การปรับพฤติกรรมทางปัญญาของเด็กและเยาวชนที่กระทำความผิด ทางอาญาด้วยพุทธปัญญาแบบโยนิโสมนสิการ
คำสำคัญ:
การปรับพฤติกรรมทางปัญญา, เด็กและเยาวชน, กระทำความผิดทางอาญา, พุทธปัญญาแบบโยนิโสมนสิการบทคัดย่อ
บทความฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสภาพการกระทำความผิดทางอาญาของเด็กและเยาวชนและแนวคิดทฤษฎีการปรับพฤติกรรมทางปัญญา 2) ศึกษาวิธีการปรับพฤติกรรมด้วยพุทธปัญญาแบบโยนิโสมนสิการ 3) บูรณาการการปรับพฤติกรรมทางปัญญาและสภาพการกระทำความผิดทางอาญาของเด็กและเยาวชนด้วยพุทธปัญญาแบบโยนิโสมนสิการ 4) นำเสนอองค์ความรู้เรื่องการปรับพฤติกรรมของเด็กและเยาวชนที่กระทำควาแก้มผิดทางอาญาด้วยพุทธปัญญาแบบโยนิโสมนสิการ เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ และการสัมภาษณ์เชิงลึก ผลการวิจัยพบว่า 1) สาเหตุการกระทำความผิดของเด็กและเยาวชนเกิดจากปัจจัยภายใน เช่น ความเข้าใจ ความเชื่อ ค่านิยม ทัศนคติ ที่ส่งผลต่อพฤติกรรมภายนอก 2) การปรับพฤติกรรมทางปัญญาด้วยพุทธปัญญาแบบโยนิโสมนสิการ เป็นกระบวนการคิดเพื่อการแก้ปัญหาที่ประกอบด้วยสัมมาทิฎฐิเป็นแกนนำ ทำให้เด็กและเยาวชนดำเนินชีวิตอย่างมีสติ 3) การบูรณาการปรับพฤติกรรมทางปัญญาด้วยพุทธปัญญาแบบโยนิโสมนสิการ ประกอบด้วยกระบวนการฝึกทักษะการคิดแก้ปัญหามี 4 ขั้นตอนคือ 3.1) ขั้นกำหนดปัญหา เป็นการสืบสาวหาสาเหตุของปัญหาที่แท้จริง เพื่อหาทางแก้ไขและป้องกันปัญหาการกระทำผิดซ้ำ 3.2) ขั้นกำหนดเป้าหมาย เป็นการวางแผนในการดำเนินชีวิตอย่างมีเป้าหมาย 3.3) ขั้นดำเนินตามเป้าหมายที่วางไว้ 3.4) ขั้นการกระทำซ้ำ ๆ เป็นการฝึกการคิดเชิงบวก เพื่อให้เกิดความคุ้นชิน เกิดจิตสำนึกที่เสริมสร้างคุณธรรม องค์ความรู้ที่ได้คือ การคิดแก้ปัญหาด้วยพุทธปัญญาแบบโยนิโสมนสิการ จึงก่อให้เกิดพฤติกรรมภายนอกที่พึงประสงค์และเป็นการสร้างพุทธปัญญาภายใน (Intelligence) สร้างภูมิคุ้มกันให้เด็กและเยาวชนสามารถดำรงชีวิตอยู่ในยุคดิจิทัลได้อย่างยั่งยืน
เอกสารอ้างอิง
กรมพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน. (2562). รายงานสถิติคดีประจำปี 2562. เรียกใช้เมื่อ 9 มิถุนายน 2562 จาก http://www.djop.moj.go.th
กาญจนา คุณารักษ์. (2555). การพัฒนารูปแบบการป้องกันการกระทำผิดซ้ำเกี่ยวกับยาเสพติด : กรณีศึกษาสถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพัฒนาศึกษา. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ฐิติวรรณ สุกใส. (2555). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการกระทำผิดซ้ำของเด็กและเยาวชนในสังคมไทย. วารสารดุษฎีบัณฑิตทางสังคมศาสตร์ (ฉบับมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์), 2(3), 8-19.
ทิพย์สุดา โกยวาณิชย์. (2556). ผลของการปรึกษากลุ่มตามหลักโยนิโสมนสิการ เพื่อพัฒนาพฤติกรรมการบริโภคด้วยปัญญาของวัยรุ่น. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา, 24(2), 47-61.
พระราชบัญญัติศาลเยาวชนและครอบครัวและวิธีพิจารณาคดีเยาวชนและครอบครัว. (2553). ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 127 ตอนที่ 72 ก หน้า 12/22 (16 พฤศจิกายน 2553).
วณวรชา พินิจโรคากร และคณะ. (2560). การศึกษาหลักคำสอนในการละการยึดติดวัตถุนิยมเชิงพุทธ. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์, 13(ฉบับพิเศษ), 237-249.
สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2559). พุทธธรรม ฉบับปรับขยาย. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ผลิธัมม์.
สมโภชน์ เอี่ยมสุภาษิต. (2556). ทฤษฎีและเทคนิคการปรับพฤติกรรม. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุธีรา นิมิตนิวัฒน. (2553). การพัฒนารูปแบบกิจกรรมการศึกษานอกระบบโรงเรียนตามแนวคิดนีฮิวแมนนิสและการเรียนรู้ร่วมกันเพื่อพัฒนาความสามารถในการเผชิญและฟันฝ่าอุุปสรรคของเยาวชนตอนปลาย. ใน ดุษฎีนิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาการศึกษานอกระบบโรงเรียน. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุรางค์ โค้วตระกูล. (2553). จิตวิทยาการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: สํานักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เสกสิทธิ์ สวรรณยาธิปัติ. (2554). การกระทำความผิดเกี่ยวกับทรัพย์ ยาเสพติด และชีวิตร่างกาย (คดีร้ายแรง) ของเด็กและเยาวชนในเขตกรุงเทพมหานคร และปริมณฑล: การศึกษาวิจัยโดยใช้ทฤษฎีการควบคุมตนเอง. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาอาชญาวิทยาการบริหารงานยุติธรรมและสังคม. มหาวิทยาลัยมหิดล.
อพัชชา ศิริชัย. (2554). ปัจจัยที่ส่งผลต่อพฤติกรรมการกระทำผิดซ้ำของเด็กและเยาวชน ศูนย์ฝึกและอบรมเด็กและเยาวชน กรมพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาสังคมวิทยาประยุกต์. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
Leslie A. H. (1983). Human Brain & Human Learning. New York: Longman.
