การบูรณาการปรัชญาหลังนวยุคและพุทธปรัชญาในการพัฒนาลุ่มน้ำทะเลสาบสงขลา

บทคัดย่อ

              บทความวิจัยฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษามโนทัศน์เกี่ยวกับการพัฒนาลุ่มน้ำทะเลสาบสงขลา 2) ศึกษาปรัชญาหลังนวยุคและพุทธปรัชญาว่าด้วยการพัฒนา 3) บูรณาการปรัชญาหลังนวยุคและพุทธปรัชญาในการพัฒนาลุ่มน้ำทะเลสาบสงขลา เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ เน้นการศึกษาเอกสาร และการศึกษาภาคสนาม ประกอบด้วยกลุ่มตัวอย่าง จำนวน 17 รูป/คน นำเสนอผลการวิจัยแบบพรรณนาวิเคราะห์ ภายใต้กระบวนการศึกษาเชิงวิเคราะห์ วิจักษ์ และวิธาน เพื่อนำไปสู่การสร้างองค์ความรู้ใหม่ทางปรัชญาและศาสนา ผลการวิจัย พบว่า มโนทัศน์เกี่ยวกับการพัฒนาลุ่มน้ำทะเลสาบสงขลา เป็นการพัฒนาลุ่มน้ำทะเลสาบสงขลา ภายใต้มิติการพัฒนา 3 มิติ ได้แก่ 1) มิติด้านมนุษย์และสังคม 2) มิติด้านการท่องเที่ยวและเศรษฐกิจ 3) มิติการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม โดยการนำแนวคิดปรัชญาหลังนวยุคและพุทธปรัชญาว่าด้วยการพัฒนา ประกอบด้วยแนวคิดทางปรัชญาหลังนวยุคของมิเชล ฟูโกต์ เรื่องเทคโนโลยีการตลาดที่ครอบคลุมแนวคิดเรื่องเทคโนโลยีของความปรารถนา เทคโนโลยีของอัตลักษณ์ และเทคโนโลยีกำกับตนเอง ส่วนพุทธปรัชญา ได้แก่ พุทธอภิปรัชญา (ขันธ์ 5) ว่าด้วยการพัฒนามนุษย์ คือ กายกับจิต พุทธญาณวิทยา (ปัญญา 2) ว่าด้วยปัญญา 2 ระดับ   คือ ปัญญาในระดับโลกิยะและปัญญาระดับโลกุตตระ พุทธจริยศาสตร์ ว่าด้วยพุทธจริยศาสตร์ 3 ระดับ คือ ระดับพื้นฐาน ระดับกลาง และระดับสูง รวมทั้งพุทธจริยธรรม (พละธรรม 4) ว่าด้วยหลักธรรมอันเป็นกำลัง โดยใช้แนวคิดเชิงปรัชญาทั้งสองส่วนมาเป็นเครื่องมือในการพัฒนาพื้นที่ลุ่มน้ำทะเลสาบสงขลาเชิงบูรณาการเพื่อปรับแก้จุดอ่อนและอุปสรรคที่เกิดขึ้นภายใต้การพัฒนาทั้ง 3 มิติดังกล่าว เพื่อนำไปสู่การอยู่ร่วมกันอย่างสันติ องค์ความรู้ใหม่จากการวิจัยนี้ คือ IPL Model : L+BVW -->PL