รูปแบบการบริหารจัดการชั้นเรียนแบบผู้เรียนมีส่วนร่วมของโรงเรียนมัธยมศึกษาในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
คำสำคัญ:
การพัฒนารูปแบบ, การบริหารจัดการชั้นเรียน, การมีส่วนร่วมบทคัดย่อ
บทความวิจัยครั้งนี้มี วัตถุประสงค์เพื่อพัฒนารูปแบบการบริหารจัดการชั้นเรียน และเพื่อศึกษาผลการใช้รูปแบบการบริหารจัดการชั้นเรียนแบบผู้เรียนมีส่วนร่วมของโรงเรียนมัธยมศึกษาในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ โดยแบ่งการวิจัยออกเป็น 2 ระยะ คือ ระยะที่ 1 การพัฒนารูปแบบการบริหารจัดการชั้นเรียนแบบผู้เรียนมีส่วนร่วม กลุ่มผู้ให้ข้อมูล จำนวน 9 คน เครื่องมือที่ใช้เป็นแบบบันทึกรายการ จัดกระทำข้อมูลโดยการวิเคราะห์เนื้อหา และ ระยะที่ 2 ศึกษาผลการใช้รูปแบบการบริหารจัดการชั้นเรียนแบบผู้เรียน เป็นโรงเรียนมัธยมศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 27 จำนวน 3 โรงเรียน ครูและนักเรียน จำนวน 360 คน เครื่องมือที่ใช้เป็นคู่มือการดำเนินงานและแบบวัดความพึงพอใจ มีค่าอำนาจจำแนกอยู่ระหว่าง .341 - .840 และมีค่าความเชื่อมั่น เท่ากับ .955 ผลการวิจัย พบว่าผลการพัฒนารูปแบบการบริหารจัดการชั้นเรียนแบบผู้เรียนมีส่วนร่วมของโรงเรียนมัธยมศึกษาใน ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ผู้วิจัยได้พัฒนาขึ้นจากแนวคิดทฤษฎีการบริหารจัดการชั้นเรียน การมีส่วนร่วม และการจัดการเรียนรู้แบบผู้เรียนมีส่วนร่วม นำรูปแบบเสนอผู้เชี่ยวชาญประเมิน ความเหมาะสม ผลการประเมินรูปแบบในทุกด้านอยู่ในระดับมากที่สุด และผลการใช้รูปแบบการบริหารจัดการชั้นเรียนแบบผู้เรียนมีส่วนร่วมของโรงเรียนมัธยมศึกษา พบว่า ผู้วิจัยและผู้ร่วมวิจัยร่วมดำเนินการจัดกิจกรรม 13 กิจกรรม ผู้เรียนได้รับการพัฒนาตามตัวชี้วัดทั้ง 3 ด้าน ประกอบไปด้วยด้านการจัดการเรียนรู้ 22 ตัวชี้วัด ด้านวินัยในชั้นเรียน 30 ตัวชี้วัด และด้านบรรยากาศ ในชั้นเรียน 20 ตัวชี้วัด และผลการศึกษาความพึงพอใจของครูอยู่ในระดับมาก ( = 4.40, S.D. = 0.19) และผู้เรียนอยู่ในระดับมากที่สุด (
= 4.51, S.D. = 0.18)
เอกสารอ้างอิง
คุณวุฒิ คนฉลาด. (2540). ภาวะผู้นำ. (พิมพ์ครั้งที่ 2). ชลบุรี: มหาวิทยาลัยบูรพา.
ชัญญา อภิปาลกุล. (2545). รูปแบบการพัฒนาการมีส่วนร่วมของคณะกรรมการสถานศึกษาขั้นพื้นฐานในการบริหารและจัดการศึกษา ภายใต้อำนาจการกระจายอำนาจการบริหารการศึกษา: กรณีศึกษาของสำนักงานการศึกษาจังหวัดขอนแก่น. ใน ดุษฎีนิพนธ์ศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ชัยวัฒน์ สุทธิรัตน์. (2553). การจัดการเรียนรู้แนวใหม่. นนทบุรี: สหมิตรพริ้นติ้ง แอนด์พับลิสซิ่ง.
ชูชาติ พ่วงสมจิตร. (2541). การวิเคราะห์ปัจจัยที่ส่งเสริมและปัจจัยที่เป็นอุปสรรคต่อการมีส่วนร่วมของชุมชนกับนักเรียนประถมศึกษาในเขตปริมณฑลกรุงเทพมหานคร. ใน ดุษฎีนิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ถวัลย์ มาศจรัส. (2553). การจัดการศึกษาและแหล่งเรียนรู้สร้างสรรค์. กรุงเทพมหานคร: ธารอักษร.
ทิศนา แขมมณี. (2547). ศาสตร์การสอน: องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
บุญชม ศรีสะอาด. (2545). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาส์น.
บุญชม ศรีสะอาด. (2546). การพัฒนาหลักสูตรและการวิจัยเกี่ยวกับหลักสูตร. กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาส์น.
ประวิต เอราวรรณ์. (2551). การวิจัยและพัฒนาองค์การในโรงเรียน. มหาสารคาม: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัย มหาสารคาม.
ผดุง เพชรสุข. (2548). กระบวนการพัฒนาครูในการสร้างหน่วยการเรียนรู้บูรณาการสำหรับการศึกษาขั้นพื้นฐาน ช่วงชั้นที่ 3. ใน ดุษฎีนิพนธ์ศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาหลักสูตรและการสอน . มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
พิมพ์พันธ์ เตชะคุปต์. (2544). การเรียนการสอนที่เน้นผู้เรียนเป็นสำคัญ: แนวคิด วิธีและเทคนิคการสอน 1. กรุงเทพมหานคร: บริษัท เดอะมาสเตอร์กรุ๊ป แมเนจเมนท์ จำกัด.
ไพศาล จันทรภักดี. (2547). การพัฒนาภาวะผู้นำเยาวชนในระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย โรงเรียนมัธยมศึกษา สังกัดสำนักงานการศึกษาขั้นพื้นฐาน กระทรวงศึกษาธิการ โดยใช้กระบวนการหลักสูตร. ใน ดุษฎีนิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยนเรศวร.
วรรณธงค์ สาคำไมย์. (2547). การพัฒนาการมีส่วนร่วมของผู้ปกครองและครูในการเสริมสร้างวินัย นักเรียนด้านการตรงต่อเวลาโรงเรียนดอนกลอยวิทยาคาร กิ่งอำเภอหนองฮี จังหวัดร้อยเอ็ด. ใน วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ศศิธร ขันติธรางกูร. (2551). การจัดการชั้นเรียนของครูมืออาชีพ. วารสารครุศาสตร์มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย, 1(2), 1-19.
ศูนย์ปฏิบัติการปฏิรูปการศึกษา. (2550). ปฏิรูปการศึกษา: ก้าวอย่างมั่นใจ. กรุงเทพมหานคร: กรมการศาสนา.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2543). ร่วมคิด ร่วมเขียน ปฏิรูปการเรียนรู้ ผู้เรียนสำคัญที่สุด. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.
สำนักงานรับรองมาตรฐานและประเมินคุณภาพการศึกษา. (2553). คู่มือประเมินคุณภาพภายนอกรอบสาม (พ.ศ. 2554 - 2558) ระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน. กรุงเทพมหานคร: องค์การค้าคุรุสภา.
สำนักงานเลขานุการรัฐมนตรี. (2550). กระทรวงศึกษาธิการเสนอแนวทางครูสหกิจ. เรียกใช้เมื่อ 11 สิงหาคม 2553 จาก www.moe.go.th/websm/newsFeb07
สุมณฑา พรหมบุญ. (2549). การเรียนรู้แบบมีส่วนร่วมในทฤษฎีการเรียนรู้แบบมีส่วนร่วม: ต้นแบบการเรียนรู้ทางด้านหลักทฤษฎีและแนวปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ.
อรจรีย์ ณ ตะกั่วทุ่ง. (2545). สุดยอดพัฒนาการเรียนการสอน. กรุงเทพมหานคร: เอ็กซเปอร์เน็ทบุคส์.
Diogulio R. (2545). ห้องเรียนสร้างสรรค์ (ผู้แปล เพียงใจ ผลโภค). กรุงเทพมหานคร: รมวิชาการ.
Albert, L. (2003). Cooperative Discipline. New York: AGS Publishing.
Bardo, John W. & Hartman, John J. (1982). Urban Sociology: A Systematic Introduction. U.S.A.: F.E. Peacock Publishers Inc.
Gordon, T. (1991). Discipline that works: Promoting self-discipline in children. New York: Plume.
Lemlech, J. K. (2004). Teaching in Elementary and Secondary Classroom. New Jersey USA: Peason.
Owen, C. . (2009). Room for Change: Decision made by K–3 Teachers in Designing Classrooms. USA: Proques LLC. MI.
Springer, M. Learning and Memory. (1999). The Brain in action. Alexandria: Association for Supervision and Curriculum Development.
Weinstain, C. S. (2000). Secondary Classroom Management. New York: New Press.
