หลักธรรมและบุคลิกภาพนักการเมืองที่มีผลต่อการแสดงออกทางการเมืองของนักการเมืองท้องถิ่น ในเขตจังหวัด ภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน 1
คำสำคัญ:
หลักธรรม, บุคลิกภาพ, การแสดงออกทางการเมือง, นักการเมืองท้องถิ่นบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาการพัฒนาองค์ประกอบหลักธรรมและบุคลิกภาพนักการเมืองที่มีผลต่อผลทางการเมือง กรณีศึกษานักการเมืองท้องถิ่นในเขตจังหวัดภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน 1 2) ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างการพัฒนาองค์ประกอบหลักธรรมและบุคลิกภาพนักการเมืองที่มีผลต่อผลทางการเมือง กรณีศึกษานักการเมืองท้องถิ่นในเขตจังหวัดภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน 1 3) วิเคราะห์แนวทางของการพัฒนาองค์ประกอบหลักธรรมและบุคลิกภาพนักการเมืองที่มีผลต่อผลทางการเมือง กรณีศึกษานักการเมืองท้องถิ่นในเขตจังหวัดภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน 1 โดยใช้แบบสอบถามในการเก็บรวบรวมข้อมูลด้วยการส่มตัวอย่างประชากรจำนวน 400 ชุด ผลการวิจัยพบว่า ผลสำรวจตัวแปรหลักสัปปุริสธรรม และองค์ประกอบด้านรู้จักประมาณ ด้านรู้เวลาและชุมชน ด้านรู้บุคคล และด้านรู้เหตุ มีค่าอยู่ในระดับมาก เช่นเดียวกับตัวแปรบุคลิกภาพนักการเมืองที่มีองค์ประกอบด้านลักษณะที่ชื่นชอบความกังวลผิดปกติ การแสดงความถูกต้องและทักษะการเมืองรวมถึงตัวแปรการแสดงออกทางการเมืองและองค์ประกอบความถูกต้องในการเป็นผู้แทนการเปิดโอกาสและความอดทนต่อการเรียกร้อง มีค่าเฉลี่ยอยู่ในระดับมากเช่นเดียวกัน จากผลวิเคราะห์พบว่าตัวแปรทั้งสามหลักธรรม บุคลิกภาพนักการเมืองและการแสดงออกทางการเมือง มีความสัมพันธ์ไปในทิศทางเดียวกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ .01 ดังนั้นสรุปได้ว่า ตัวแปรหลักธรรม บุคลิกภาพนักการเมืองและการแสดงออกทางการเมืองมีความสัมพันธ์สอดคล้องกันมากอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ .01 จากผลวิเคราะห์พบว่าสัมประสิทธิ์พยากรณ์ต่อตัวแปรตามการแสดงออกทางการเมือง อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ .05 โดยมีตัวแปรอิทธิพลประกอบด้วยลักษณะที่ชื่นชอบ ความกังวลผิดปกติ ทักษะการเมือง รวมถึงรู้เวลาและชุมชน อันเป็นตัวแปรองค์ประกอบของหลักธรรมและบุคลิกภาพนักการเมือง ทั้งนี้สามารถอธิบายความแปรปรวนร่วมกันได้ร้อยละ 64.0
เอกสารอ้างอิง
จตุพล ดวงวิจิตร และประยูร สุยะใจ. (2559). การบูรณาการหลักการบริหารเชิงพุทธในการส่งเสริมการขับเคลื่อนองค์กรชุมชนในลุ่มน้ำแม่กลองตอนล่าง . วารสารการจัดการธุรกิจ มหาวิทยาลัยบูรพา, 5(1), 63 – 83.
ธเนศวร์ เจริญเมือง. (2550). 100 ปี การปกครองท้องถิ่นไทย พ.ศ. 2440-2540. (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพมหานคร: โครงการจัดพิมพ์คบไฟ.
บุญชม ศรีสะอาด. (2554). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพมหานคร: สุรีวิทยาสาสน์.
พิมพ์พิมล นวชัย. (2560). รูปแบบการปกครองในระบอบประชาธิปไตย. เรียกใช้เมื่อ 20 เมษายน 2560 จาก http://wanwila.exteen.com/20130523/entry-1
โรจนินทร์ ศรีปองพันธ์ และคณะ. (2561). บทบาทของนักการเมืองท้องถิ่นในการบริหารจัดการในเขตเทศบาลเมืองสุรินทร์ จังหวัดสุรินทร์ . วารสาร ธุรกิจปริทัศน์, 10(2), 39 - 54.
ลิขิต ธีระเวคิน. (2553). การเมืองการปกครองของไทย. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สมบัติ ธำรงธัญวงศ์. (2554). การเมือง: แนวคิดและการพัฒนา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์เสมาธรรม.
สัญญา เคณาภูมิ. (2558). วิถีพอเพียงวิถีประชาธิปไตย : กรณีศึกษาชุมชนตำบลโคกพระ ตำบลมะค่าและตำบลกุดใส้จ่อ อำเภอกันทรวิชัย จังหวัดมหาสารคาม. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 4 (2) (ฉบับพิเศษ) : พฤษภาคม – สิงหาคม 2558 , 56 – 72.
สำนักบริหารยุทธศาสตร์กลุ่มจังหวัด ภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน 1. (2555). สภาพทั่วไปของกลุ่มจังหวัด. เรียกใช้เมื่อ 27 พฤศจิกายน 2561 จาก http://www. osmnortheast-n1.moi.go.th/ud/index.php?option=com_ content&view =article&id=54&Itemid=87
อริสา เหล่าวิชยา. (2556). ภาพลักษณ์นักการเมือง. วารสารนักบริหาร, 33(2), 57-62.
เอก ตั้งทรัพย์วัฒนา. (2551). คำและความคิดในรัฐศาสตร์ร่วมสมัย เล่ม 2. กรุงเทพมหานคร: วี. พริ้นท์.
Yamane, T. (1973). Statistics: An Introductory Analysis, Third edition. New York: Harper and Row Publication.
