ปัญหาในการลงโทษให้เหมาะสมกับบุคคล
คำสำคัญ:
หลักการตรวจสอบ, การค้นหาความจริง, การกำหนดโทษให้เหมาะสมกับบุคคลบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษา แนวคิด ทฤษฎี และพัฒนาการเกี่ยวกับการกำหนดโทษให้เหมาะสมกับตัวบุคคล 2) ศึกษากฎหมายที่เกี่ยวกับการกำหนดโทษให้เหมาะสมกับตัวบุคคลของไทยและต่างประเทศ 3) ศึกษาวิเคราะห์ปัญหาเกี่ยวกับการใช้ดุลพินิจในการกำหนดโทษ การรวบรวมพยานหลักฐานในการตรวจสอบค้นหาความจริง ปัญหาเกี่ยวกับบทบาทของพนักงานอัยการในกระบวนของการกำหนดโทษและปัญหาเกี่ยวกับบทบาทของศาลในกระบวนของการกำหนดโทษ และ 4) เสนอแนะแนวทางในการปรับปรุงกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญาของไทยเกี่ยวกับการกำหนดโทษให้เหมาะสมกับตัวบุคคลให้สอดคล้องกับหลัก Individual of Punishment เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ด้วยวิธีการวิจัยเชิงเอกสาร ผลการวิจัยพบว่า การกำหนดโทษที่มิได้เป็นไปโดยอำเภอใจของบุคคล (อัตวิสัย) หากแต่เป็นไปภายใต้กรอบตามกฎหมายที่ได้มีการกำหนดหลักเกณฑ์เอาไว้ล่วงหน้าอย่างชัดเจน (ภาวะวิสัย) การกำหนดโทษในประเทศไทย ศาลเลือกใช้การรอการลงโทษ หรือการรอการกำหนดโทษแทนการลงโทษจำคุกผู้กระทำความผิดได้ หากเข้ารายการตามที่กฎหมายกำหนด ซึ่งจะส่งผลให้ผู้กระทำความผิดเล็กน้อยไม่จำต้องรับโทษจำคุก จึงเป็นช่องทางที่เปิดให้ศาลใช้ดุลพินิจในการเลือกกำหนดโทษทางอาญาให้เหมาะสมกับผู้กระทำความผิด ทัศนคติที่ต้องสอดคล้องกับวัตถุประสงค์ในการลงโทษให้เหมาะสมกับบุคคลและการให้เหตุผลในการกำหนดโทษ แบบระบบซีวิลลอว์นั้น “ข้อเท็จจริง” กับ “วัตถุประสงค์การลงโทษ” ต้องประสานกันได้ในระดับปราศจากข้อโต้แย้งใด ๆ สิ่งสำคัญที่สุดของการลงโทษให้เหมาะสมกับบุคคลจึงเป็น “ความชัดเจนของข้อมูลที่เกี่ยวกับเรื่องที่มีการกล่าวหาและตัวบุคคล” และ “การตรวจสอบดุลพินิจในการกำหนดโทษแบบดับเบิ้ลเช็ค” ทำให้โทษที่กำหนดผ่านการตรวจด้วย 2 องค์กรของรัฐ ในกระบวนการกำหนดโทษ อัยการจึงเสนอลงโทษมาในคำฟ้อง และศาลก็มีบทบาทในการค้นหาความจริง เนื่องจากการกำหนดโทษเป็นศาสตร์ที่นักกฎหมายในระบบซีวิลลอว์ต้องรู้ นำมาสู่ทัศนคติที่สอดคล้องกับวัตถุประสงค์การลงโทษให้เหมาะสมกับบุคคล
เอกสารอ้างอิง
กุลนิษฐ์ รัตนคูสกุล. (2559). การลงโทษในการกระทำความผิดหลายกรรมกับการป้องปรามอาชญากรรม. ใน วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชานิติศาสตร์ . มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
คณิต ณ นคร. (2558). กฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งภาคการดำเนินคดี. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์วิญญูชน.
พัชราภรณ์ กองอุบล. (2547). ปัญหาการบังคับใช้พระราชบัญญัติการสอบสวนคดีพิเศษ พ.ศ. 2547 กรณีการสอบสวนร่วมหรือปฏิบัติหน้าที่ร่วมกับอัยการ. ใน รายงานการศึกษา. สำนักพัฒนาและสนับสนุนคดีพิเศษ.
โพสต์ทูเดย์. (2563). ศาลพิพากษาจำคุกบรรยิน 8 ปี คดีปลอมเอกสารโอนหุ้นเสี่ยชูวงษ์. เรียกใช้เมื่อ 15 กรกฎาคม 2563 จาก https://www.posttoday.com/social /general/618259
ลาวัลย์ อ่อนโฉม. (2560). การกำหนดโทษให้ได้สัดส่วนเหมาะสมกับผู้กระทำความผิดในความผิดเกี่ยวกับยาเสพติด. ใน วิทยานิพนธ์นิติศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชานิติศาสตร์. มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
ศุภกิจ แย้มประชา. (2558). มองกระบวนการยุติธรรมทางอาญาไทยผ่านการศึกษาเปรียบเทียบ THE THAI CRIMAL JUSTICE SYSTEM A COMPARATIVE. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ห้างหุ้นส่วนจำกัด เจริญรัฐการพิมพ์.
สำนักงานกฎหมายนิธิลอว์แอนด์วินด์. (2563). คดีความผิดต่อร่างกาย. เรียกใช้เมื่อ 2563 กรกฎาคม 13 จาก http://www.nitilawandwinner.com/content/3529/คดีความผิดต่อร่างกาย-ทนายนิธิพล
สุรสิทธ์ แสงวิโรจนพัฒน์. (2548). การใช้ดุลพินิจในการกำหนดโทษ. ใน วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชานิติศาสตร์ . มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุรนารี.
อุทิศ สุภาพ. (2561). ปรัชญาอาชญาวิทยาในการลงโทษ การปฏิบัติหน้าที่ของผู้พิพากษา. เรียกใช้เมื่อ 1 สิงหาคม 2561 จาก https://www.matichon.co.th/columnists /news_479705
Thaireform. (3 มิถุนายน 2561). กรมราชทัณฑ์ เปิดตัวเลขล่าสุด คนล้นคุก ผู้ต้องขัง 2.2 แสน ต้องคดียาเสพติด. สำนักข่าวอิศรา.
