โรงเรียนผู้สูงอายุ : การจัดการสุขภาวะและสวัสดิการผู้สูงอายุในภาคกลาง
คำสำคัญ:
โรงเรียนผู้สูงอายุ, การจัดการสุขภาวะและสวัสดิการ, ผู้สูงอายุบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษากระบวนการดำเนินการของโรงเรียนผู้สูงอายุในภาคกลาง เพื่อพัฒนาระบบการจัดการสุขภาวะและสวัสดิการผู้สูงอายุของโรงเรียนผู้สูงอายุในภาคกลาง และเพื่อเสริมสร้างเครือข่ายโรงเรียนผู้สูงอายุในการจัดการสุขภาวะและสวัสดิการของผู้สูงอายุในภาคกลาง ระเบียบวิธีวิจัยเป็นการวิจัยแบบผสานวิธี ระหว่างวิจัยเชิงปริมาณและการวิจัยเชิงคุณภาพ ประกอบการสัมภาษณ์เชิงลึกเพื่อสนับสนุนข้อมูลเชิงปริมาณ และการสนทนากลุ่ม นำเสนอข้อมูลด้วยวิธีการเชิงพรรณนา และนำมาสังเคราะห์เชิงระบบเพื่อหาประเด็นร่วมและอธิบายเนื้อหา
ผลการวิจัยพบว่า การดำเนินการของโรงเรียนผู้สูงอายุในภาคกลาง เป็นไปเพื่อส่งเสริมสุขภาวะและสวัสดิการผู้สูงอายุ โดยมีวัตถุประสงค์ในการจัดตั้ง คือ เพื่อพัฒนาสุขภาวะของผู้สูงอายุทั้ง 4 มิติ คือ ด้านกาย ด้านจิตใจ ด้านปัญญา และด้านสังคม ระบบการจัดการสุขภาวะและสวัสดิการผู้สูงอายุของโรงเรียนผู้สูงอายุในภาคกลาง ทั้ง 4 มิติ ได้แก่ ด้านร่างกาย ส่งเสริมสุขภาพทางกาย อาหารและโภชนาการ การออกกำลังกาย และพัฒนาด้านอารมณ์ในวัยผู้สูงอายุ เช่น กิจกรรมสวดมนต์ นั่งสมาธิ เป็นต้น มีการตรวจสุขภาพเป็นประจำทุกปี เยี่ยมบ้านผู้สูงอายุติดเตียง และพัฒนาสวนสาธารณะสำหรับผู้สูงอายุได้ออกกำลังกาย ด้านสังคม เน้นให้ผู้สูงอายุได้มีกิจกรรมการเสวนาแลกเปลี่ยนเรียนรู้ระหว่างผู้สูงอายุในโรงเรียน มีการพูดคุยแลกเปลี่ยนความรู้เรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นในชีวิตประจำวัน พัฒนาทักษะในการพูด ทักษะในการฟัง มีการจัดกิจกรรมสายด่วนผู้สูงอายุ ด้านจิตใจ ผ่านกระบวนการกิจกรรมทางจิตวิทยา กิจกรรมคิดบวก กิจกรรมการร้องเพลง กิจกรรมนันทนาการ กิจกรรมธรรมบำบัด และด้านสติปัญญา ดำเนินการผ่านกิจกรรมทางวิชาการ วัฒนธรรมและภูมิปัญญาท้องถิ่น ส่งเสริมภูมิปัญญา งานฝีมือ งานประดิษฐ์ เพื่อส่งเสริมให้ผู้สูงอายุได้ผลิต และหาตลาดในการจัดจำหน่ายให้ผู้สูงอายุให้เกิดรายได้ 3) เสริมสร้างเครือข่ายโรงเรียนผู้สูงอายุในการจัดการสุขภาวะและสวัสดิการของผู้สูงอายุในภาคกลาง โดยการสร้างเครือข่ายความร่วมมือระหว่างภาครัฐ องค์การปกครองส่วนท้องถิ่น ภาคเอกชน และภาคประชาชนในพื้นที่
เอกสารอ้างอิง
กุลวดี โรจน์ไพศาลกิจ และวรากร เกรียงไกรศักดา. (2560). การพัฒนาแนวทางการดำเนินงานของชุมชนในการพัฒนาสุขภาวะผู้สูงอายุ. Journal of the Association of Researchers, 22(1), 87-89.
ชมพูนุท พรหมภักดิ์. (2556). การเข้าสู่สังคมผู้สูงอายุของประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานเลขาธิการวุฒิสภา.
ปิยะดา ภักดีอำนาจ และพรชัย ลิขิตธรรมโรจน์. (2557). แนวทางการพัฒนาการจัดสวัสดิการเพื่อผู้สูงอายุขององค์การบริหารส่วนตำบลกาตอง อำเภอยะหา จังหวัดยะลา. วารสารวิทยาการจัดการ, 31(2), 121-122.
พรทิพย์ สุขอดิศัย และคณะ. (2557). วิถีชีวิตและแนวทางการมีสุขภาวะของผู้สูงอายุในภาคตะวันออก. วารสารการศึกษาและการพัฒนาสังคม, 10(1), 90-91.
พิสิษฐ์ จอมบุญเรือง และคณะ. (2556). แนวทางการพัฒนาการจัดการสวัสดิการสังคมผู้สูงอายุเพื่อการพึ่งพาตนเองในจังหวัดนครสวรรค์. วารสารวิชาการและวิจัยสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครสวรรค์, 8(24), 15-28.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกฉบับภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย. (2557). สถานการณ์ผู้สูงอายุไทย พ.ศ. 2556. กรุงเทพมหานคร: บริษัท อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พลับชิง จำกัดมหาชน.
สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ. (มปป). (2559). การจัดตั้งโรงเรียนผู้สูงอายุ. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ.
สำนักพัฒนาสุขภาพจิต กรมสุขภาพจิต. (2555). คู่มือ “ความสุข 5 มิติ สำหรับผู้สูงอายุ. กรุงเทพมหานคร: บริษัท บียอนด์ พับลิชชิ่ง จำกัด.
สำนักส่งเสริมและพิทักษ์ผู้สูงอายุ. (2556). คู่มือการดำเนินงานโรงเรียนผู้สูงอายุ. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานส่งเสริมสวัสดิภาพและพิทักษ์เด็ก เยาวชน ผู้ด้อยโอกาส และผู้สูงอายุ กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์.




