การพัฒนาตัวบ่งชี้ความรับผิดชอบต่อสังคมด้านจริยธรรม ของนักเรียนระดับมัธยมศึกษา
คำสำคัญ:
การพัฒนาตัวบ่งชี้, ความรับผิดชอบต่อสังคมด้านจริยธรรม, นักเรียนระดับมัธยมศึกษาบทคัดย่อ
บทความฉบับนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนาตัวบ่งชี้ และตรวจสอบความตรงเชิงโครงสร้างของโมเดลการวัดตัวบ่งชี้ความรับผิดชอบต่อสังคมด้านจริยธรรมของนักเรียนระดับมัธยมศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 13 กับข้อมูลเชิงประจักษ์ ใช้วิธีวิจัยแบบผสมทั้งเชิงคุณภาพและเชิงปริมาณ แบ่งเป็น 2 ขั้นตอน คือ การสร้างและพัฒนาตัวบ่งชี้ความรับผิดชอบต่อสังคมด้านจริยธรรมของนักเรียนระดับมัธยมศึกษา โดยการสังเคราะห์เอกสารงานวิจัยที่เกี่ยวข้อง การสัมภาษณ์เชิงลึกผู้ทรงคุณวุฒิ จำนวน 11 คน และการตรวจสอบความตรงเชิงโครงสร้างของโมเดลการวัดความความรับผิดชอบต่อสังคมด้านจริยธรรมของนักเรียนระดับมัธยมศึกษากับข้อมูลเชิงประจักษ์ โดยเก็บข้อมูลจากนักเรียนระดับมัธยมศึกษาปีที่ 5 จำนวน 1,140 คน นำข้อมูลที่เก็บรวบรวมได้มาวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยันโดยใช้โปรแกรม LISREL 8.53 ค่าสถิติที่ใช้ ได้แก่ ค่าไค-สแควร์ (χ2) ค่าดัชนีความกลมกลืน (Goodness of Fit Index: GFI) ค่าดัชนีวัดระดับความกลมกลืนที่ปรับแก้แล้ว (Adjusted Goodness of Fit Index: AGFI) ผลการวิจัย พบว่า ตัวบ่งชี้ความรับผิดชอบต่อสังคมด้านจริยธรรมของนักเรียนระดับมัธยมศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 13 มี 4 องค์ประกอบหลัก ได้แก่ 1) มุมมองที่ถือเอาประโยชน์ส่วนรวมเป็นสำคัญ มี 3 องค์ประกอบย่อย 23 ตัวบ่งชี้ 2) มุมมองบทบาทและหน้าที่ มี 3 องค์ประกอบย่อย 31 ตัวบ่งชี้ 3) มุมมองค่านิยมในการเป็นคนดี มี 3 องค์ประกอบย่อย 32 ตัวบ่งชี้ และ 4) มุมมองการเป็นสมาชิกที่ดีของสังคม มี 3 องค์ประกอบย่อย 28 ตัวบ่งชี้ ผลการตรวจสอบความตรงเชิงโครงสร้างของโมเดลการวัดตัวบ่งชี้ความรับผิดชอบต่อสังคมด้านจริยธรรมของนักเรียนระดับมัธยมศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 13 พบว่ามีความสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
เอกสารอ้างอิง
กัญญรัตน์ หงส์วรนันท์. (2557). การแสดงความรับผิดชอบต่อสังคม: กลยุทธ์และโอกาสขององค์กรธุรกิจประเทศกำลังพัฒนาในสังคมพลวัต. วารสารนิเทศศาสตร์ธุรกิจบัณฑิตมหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิต, 6 (2), 83-112.
ถิรพงศ์ ฤกษ์ขา. (2558). การพัฒนารูปแบบการพัฒนาวินัยนักเรียนของสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาในกรุงเทพมหานคร. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาการบริหาการศึกษาและภาวะผู้นำ. มหาวิทยาลัยเซนต์จอห์น.
ศุภวดี บุญญวงศ์. (2555). ปัจจัยเชิงเหตุของการเสริมสร้างคุณธรรม จริยธรรม ค่านิยมและบุคลิกลักษณะนิสัยที่ดีงามในการจัดกิจกรรมพัฒนาผู้เรียน. วารสารวิชาการคุณธรรมความดี, 1(1), 59-78.
ศูนย์บริหารกลาง. (2554). พระราชดำรัสของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว วันพฤหัสบดีที่ 15 มกราคม 2558. เรียกใช้เมื่อ 27 มกราคม 2562 จาก http://www.cca.chula. ac.th/protocol/organizations-individuals.html
สรายุทธ กันหลง. (2554). การวิจัย: การวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยัน (Confirmatory Factor Analysis: CFA). เรียกใช้เมื่อ 26 สิงหาคม 2562 จาก http://yuthxx. multiply.com/journal/item/357/357
สำนักข่าวอิศรา. (2559). รมว.ศธ. พร้อมนำแนวพระราชดำริฯ “เด็กรักครู - ครูรักเด็ก” หัวใจการปฏิรูปการศึกษา. เรียกใช้เมื่อ 18 กันยายน 2562 จาก http://www.isranews. org/isranews-news/item/52635
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ. (2557). รายงานการวิจัยเรื่องแนวทางการพัฒนาการศึกษาไทยกับการเตรียมความพร้อมสู่ศตวรรษที่ 21. กรุงเทพมหานคร: พริกหวานกราฟฟิคจำกัด.
สำนักวิชาการและมาตรฐานการศึกษา สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน กระทรวงศึกษาธิการ. (2554). แนวทางการพัฒนาการวัดและประเมินคุณลักษณะอันพึงประสงค์ ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ.
สุภมาส อังศุโชติ และคณะ. (2551). สถิติวิเคราะห์สำหรับการวิจัยทางสังคมศาสตร์และพฤติกรรมศาสตร์: เทคนิคการใช้โปรแกรม LISREL. กรุงเทพมหานคร: เจริญดีมั่งคงการพิมพ์.
Cronbach, L. J. (1990). Essentials of psychological testing (5 thed.). New York: Harper Collins Publishers.
Joseph, F. H. et al. (1998). Multivariate data analysis Upper Saddle River. New Jersey: Prentice Hall.
Nicolescu C. (2006). Corporate Social Responsibility in the Romanian higher Education. Retrieved March 28 , 2015, from http://www.policy.hu /cnicolescu
Porter, M. E. & Kramer, M. R. (2006). The Competitive Advantage of Corporate Philanthropy. Harvard Business Review, 80(12), 56-68.
