แนวทางการพัฒนาการบริการที่พักสัมผัสวัฒนธรรม(โฮมสเตย์) เพื่อรองรับนักท่องเที่ยว จังหวัดพระนครศรีอยุธยา
คำสำคัญ:
การพัฒนา, การบริการ, โฮมสเตย์บทคัดย่อ
การศึกษาเรื่องแนวทางการพัฒนาการบริการที่พักสัมผัสวัฒนธรรม (โฮมสเตย์) เพื่อรองรับนักท่องเที่ยว จังหวัดพระนครศรีอยุธยา มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษารูปแบบการบริการ ประเมินการบริการ และเสนอแนวทางพัฒนาการบริการให้กับที่พักสัมผัสวัฒนธรรม (โฮมสเตย์) เพื่อรองรับนักท่องเที่ยว จังหวัดพระนครศรีอยุธยา งานวิจัยศึกษาเชิงปริมาณ กลุ่มตัวอย่างคือนักท่องเที่ยวที่เข้ามาในพื้นที่ที่พักสัมผัสวัฒนธรรม (โฮมสเตย์) จังหวัดพระนครศรีอยุธยา จำนวน 400 คน ใช้วิธีสุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง เครื่องมือเป็นแบบประเมินการบริการ และวิจัยเชิงคุณภาพ ศึกษาโดยการสัมภาษณ์เชิงลึก ใช้แบบสัมภาษณ์กึ่งโครงสร้าง กลุ่มตัวอย่างเป็นผู้ประกอบการและผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับที่พักสัมผัสวัฒนธรรม
ผลการประเมินการบริการที่เข้าพักที่พักสัมผัสวัฒนธรรม (โฮมสเตย์) กลุ่มตัวอย่างส่วนใหญ่เป็นเพศหญิงร้อยละ 73.25 อยู่ในช่วงอายุ 25-34 ปี ร้อยละ 49.75 โสด ร้อยละ 50.00 มีระดับการศึกษาปริญญาตรี ร้อยละ 65.75 อาชีพพนักงานเอกชน ร้อยละ 71.5 รายได้อยู่ระหว่าง 20,001-25,000 บาท ร้อยละ 57.5 การศึกษาด้านความเป็นรูปธรรมของการบริการ ระดับมาก (=3.80) ด้านความน่าเชื่อถือไว้วางใจในการบริการ ระดับมาก (
=3.69) ด้านการตอบสนองผู้ใช้บริการทันที ระดับมาก (
=3.58) ด้านการให้ความมั่นใจแก่ลูกค้า ระดับมาก (
=3.71) ด้านความเข้าใจผู้ใช้บริการ ระดับมาก(
=3.54) แนวทางการพัฒนาการบริการให้กับที่พักสัมผัสวัฒนธรรม(โฮมสเตย์) ควรพัฒนาด้านภาษาต่างประเทศ ควรมีความพร้อมในการต้อนรับนักท่องเที่ยว ควรมีวางแผนกิจกรรมการท่องเที่ยวตลอดทั้งปี ควรให้ความรู้การบริการ ควรทำให้นักท่องเที่ยวเข้าใจการท่องเที่ยวในชุมชน การพัฒนาบริการควรคำนึงเรื่องการบริหารจัดการ ที่พัก อาหาร ความปลอดภัย อัธยาศัยของเจ้าบ้าน การนำเที่ยว ธรรมชาติสิ่งแวดล้อม วัฒนธรรม ผลิตภัณฑ์ การประชาสัมพันธ์ เป็นต้น
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2554). กำหนดมาตรฐานบริการท่องเที่ยวมาตรฐานโฮม สเตย์ไทย พ.ศ. 2554. กรุงเทพมหานคร: กรมการท่องเที่ยว.
. (2558). ยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวไทยพ.ศ. 2558 – 2560. กรุงเทพมหานคร: กรมการท่องเที่ยว.
กฤษมาพร พึงโพธิ์. (2554). การเปรียบเทียบคุณภาพบริการที่คาดหวังและรับรู้ของผู้ใช้บริการโรงแรมระดับ 5 ในเขตกรุงเทพมหานคร. ใน วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาบริหารธุรกิจ. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
จินตนา กงเพชร และคณะ. (2559). การพัฒนารูปแบบหมู่บ้านโฮมสเตย์เพื่อการบริการการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม จังหวัดหนองบัวลำภู. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ฉลองศรี พิมลสมพงศ์. (2542). การวางแผนและการพัฒนาตลาดการท่องเที่ยว. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ฉันทัช วรรณถนอม. (2552). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: สามลดา.
ศุภลักษณ์ สุริยะ. (2556). แนวทางการพัฒนาคุณภาพการบริการของแผนกต้อนรับส่วนหน้าโรงแรมเพื่อรองรับนักท่องเที่ยวอาเซียนกรณีศึกษา: โรงแรมบูติก กรุงเทพมหานคร. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการจัดการท่องเที่ยว. สถาบันบัณฑิตพัฒน บริหารศาสตร์.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ สำนักนายกรัฐมนตรี. (2559). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 12. เรียกใช้เมื่อ 20 สิงหาคม 2560 จาก http://plan.bru.ac.th/wpcontent/uploads/2018/12/แผนพัฒนา-12-.pdf
สุวิมล ติรกานันท์. (2550). การสร้างเครื่องมือวัดตัวแปรในการวิจัยทางสังคมศาสตร์: แนวทางสู่การปฏิบัติ. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Cronbach L. J. (1990). Essentials of psychological testing. (5th ed.). New York: Harper Collins. Publishers.
Parasuraman A. et al. (1985). A Conceptual Model of.Service Quality and Its Implications for Future Research. Journal of Marketing, 49(1), 41-50.
Yamane, T. (1973). Statistics: An tntroductory Analysis. 3rd ed. USA: Harper & Row.
