รูปแบบยูเลิร์นนิ่งตามทฤษฎีคอนเน็คติวิซึม เพื่อพัฒนาทักษะ ด้านการสนทนาภาษาอังกฤษของนักศึกษา  มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี

สุจิตรา  ยอดเสน่หา; ณรงค์  สมพงษ์; สาโรช  โศภีรักข์

ผู้แต่ง

สุจิตรา ยอดเสน่หา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์
ณรงค์ สมพงษ์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์
สาโรช โศภีรักข์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์

คำสำคัญ:

รูปแบบยูเลิร์นนิ่ง, ทฤษฎีคอนเน็คติวิซึม, การสนทนาภาษาอังกฤษ

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนารูปแบบยูเลิร์นนิ่งตามทฤษฎีคอนเน็คติวิซึมในการพัฒนาทักษะด้านการสนทนาภาษาอังกฤษ ของนักศึกษา 2) เปรียบเทียบทักษะด้าน การสนทนาภาษาอังกฤษก่อนเรียนและหลังเรียนด้วยบทเรียนยูเลิร์นนิ่ง 3) ศึกษาพฤติกรรมการเรียนรู้ และ 4) ประเมินความพึงพอใจบทเรียนยูเลิร์นนิ่ง เป็นการวิจัยแบบผสมผสานวิธีกลุ่มตัวอย่างคือ นักศึกษาชั้นปีที่ 1 มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี จำนวน 32 คน โดย การสุ่มแบบกลุ่ม รวบรวมข้อมูลใช้แบบสัมภาษณ์ แบบสอบถาม แบบสังเกต และแบบประเมิน วิเคราะห์ข้อมูล ใช้การวิเคราะห์เนื้อหา ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการทดสอบที ผลการวิจัยพบว่า รูปแบบยูเลิร์นนิ่ง มีองค์ประกอบ 4 ด้าน คือ ด้านการนำเข้า (สภาพแวดล้อมการเรียนรู้แบบยูเลิร์นนิ่ง สิ่งอำนวยการเรียนรู้ และ ระบบบริหารจัดการเรียนการสอน) ด้านกระบวนการ (การกำหนดวัตถุประสงค์ของผู้เรียน และกิจกรรมการเรียนรู้คอนเน็คติวิซึม) ด้านผลลัพธ์ (ผลการฝึกทักษะภาษาอังกฤษ) และด้านผลป้อนกลับ เน้นการฝึกทักษะด้วยตนเองผ่านระบบออนไลน์ ผู้ทรงคุณวุฒิประเมินรูปแบบยูเลิร์นนิ่ง ในระดับมากที่สุด ( $gif.latex?\bar{x}$ = 4.51) ค่าเฉลี่ยทักษะหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 พฤติกรรม การเรียนรู้ด้านความคาดหวัง อยู่ในระดับมาก ด้านการประเมินตนเองและด้านการฝึกปฏิบัติอยู่ในระดับปานกลาง ส่วนด้านการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ส่วนใหญ่ใช้กระดานเสวนาแบบมีส่วนร่วม นักศึกษาพึงพอใจบทเรียนยูเลิร์นนิ่ง ในระดับมาก ( $gif.latex?\bar{x}$ = 4.11)

เอกสารอ้างอิง

เกศนีย์ มากช่วย และคณะ. (2561). ปัจจัยที่ส่งผลต่อความวิตกกังวลในการพูดภาษาอังกฤษของนักศึกษาชั้นปีที่ 3. ใน การประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติและนานาชาติ ครั้งที่ 9. มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.

คัมภีรภาพ คงสำรวย และคณะ. (2561). ปัจจัยที่ส่งผลต่อความวิตกกังวลในการพูดภาษาอังกฤษของนักศึกษาหลักสูตรศิลปศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาภาษาอังกฤษ มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตอีสาน. วารสารวิชาการแสงอีสาน, 15(1), 143-153.

บุญชม ศรีสะอาด. (2537). การพัฒนาการสอน. กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาสน์.

ล้วน สายยศ และอังคณา สายยศ. (2538). เทคนิคการวิจัยทางการศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาส์น.

วารนันท์ นิติศักดิ์. (2557). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนผ่านเครือข่ายอินเทอร์เน็ตตามทฤษฎีคอนเนคติวิสต์ซึมของนักศึกษาโครงการมหาวิทยาลัยชีวิต มหาวิทยาลัยราชภัฎชัยภูมิ. ใน ดุษฎีนิพนธ์ศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาเทคโนโลยีการศึกษา. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

สรญา สาระสุภาพ. (2553). การพัฒนารูปแบบการเรียนแบบเครือข่ายสังคมผ่านระบบออนไลน์ด้วยทฤษฎีการเรียนรู้เชิงสถานการณ์เพื่อเสริมสร้างความตระหนักระหว่างวัฒนธรรมของผู้เรียนภาษาต่างประเทศ. ใน ดุษฎีนิพนธ์คุรุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สำนักวิทยบริการและเทคโนโลยีสารสนเทศ. (2556). รายงานผลการสอบวัดพื้นฐานภาษาอังกฤษ นักศึกษาชั้นปีที่ 1 แรกรับเข้า. กรุงเทพมหานคร.

Boitshwarelo, B. (2011). Proposing an integrated research framework for connectivism: Utilising theoretical synergies. The International Review of Research in Open and Distributed Learning, 12(3), 161-179.

Evans, D. (2012). The internet of everything: how more relevant and valuable connections will changethe world. United States: Cisco Internet Business Solutions Group.

Watson, C.E., & Plymale, W.O. (2011). The pedagogy of things: Ubiquitous learning, student culture, and constructivist pedagogical practice. Retrieved January 11, 2016, from http://eddiewatson.net/pdf/watson_plymale.pdf

Weiser, M. (2009). The Computer for the 21st Century. Retrieved January 11, 2016, from https://www.ics.uci.edu/~corps/phaseii/Weiser-Computer21stCentury-SciAm.pdf

Wu T. et al. (2011). Ubiquitous English Learning System with Dynamic Personalized Guidance of Learning Portfolio. Educational Technology & Society, 14, 164-180.