รูปแบบการพัฒนาพาณิชย์อิเล็กทรอนิกส์ ของผู้ประกอบการธุรกิจสตาร์ทอัพในประเทศไทย
คำสำคัญ:
รูปแบบการพัฒนาพาณิชย์อิเล็กทรอนิกส์, ธุรกิจสตาร์ทอัพ, การตลาดดิจิทัล, ทฤษฎีว่าด้วยการต่อยอดรูปแบบการใช้อินเทอร์เน็ตในเชิงพาณิชย์บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาประเภทธุรกิจและรูปแบบการใช้เว็บไซต์ของผู้ประกอบการธุรกิจสตาร์ทอัพในประเทศไทย เพื่อประเมินรูปแบบการพัฒนาพาณิชย์อิเล็กทรอนิกส์ตามขั้นตอน eMICA Model ของผู้ประกอบการธุรกิจสตาร์ทอัพในประเทศไทย เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ของประเภทธุรกิจผู้ประกอบการธุรกิจสตาร์ทอัพกับรูปแบบการใช้เว็บไซต์ การวิจัยนี้นำทฤษฎีว่าด้วยการต่อยอดรูปแบบการใช้อินเทอร์เน็ตในเชิงพาณิชย์ (The Theory of Extended Model of Internet Commerce Adoption: eMICA) มาใช้ในการประเมินการพัฒนารูปแบบการพัฒนาพาณิชย์อิเล็กทรอนิกส์ของกลุ่มตัวอย่าง โดยเก็บข้อมูลจากเว็บไซต์ของผู้ประกอบการธุรกิจสตาร์ทอัพจำนวน 614 ราย แบ่งเป็น 12 ประเภทธุรกิจ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติพรรณนา ได้แก่ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ทดสอบความสัมพันธ์ของตัวแปรด้วยสถิติไคสแควร์และวิเคราะห์องค์ประกอบของรูปแบบการพัฒนาพาณิชย์อิเล็กทรอนิกส์ด้วยสถิติการวิเคราะห์องค์ประกอบ ผลการวิจัยพบว่าผู้ประกอบการธุรกิจสตาร์ทอัพมีการพัฒนาพาณิชย์อิเล็กทรอนิกส์ด้วยการแสดงรายการสินค้าขั้นพื้นฐานมากที่สุด (58.3%) รองลงมาคือมีภาพนิ่งเชื่อมโยงสินค้า (31.8%) และน้อยที่สุดคือ ให้ข้อมูลอัตราแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศ (2.3%) ผลการทดสอบความสัมพันธ์ด้วยสถิติไคสแควร์ พบว่าผู้ประกอบการธุรกิจสตาร์ทอัพที่ดำเนินธุรกิจต่างประเภทกัน มีรูปแบบการพัฒนาพาณิชย์อิเล็กทรอนิกส์แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ โดยวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงสำรวจ (Exploratory Factor Analysis) สามารถแบ่งประเภทของการพัฒนาพาณิชย์อิเล็กทรอนิกส์ของธุรกิจสตาร์ทอัพในประเทศไทยได้เป็น 6 กลุ่มย่อย ได้แก่ กลุ่มตัวแปรด้านข้อมูลพื้นฐาน กลุ่มตัวแปรด้านการอำนวยความสะดวกในการค้นหาสินค้าที่ต้องการ กลุ่มตัวแปรด้านการอำนวยความสะดวกในการเลือกชมสินค้าและบริการ กลุ่มตัวแปรด้านการอำนวยความสะดวกในการมองเห็นภาพรวมของธุรกิจ กลุ่มตัวแปรด้านอำนวยความสะดวกในการสั่งซื้อ และกลุ่มตัวแปรด้านการอำนวยความสะดวกเฉพาะบุคคล
เอกสารอ้างอิง
คณะกรรมการส่งเสริมวิสาหกิจเริ่มต้นแห่งชาติ. (2561). ทิศทางสตาร์ทอัพไทยในปี 2562. วารสารสตาร์ทอัพไทยแลนด์ (Startup Thailand), 2(15), 4 - 7.
สำนักงานพัฒนาธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์. (2560). รายงานผลการสำรวจมูลค่าพาณิชย์อิเล็กทรอนิกส์ในประเทศไทย ปี 2560. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: สำนักยุทธศาสตร์ สำนักงานพัฒนาธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์ (องค์การมหาชน) กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม.
อัศวิน แสงพิกุล. (2559). วารสารสืบเนื่องจากการประชุมวิชาการระดับชาติ ปี 2559 “พลวัตวิจัย เพื่อพัฒนาท้องถิ่น และชุมชนอย่างยั่งยืน”. (พิมพ์ครั้งที่ 7). ภูเก็ต: มหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต.
Abdullah, et al. (2019). An Extended Stage Model for Assessing Yemeni Smes’ E-Business Adoption.in Higgins et al., (eds). Creating Entrepreneurial Space: Talking Through Multi-Voices, Reflections on Emerging Debates. United Kingdom: Emerald Publishing Limited.
Baloglu, S. & Pekcan, A. (2006). The website design and internet site marketing practices of upscale and luxury hotels in Turkey. Tourism Management, 27(1), 171 - 176.
Bastida, U. & Huan, C. (2014). Performance evaluation of tourism websites' information quality of four global destination brands: Beijing, Hong Kong, Shanghai, and Taipei. Journal of Business Research, 67(2), 167 - 170.
Burgess et al. (2001). The adoption of the Web as a marketing tool by Reginal Tourism Associations (RTAs) in Australia. ACIS2001 Proceedings Paper9. Retrieved June 2020, 20, from http://aisel.aisnet.org/acis2001/9
Burgess, L & Cooper, J. (1998). Collecter Conference on Electronic Commerce. (2nd Edition). In Sydney Australia. University of Wollongong.
Daries et al. (2018). Maturity and development of high-quality restaurant websites: A comparison of Michelin-starred restaurants in France, Italy and Spain. International Journal of Hospitality Management, 73(1), 125 - 137.
Felix et al. (2016). Elements of Strategic Social Media Marketing: A Holistic Framework. Journal of Business Research, 70(1), 118 - 126.
Husam Yaseen el al. (2017). E-Commerce Adoption Model for Traditional Retailers in Developing Countrie. The International Journal for Infonomics, 10(2), 1296 - 1306.
Jagongo, A. & Kinyua, C. (2013). The Social Media and Entrepreneurship Growth. (A New Business Communication Paradigm among SMEs in Nairobi. International Journal of Humanities and Social Science, 3(10), 213 - 227.
Kannan, K. & Hongshuang, L. (2017). Digital marketing: A framework, review and research agenda. International Journal of Research in Marketing, 34(1), 22 - 45.
Kelly Steer, et al. (2019). SWOT Analysis of e-Marketing for e-Business. International Journal of Innovative Technology and Exploring Engineering (IJITEE), 8(3), 153 - 159.
Li, X. & Wang, Y. (2011). Measuring the effectiveness of US official state tourism websites. Journal of Vacation Marketing, 17(4), 287 - 302.
Murphy et al. (1996). Hotel management and marketing on the Internet. The Cornell Hotel & Restaurant Administration Quarterly, 37(3), 70 - 82.
Neeraj K Pandey. (2018). An Analysis of Startup Ecosystem in Metropolitan City in India. International Journal of Engineering and Management Research, 8(2), 237 - 244.
Panayiotou, A. & Katimertzoglou, K. (2015). Micro firm’s internet adoption patterns: the case of the Greek jewelry industry". Journal of Enterprise Information Management, 28(4), 508 - 530.
Peng Y-C et al. (2005). Internet and e-commerce adoption by the Taiwan semiconductor industry. In 2003 E-Commerce Research Conference, 4(105), 476 - 490.
Pesonen, J. & Palo-oja, M. (2010). Comparing Internet commerce adoption between the Finnish and the European independent accommodation companies. In: Gretzel et al., (eds). Information and Communication Technologies in Tourism 2010. New York: Springer.
Pratima Bhalekar et al. (2017). The study of E-commerce. Asian Journal of Computer Science and Information Technology, 4(3), 25 - 27.
Salwani et al. (2009). E‐commerce usage and business performance in the Malaysian tourism sector: empirical analysis. Information Management & Computer Security, 17(2), 166 - 185.
