การศึกษาภาษาถิ่นในจังหวัดนครราชสีมาตามแนวภูมิภาษาศาสตร์

ผู้แต่ง

  • พระสิทธิศักดิ์ ธมฺมทายาโท (พรมสิทธิ์) มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
  • เรืองเดช ปันเขื่อนขัติย์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
  • ปรีชา คะเนตนอก มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย

คำสำคัญ:

ภาษาถิ่น, ภูมิศาสตร์คำศัพท์, ระบบเสียงภาษาถิ่น

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาและวิเคราะห์ภาษาถิ่นพร้อมทั้งจัดทำแผนที่ภูมิศาสตร์คำศัพท์ในจังหวัดนครราชสีมา การวิจัยนี้ใช้รูปแบบผสานวิธีวิจัยทั้งเชิงคุณภาพและเชิงปริมาณตามทฤษฎีภาษาศาสตร์เชิงพรรณนา (Descriptive Linguistics) ซึ่งใช้เครื่องมือแบบสอบถามโดยวิธีการสุ่มกลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง (Purposive simpling) จำนวน 3,743 หมู่บ้าน

          ผลการวิจัยพบว่าระบบเสียงภาษาถิ่นในจังหวัดนครราชสีมาแบ่งออกเป็น5กลุ่มภาษาคือ ภาษาโคราช ภาษาอีสาน ภาษามอญ ภาษายวน ภาษาฮัญกุล สามารถแบ่งระบบเสียงออกเป็น 1) ระบบเสียงภาษาโคราชซึ่งพบว่ามีเสียงพยัญชนะต้น 20 หน่วยเสียงไม่มีการออกเสียงพยัญชนะต้นควบกล้ำสระเดี่ยว 18 หน่วยเสียงสระประสมมี3หน่วยเสียงเสียงวรรณยุกต์5หน่วยเสียง 2) ระบบเสียงภาษาอีสานซึ่งพบว่ามีเสียงพยัญชนะต้น 19 หน่วยเสียงไม่มีการออกเสียงพยัญชนะต้นควบกล้ำสระเดี่ยว 18 หน่วยเสียงสระประสมมี3หน่วยเสียงเสียงวรรณยุกต์ 5 หน่วยเสียง 3) ระบบเสียงภาษามอญซึ่งพบว่ามีเสียงพยัญชนะต้น 20 หน่วยเสียงไม่มีการออกเสียงพยัญชนะต้นควบกล้ำสระเดี่ยว 16 หน่วยสระประสมมี2หน่วยเสียงเสียงวรรณยุกต์ 4 หน่วยเสียง 4) ระบบเสียงภาษายวนซึ่งพบว่ามีเสียงพยัญชนะต้น18หน่วยเสียงไม่มีการออกเสียงพยัญชนะต้นควบกล้ำสระเดี่ยว 15 หน่วยเสียง สระประสมมี 2 หน่วยเสียงเสียงวรรณยุกต์5หน่วยเสียง 5) ระบบเสียงภาษาฮัญกุรซึ่งพบว่ามีเสียงพยัญชนะต้น 27 หน่วยเสียงมีเสียงควบกล้ำ 14 สระเดี่ยว 18 หน่วยเสียง สระประสมมี 3 หน่วยเสียงเสียงวรรณยุกต์5หน่วยเสียง และนำข้อมูลการวิเคราะห์มาจัดทำแผนที่ภูมิศาสตร์คำศัพท์ภาษาถิ่นปรากฎผู้พูดภาษาต่าง ๆ ดังนี้ ภาษาโคราชจำนวนผู้พูด 1,311,722 คน ภาษาอีสานจำนวนผู้พูด 683,356 คน ภาษายวนจำนวนผู้พูด 4,686 คน ภาษามอญจำนวนผู้พูด 541 คน ภาษาญัฮกูรจำนวนผู้พูด 768 คน ภาษาไทยกลางจำนวนผู้พูด 282,294 คน ภาษาอื่นๆจำนวนผู้พูด 2,965 คน

เอกสารอ้างอิง

ขุนสุบงกชศึกษากร. (2521). ภาษาสำเนียงโคราช: ของดีโคราช. นครราชสีมา: ตราเสือการพิมพ์.

ชลิตา รินทร์พรหม. (2520). ระบบหน่วยเสียงในภาษาถิ่นโคราช. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ถาวร สุบงกช. (2526). ภาษาถิ่นโคราช:การศึกษาในเชิงวิเคราะห์เรื่องเสียงและความหมาย. นครราชสีมา: สมบูรณ์อ๊อฟเซ็ทการพิมพ์.

ยุบล ชนสีลังกูล. (2535). ลักษณะสำคัญบางประการของภาษาถิ่นอีสาน. ใน รายงานการวิจัย. คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ สถาบันราชภัฎมหาสารคาม.

เรืองเดช ปันเขื่อนขัติย์. (2554). ภาษาศาสตร์ภาษาไทย. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

วิจินตน์ ภาณุพงศ์. (2530). ภูมิศาสตร์คำศัพท์ในจังหวัดนครราชสีมา: โครงการนำร่อง. ใน รายงานผลการวิจัย. จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.

วิไลศักดิ์ กิ่งคำ. (2551). ภาษาไทยถิ่น. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

สมทรง บุรุษพัฒน์. (2543). ภูมิศาสตร์ภาษาถิ่น. กรุงเทพมหานคร: เอกพิมพ์ไท.

อมรา ประสิทธิ์รัฐสินธุ์. (2533). จำกัดความในภาษาศาสตร์สังคม. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

Nonaka & Ikujiro. (1998). The knowledge-creating company in Harvard business review on knowledge management. Boston: Harvard business school Publishing corporation.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

02/29/2020

รูปแบบการอ้างอิง

(พรมสิทธิ์) พ. ธ., ปันเขื่อนขัติย์ เ. ., & คะเนตนอก ป. . (2020). การศึกษาภาษาถิ่นในจังหวัดนครราชสีมาตามแนวภูมิภาษาศาสตร์. วารสารมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 5(2), 92–107. สืบค้น จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/JSBA/article/view/237465

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย