วิเคราะห์การเสริมสร้างจิตสาธารณะของสภาส่งเสริมการเรียนรู้ และพัฒนาทักษะชีวิตเด็กและเยาวชนจังหวัดชัยภูมิ (สรช.) ตามกระบวนทรรศน์หลังนวยุค
คำสำคัญ:
จิตสาธารณะ, สภาส่งเสริมการเรียนรู้, ทักษะชีวิต, จังหวัดชัยภูมิ, กระบวนทรรศน์หลังนวยุคบทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อศึกษาแนวคิดและกระบวนการเสริมสร้างจิตสาธารณะของสภาส่งเสริมการเรียนรู้และพัฒนาทักษะชีวิตเด็กและเยาวชนจังหวัดชัยภูมิ (สรช.) 2) เพื่อศึกษาการเสริมสร้างจิตสาธารณะในการบูรณาการกับหลักพระพุทธศาสนา 3) เพื่อวิเคราะห์การเสริมสร้างจิตสาธารณะของสภาส่งเสริมการเรียนรู้และพัฒนาทักษะชีวิตเด็กและเยาวชนจังหวัดชัยภูมิ (สรช.) ตามกระบวนทรรศน์หลังนวยุค ผลการวิจัยพบว่า กระบวนการเสริมสร้างจิตสาธารณะของสภาส่งเสริมการเรียนรู้และพัฒนาทักษะชีวิตเด็กและเยาวชนจังหวัดชัยภูมิ (สรช.) จิตสาธารณะ คือ ผู้บำเพ็ญสาธารณประโยชน์ของสังคมโดยไม่หวังผลตอบแทนเป็นเงินหรือสิ่งอื่นใด กล่าวได้ว่าทำงานด้วยมุ่งประโยชน์สุขต่อสังคม ต่อสถาบันชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ พร้อมส่งเสริมการเรียนรู้และพัฒนาทักษะชีวิตเด็กและเยาวชนในจังหวัดชัยภูมิให้เป็นผู้เสียสละและใช้ชีวิตอย่างถูกต้อง คือการบำเพ็ญตามหลักของพระโพธิสัตว์ตามแนวพระพุทธศาสนา เพื่อให้เด็กเข้าใจถึงคุณค่าของชีวิต และมองเห็นถึงการทำความดีในแบบของการเป็นจิตอาสา และพร้อมที่จะส่งต่อความดีให้กับผู้อื่นอย่างจริงใจ กับการพัฒนาชีวิตของตนเอง ดังนั้นการเสริมสร้างและพัฒนาจิตสาธารณะของสภาส่งเสริมการเรียนรู้และพัฒนาทักษะชีวิตเด็กและเยาวชนจังหวัดชัยภูมิ (สรช.) ตามกระบวนทรรศน์หลังนวยุค จึงเป็นการสร้างสรรค์กิจกรรมเพื่อพัฒนาความเป็นจิตสาธารณะให้ปรากฏเกิดมีในกลุ่มเยาวชนจังหวัดชัยภูมิ แล้วสร้างกลุ่มเครือข่ายการส่งเสริมการเรียนรู้และพัฒนาทักษะชีวิตเด็กและเยาวชนในจังหวัดชัยภูมิ ให้เข้าใจหลักการดำเนินชีวิตเรียนรู้เท่าทันการเปลี่ยนแปลงทางสังคม พร้อมกับตอบสนองนโยบายของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 10 ในเรื่องจิตอาสาเป็นสำคัญ
เอกสารอ้างอิง
เกียรติศักดิ์ สิมช้า. (2561). วิเคราะห์การเสริมสร้างจิตสาธารณะของสภาส่งเสริมการเรียนรู้และพัฒนาทักษะชีวิตเด็กและเยาวชนจังหวัดชัยภูมิ (สรช.) ตามกระบวนทรรศน์หลังนวยุค. (พระมหาวิฑูรย์ สิทฺธิเมธี, ผู้สัมภาษณ์)
ณรงศักดิ์ อ้อทอง. (2561). วิเคราะห์การเสริมสร้างจิตสาธารณะของสภาส่งเสริมการเรียนรู้และพัฒนาทักษะชีวิตเด็กและเยาวชนจังหวัดชัยภูมิ (สรช.) ตามกระบวนทรรศน์หลังนวยุค. (พระมหาวิฑูรย์ สิทฺธิเมธี, ผู้สัมภาษณ์)
ธีระพล อรุณะกสิกร และคณะ. (2549). พระราชบัญญัติคุ้มครองเด็ก พ.ศ.2546 : พร้อมกฎกระทรวง ระเบียบคณะกรรมการคุ้มครองเด็กแห่งชาติ ระเบียบกระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์และระเบียบกระทรวงศึกษาธิการ. กรุงเทพมหานคร: วิญญูชน.
บุญสม หรรษาศิริพจน์. (2542). จิตสำนึก. วารสารวิชาการสภาอาจารย์ สถาบันบัณฑิตพัฒน บริหารศาสตร์, 4(1), 71–73.
ปราโมทย์ พิมสิม. (2561). วิเคราะห์การเสริมสร้างจิตสาธารณะของสภาส่งเสริมการเรียนรู้และพัฒนาทักษะชีวิตเด็กและเยาวชนจังหวัดชัยภูมิ (สรช.) ตามกระบวนทรรศน์หลังนวยุค. (พระมหาวิฑูรย์ สิทฺธิเมธี, ผู้สัมภาษณ์)
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2541). การศึกษา : เครื่องมือพัฒนาที่ยังต้องพัฒนา (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิพุทธธรรม.
พระนรินทร์ คำเรือง. (2555). จิตสาธารณะในพระพุทธศาสนาเถรวาท. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปะ ศาสตรมหาบัณฑิต สาขาพุทธศาสนศึกษา. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2553). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลศัพท์ (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพมหานคร: ธนธัชการพิมพ์.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สุนทรี ชัยวิรัตนะ. (2561). วิเคราะห์การเสริมสร้างจิตสาธารณะของสภาส่งเสริมการเรียนรู้และพัฒนาทักษะชีวิตเด็กและเยาวชนจังหวัดชัยภูมิ (สรช.) ตามกระบวนทรรศน์หลังนวยุค. (พระมหาวิฑูรย์ สิทฺธิเมธี, ผู้สัมภาษณ์)




