเตรียมความพร้อมเผชิญเหตุภัยพิบัติที่มีประสิทธิภาพ การฟื้นฟูสภาพและใช้การซ่อมสร้างให้ดีกว่าเดิม 2) ความร่วมมือการจัดการภัยพิบัติ ทางธรรมชาติของไทยกับกลุ่มประเทศอาเซียน คือ (1) การประเมินความเสี่ยงและการสร้างความตระหนักรู้ (2) การป้องกันและลดผลกระทบ (3) การเตรียมความพร้อมและการเผชิญ เหตุฉุกเฉิน (4) การฟื้นฟูสภาพ (5) การจัดการความรู้และนวัตกรรม 3) รูปแบบความร่วมมือการจัดการภัยพิบัติทางธรรมชาติของไทยกับกลุ่มประเทศอาเซียน โดยใช้ PEA Model ได้แก่ (1) ก่อนเกิดภัยพิบัติ (2) ขณะเกิดภัยพิบัติ (3) หลังเกิดภัยพิบัติ
เอกสารอ้างอิง
ชูวงษ์ ชูบาลี. (2551). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการบริหารจัดการภัยพิบัติ กรณีศึกษา: อาคารเคหะชุมชน เขตดินแดง. ใน วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาบริหาร รัฐกิจ. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
นิธิปรียา จันทวงษ์. (2561). การจัดการความรู้ ภัยพิบัติแผ่นดินไหวสู่สาธารณะ. วารสารประชาคมวิจัย, 28(138), 72-78.
เพิ่มพร รวมเมฆ. (2557). การจัดการภัยพิบัติโดยอาศัยชุมชนเป็นฐานภายใต้นโยบายการกระจายอำนาจ : กรณีศึกษา เทศบาลนครปากเกร็ด. ใน วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขารัฐประศาสนศาสตร์. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศิรินันต์ สุวรรณโมลี. (2553). การจัดการความเสี่ยงจากภัยพิบัติโดยมีชุมชนเป็นฐาน. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการทรัพยากรชีวภาพ. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี.
สายฝน แสงหิรัญ ทองประเสริฐ. (2558). การจัดการภัยพิบัติขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นและเครือข่ายองค์กรชุมชน. วารสารการบริหารท้องถิ่น, 8(4), 112-123.
ASEAN. (2012). ASEAN Ministerial Meeting on Disaster Management (AMMDM). Retrieved December 1, 2018, from https://asean.org/asean-socio-cultura lasean-ministerial-meeting-on-disaster-management-ammdm/overview/
ASEAN. (2012). The ASEAN Agreement on Disaster Management and Emergency Response. Retrieved December 5, 2561, from https://asean.org/?static _postthe-asean-agreement-on-disaster-management-and-emergency-response
Department of Disaster Prevention and Mitigation. (2007). Flood Prevention and Mitigation Action Plan Hurricane and Landslide Year 2007. Retrieved December 1, 2018, from https://www.disaster.go.th.
Department of Environmental Quality Promotion, Ministry of Natural Resources and Environment. (2009). Environmental situation in Thailand in 2009 by two-year-old people. Bangkok: Environmental Information Center.
Prasitrattasin. (2012). Research Methodology in Social Sciences. Bangkok: Samrada.
