แนวทางการประยุกต์ใช้พุทธปรัชญาและปรัชญาหลังนวยุคในการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงพระพุทธศาสนาในจังหวัดสงขลา

บทคัดย่อ

บทความนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาแนวคิดเกี่ยวกับการท่องเที่ยวเชิงพระพุทธศาสนาในจังหวัดสงขลา 2) เพื่อศึกษาพุทธปรัชญาและปรัชญาหลังนวยุคว่าด้วยการท่องเที่ยวเชิงศาสนา 3) เพื่อนำพุทธปรัชญาและปรัชญาหลังนวยุคมาประยุกต์ใช้เป็นแนวทางในการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงพระพุทธศาสนาในจังหวัดสงขลา 4) เพื่อสร้างองค์ความรู้ใหม่และแนวทางต้นแบบในการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงพระพุทธศาสนา เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยการศึกษาเอกสารและการศึกษาภาคสนาม นำเสนอการวิจัยแบบพรรณนา ผลการวิจัยพบว่า การท่องเที่ยวเชิงพระพุทธศาสนาในจังหวัดสงขลา เป็นรูปแบบการท่องเที่ยวที่มุ่งให้นักท่องเที่ยวได้รับประสบการณ์ที่หลากหลาย เพื่อการพักผ่อนและการทำความดีที่ส่งผลต่อการพัฒนาคุณภาพชีวิตทั้งด้านร่างกายและจิตใจ พุทธปรัชญาและปรัชญาหลังนวยุคว่าด้วยการท่องเที่ยวเชิงศาสนา ประกอบด้วยหลักพุทธอภิปรัชญา (ขันธ์ 5) หลักพุทธญาณวิทยา (ปัญญา 2) หลักพุทธจริยศาสตร์ (พุทธจริยศาสตร์ 3 ระดับ) หลักพุทธจริยธรรม (พละธรรม 4) และพุทธสุนทรียศาสตร์ (สัปปายะ 7) และแนวคิดทางปรัชญาหลังนวยุคของมิเชล ฟูโกต์ เรื่อง เทคโนโลยีการตลาด ส่วนการนำพุทธปรัชญาและปรัชญาหลังนวยุคมาประยุกต์ใช้เป็นแนวทางในการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงพระพุทธศาสนาในจังหวัดสงขลา สามารถประยุกต์ใช้ได้ใน         8 ด้าน ได้แก่ ด้านทรัพยากรการท่องเที่ยว ด้านการจัดการภูมิทัศน์ ด้านความร่วมมือ (รัฐ วัด และชุมชน) ด้านบุคลากร ด้านสิ่งอำนวยความสะดวก ด้านร้านค้า/สินค้าที่ระลึก ด้านข้อมูลสารสนเทศ และด้านการประชาสัมพันธ์ องค์ความรู้ใหม่และแนวทางต้นแบบในการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงพระพุทธศาสนา เป็นองค์ความรู้เพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงพระพุทธศาสนา ภายใต้โมเดล “LVW - BDTI”