ปัจจัยการบริหารที่เกื้อหนุนการคงอยู่ของพุทธศาสนาในประเทศไทย
คำสำคัญ:
ปัจจัยการบริหาร, เกื้อหนุนการคงอยู่, พุทธศาสนาในประเทศไทยบทคัดย่อ
บทความฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสถานะการคงอยู่ของพุทธศาสนาในประเทศไทย 2) ศึกษาปัจจัยการบริหารที่เกื้อหนุนการคงอยู่ของศาสนาพุทธในประเทศไทย 3) เสนอแนวทางเกื้อหนุนการคงอยู่ของพุทธศาสนาในประเทศไทย ที่สามารถนำไปแก้ไขเพิ่มเติมกฎหมายคณะสงฆ์ โดยการวิจัยเชิงเอกสาร ใช้เทคนิคการวิเคราะห์เชิงเนื้อหา ข้อมูลได้จากการศึกษาวรรณกรรมที่เกี่ยวข้อง ภาษาไทย 69 ฉบับ ในจำนวนนี้เป็นสื่ออิเลคทรอนิกส์ 23 เว็ปไซต์ ภาษาอังกฤษ 41 ฉบับ วิเคราะห์ภายใต้กรอบแนวคิด ปัจจัยการจัดการวัดเชิงพุทธ การบริหารการปกครองคณะสงฆ์ บทบาทหน้าที่พุทธบริษัทมีความสัมพันธ์กับการคงอยู่ของพุทธศาสนาในประเทศไทย ผลการวิจัยพบว่า 1) สถานะการคงอยู่ของพุทธศาสนาในประเทศไทยเป็นไปในลักษณะการควบแน่นหลักพุทธธรรมกับความเชื่อดั้งเดิมในลัทธิพราหมณ์ พัฒนาเป็นวัฒนธรรมไทยที่อยู่ในรูปของจารีตประเพณี 2) ปัจจัยการบริหารที่เกื้อหนุนการคงอยู่ของศาสนาพุทธในประเทศไทย ด้านการจัดการวัดเชิงพุทธ ขึ้นอยู่กับเจ้าอาวาสวัดในการบูรณาการหลักการบริหารกับหลักพุทธธรรม ด้านการบริหารการปกครองคณะสงฆ์ในกิจกรรมสงฆ์โดยแท้ยึดพระธรรมวินัย ยึดกฎหมายเฉพาะที่เกี่ยวกับการบริหารประเทศ และพระราชบัญญัติคณะสงฆ์ไม่สอดคล้องกับสภาพสังคม ด้านบทบาทหน้าที่พุทธบริษัท มีการศึกษาพระธรรมวินัยให้รู้แจ้งเห็นจริงก่อนเผยแผ่ ปัจจุบันเป็นแบบตั้งรับแทนที่จะจาริกไปเผยแผ่ การเสื่อมของพุทธศาสนาเกิดจากพุทธบริษัทส่วนใหญ่ไม่เข้าใจเนื้อหาหลักพุทธธรรม และ 3) แนวทางที่เกื้อหนุนการคงอยู่ของพุทธศาสนาในประเทศไทย ควรมีการแก้ไขเพิ่มเติมพระราชบัญญัติคณะสงฆ์ประเด็นที่ไม่สอดคล้องกับสภาพสังคม
เอกสารอ้างอิง
กนกวรรณ สุทธิพร. (2557). การดำรงอยู่ของพระพุทธศาสนาแบบจารีตในประเทศญี่ปุ่น กรณีศึกษานิกายฌิงงน แห่งหุบเขาโคยะ. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีนิพนธ์ สาขาวิชาสหวิทยาการ. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ใจ บุญชัยมิ่ง. (2555). เปรียบเทียบกลวิธีการเผยแผ่คำสอนของพระพุทธศาสนากับศาสนาคริสต์ในเขตภาคเหนือ. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาเขตพะเยา.
พระเทพปริยัติเมธี (สฤษฏ์ สิริธโร). (2557). เอกสารคำสอนรายวิชานโยบายสาธารณะและการวางแผน. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระเทพเวที (ป.อ. ปยุตโต). (2536). พุทธศาสนากับสังคมไทย. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิกลมคีมทอง.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2555). ความสำคัญของพระพุทธศาสนา ในฐานะศาสนาประจำชาติ. นครปฐม: โรงพิมพ์บริษัทสหธรรมิก.
ภัทรพร สิริกาญจน. (2557). พระพุทธศาสนาในประเทศไทย: เอกภาพในความหลากหลาย. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วัน สุวรรณพงษ์ เเละคณะ. (2560). แนวทางการบัญญัติข้อกฎหมายเพื่อคุ้มครองพระพุทธศาสนา. วารสารวิชาการธรรมทรรศน์, 17(3), 17-24.
สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ. (2563). ประวัติพระพุทธศาสนาในประเทศไทย. เรียกใช้เมื่อ 8 กุมภาพันธ์ 2563 จาก http://atc.onab.go.th/index.php? option=com _content&view=article&id=396:2010-03-05-08-44-35&catid=46:2008-10-29-14-43-09&Itemid=80
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2561). สำนักงานสถิติฯ เผยผลสำรวจ สภาวะทางสังคม วัฒนธรรม และสุขภาพจิต ปี 2561. เรียกใช้เมื่อ 8 กุมภาพันธ์ 2563 จาก http://www.nso.go. th/sites/2014/ Pages/ News/2561/N21-09-61-1.aspx
Kinichi, A. & Kreitner, R. (2003). Organizational Behavior, (5th ed). IL: McGraw-Hill.
Robbins, S. et al. (2006). Management, (4th ed.). Australia: Pearson Education Australia.
Scott, J. (1990). A Matter of Record, Documentary Sources in Social Research. Cambridge: Policy Press.
Wellington, J. (2000). Education Research : Contemporary Issues and Practical Approaches. London: Continuum.
Wendell L. F. et al. (1990). Organizational Development: Behavioral Science Interventions for Organization Improvement. (4th ed.). New Jersey: Prentice Hal.
