การประยุกต์ใช้ปรัชญาการศึกษาหลังนวยุคในการจัดการศึกษา ของพระสอนศีลธรรมในโรงเรียนในพุทธศตวรรษที่ 26

บทคัดย่อ

                บทความเรื่องนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาแนวคิดและทฤษฎีที่เกี่ยวกับการจัดการศึกษาของพระสอนศีลธรรมฯ 2) เพื่อศึกษาปรัชญาการศึกษาหลังนวยุคที่เหมาะสมกับพระสอนศีลธรรมฯ 3) เพื่อนำปรัชญาการศึกษาหลังนวยุคมาประยุกต์ใช้เป็นแนวทางการแก้ปัญหาการจัดการศึกษาของพระสอนศีลธรรมฯ และ 4) เพื่อสร้างองค์ความรู้ใหม่และรูปแบบการพัฒนาการสอนของพระสอนศีลธรรมฯ ให้มีประสิทธิภาพ เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพใช้แบบสัมภาษณ์เชิงลึกเลือกแบบเจาะจง ผู้ให้ข้อมูลสำคัญเป็นบุคคลที่เกี่ยวข้องกับโรงเรียนสอนศีลธรรม มี 5 กลุ่ม ได้แก่ 1) ผู้บริหารสถานศึกษา 2) ผู้เข้าศึกษา 3) ผู้ปกครอง/ผู้ที่เกี่ยวข้อง/ประชาชนทั่วไป 4) นักวิชาการด้านการศึกษา และ 5) พระสอนศีลธรรม โดยใช้การวิเคราะห์เชิงเนื้อหา (Content Analysis) สรุปเป็นภาพรวม ผลการวิจัยพบว่า 1) แนวคิดและทฤษฎี ได้แก่ การจัดการศึกษา องค์ประกอบการจัดการศึกษา การจัดการศึกษาในพุทธศตวรรษที่ 26 วิธีการสอน และความเป็นมาของพระสอนศีลธรรมฯ 2) ปรัชญาการศึกษาหลังนวยุค ได้แก่   1) ปรัชญาการศึกษาพุทธปรัชญา 2) ปรัชญาการศึกษาปฏิรูปนิยม 3) ปรัชญาการศึกษาพิพัฒนาการนิยม และ 4) ปรัชญาการศึกษานิรันตรนิยม 3) การประยุกต์ใช้เป็นแนวทางการแก้ปัญหา ได้แก่ ด้านบุคลากร ด้านกระบวนการการสอน ด้านการใช้สื่อ และด้านการวัดประเมินผลและติดตามผล โดยนำพุทธปรัชญาการศึกษามาออกแบบเป็นกิจกรรมการเรียนรู้เพื่อให้เด็กและเยาวชนมีความรู้คู่คุณธรรม มีคุณภาพชีวิตที่ดี และมีความสุข 4) องค์ความรู้ใหม่ คือ การจัดการศึกษาให้เกิดความรู้คู่คุณธรรม โดยนำ ศีล สมาธิ ปัญญา มาปลูกฝังศีลธรรมและจริยธรรม (เข้าถึง) และนำไปใช้ (เข้าใจ) ให้มีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น (พัฒนา) การสอนให้ผู้เรียนเป็นจุดศูนย์กลางการเรียนรู้ที่เน้นการคิดวิเคราะห์ (อริยสัจ 4) มาใช้กลั่นกรอง (โยนิโสมนสิการ) เลือกรับข้อมูลข่าวสารและวัฒนธรรมใหม่ ๆ อย่างรู้เท่าทัน ผู้สอนเป็นกัลยาณมิตรชี้ทางออกปัญหา (ปรโตโฆสะ)