ปัจจัยที่ส่งเสริมกระบวนการคิดเชิงพุทธบูรณาการในสังคมพหุวัฒนธรรม
คำสำคัญ:
กระบวนการคิด, พุทธบูรณาการ, สังคมพหุวัฒนธรรมบทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษากระบวนการคิดเชิงพุทธบูรณาการ 2) ศึกษารูปแบบสังคมพหุวัฒนธรรม 3) วิเคราะห์ปัจจัยที่ส่งเสริมกระบวนการคิดเชิงพุทธบูรณาการในสังคมพหุวัฒนธรรม จังหวัดสงขลา จังหวัดยะลาและจังหวัดปัตตานี เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ ใช้แบบสอบถามในการเก็บข้อมูล กลุ่มตัวอย่าง 400 คน โดยคัดเลือกจากประชากรที่อาศัยอยู่ในพื้นที่สังคมพหุวัฒนธรรม กลุ่มประชากรผู้ให้ข้อมูลในการสัมภาษณ์เชิงลึก จำนวน 11 คน ซึ่งเป็นประชากรที่มีความรู้ด้านศาสนาที่เป็นพระสงฆ์ผู้นำทางด้านศาสนาอิสลาม ศาสนาจารย์คริสตจักร ผู้ทรงคุณวุฒิในด้านการอยู่ร่วมกันในสังคมพหุวัฒนธรรม ผลการวิจัยพบว่า 1) ความสัมพันธ์ที่ส่งเสริมกระบวนคิดเชิงพุทธบูรณาการ เมื่ออยู่ร่วมกันสามารถพัฒนาความคิด ให้เกิดสันติโดยบูรณาการกับ ทฤษฎีรูปตัวยู และทฤษฎีต้นไม้จริยธรรม ประพฤติดีมีศีลไม่เดือดร้อนวุ่นวายใจ ทำจิตที่สงบ เป็นสมาธิและเกิดปัญญา 2) การพัฒนาสังคมให้มีความสงบสุขและสันติ ทุกคนต้องเป็นคนดีมีคุณภาพและปฏิบัติตามหลักธรรมเพื่อเป็นพลเมืองที่ดีของสังคม มีศีลธรรม พึ่งตนเองได้ อยู่ร่วมกันได้เป็นสุข มีคุณธรรมประจำใจ มีพรหมวิหาร 4 โยนิโสมณสิการกัลยาณมิตร 3) ทุกคนเป็นเพื่อนมนุษย์ เป็นคนไทยเหมือนกัน ศาสนาที่แตกต่างกันแต่ไม่ใช่สิ่งที่ทำให้แบ่งแยกกัน ครอบครัวมีส่วนช่วยในการอบรมสั่งสอนบุตรเป็นคนดี พุทธ คริสต์ อิสลาม สามารถอยู่ร่วมกันได้ โรงเรียน และชุมชน ต้องให้ความเสมอภาคกัน ใช้ความสามัคคี ช่วยเหลือกัน ให้อภัย ไม่พูดให้ร้ายกัน ให้เกียรติกัน รักผู้อื่นเหมือนกับรักตนเอง แสวงจุดร่วมสงวนจุดต่าง จึงทำให้สังคมพหุวัฒนธรรมที่แตกต่างกันแต่สามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างสันติ
เอกสารอ้างอิง
ชนิศร์ ชูเลื่อน. (2555). การศึกษาบริบททางสังคมและวัฒนธรรมกับการดำรงอยู่ของพระพุทธศาสนาในเขตชายแดนภาคใต้: ศึกษากรณีพื้นที่จังหวัดปัตตานี. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ชัชพงศ์ รัตนาภิรมย์. (2562). พหุวัฒนธรรม. เรียกใช้เมื่อ 25 ธันวาคม 2562 จาก http://wiki.ocsc.go.th/_media/pdf
ปิยะธิดา ขจรชัยกุล. (2547). การพัฒนากระบวนการคิดแก้ปัญหาสำหรับเด็กปฐมวัยตามแนวคิดทฤษฎีสกีมา. ใน ดุษฎีนิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาจิตวิทยาการศึกษา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พระภิญโญ ตสฺสนาโม (มีสมบัติ). (2560). กระบวนการปลูกฝังการยั้งคิดเพื่อแก้ปัญหาการทะเลาะวิวาทของนักเรียนอาชีวศึกษาตามแนวพุทธ. ใน ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหานภดล ปุญฺญสุวฑฺฒโก (สายสุตา). (2560). การอยู่ร่วมกันของคนในสังคมพหุวัฒนธรรมในประเทศไทย: กรณีศึกษาชุมชนเขตบางรัก กรุงเทพมหานคร. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหามงคลกานต์ ฐิตธมฺโม (กลางพนม). (2560). การอยู่ร่วมกันของคนในสังคมพหุวัฒนธรรมในประเทศไทย: กรณีศึกษาสังคมพหุวัฒนธรรมในอำเภอเมือง จังหวัดเชียงใหม่. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหายุทธนา นรเชฏโฐ และคณะ. (2560). ศึกษาวิเคราะห์หลักการอยู่ร่วมกันของสังคมพหุวัฒนธรรมในประเทศไทย : กรณีศึกษาชุมชนชาวพุทธและมุสลิมในชุมชนวัดท่าการ้อง ตำบลบ้านป้อม อำเภอพระนครศรีอยุธยา จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสาร มจร พุทธศาสตร์ปริทรรศน์ , 1(1), 40-61.
พระมหายุทธนา นรเชฏฺโฐ และคณะ. (2560). การอยู่ร่วมกันของคนในสังคมพหุวัฒนธรรมในประเทศไทย. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
รสสุคนธ์ เนาวบุตร และนรินทร์ สังข์รักษา. (2558). แนวทางการจัดการศึกษาเรียนร่วมพหุวัฒนธรรม:กรณีศึกษาชุมชนบ้านป่าละอู อำเภอหัวหิน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์. ฉบับภาษาไทย มนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 8(2), 420 - 435.
ศูนย์มุสลิมศึกษาสถาบันเอเชียศึกษา. (2549). พหุวัฒนธรรมกับการพัฒนาการศึกษาใน 3 จังหวัดชายแดนใต้: กรณีศึกษาปอเนาะ. กรุงเทพมหานคร: ศรีบูรณ์คอมพิวเตอร์การพิมพ์.
สุภางค์ จันทวานิช. (2552). วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ. (พิมพ์ครั้งที่ 17). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุไรยา วานิ และมะรอนิง สาแลมิง. (2557). การอยู่ร่วมกันของชุมชนในสังคมพหุวัฒนธรรม: กรณีศึกษาตำบลทรายขาว อำเภอโคกโพธิ์ จังหวัดปัตตานี. ใน วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาความขัดแย้งและสันติศึกษา. มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
อมรา พงศาพิชญ์. (2541). วัฒนธรรมศาสนาและชาติพันธุ์วิเคราะห์สังคมไทยแนวมานุษยวิทยา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.




