ความรับผิดชอบของภาครัฐกับมาตรการป้องกันและปราบปรามการค้ามนุษย์
คำสำคัญ:
ความรับผิดชอบ, ภาครัฐ, มาตรการป้องกันและปราบปรามการค้ามนุษย์บทคัดย่อ
บทความวิจัยฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสภาพปัญหาการป้องกันและปราบปรามการค้ามนุษย์ 2) ศึกษาวิเคราะห์ความรับผิดชอบของภาครัฐกับมาตรการป้องกันและปราบปรามการค้ามนุษย์ และ 3) หาแนวทางและข้อเสนอแนะความรับผิดชอบของภาครัฐกับมาตรการป้องกันและปราบปรามการค้ามนุษย์ไปสู่การปฏิบัติให้มีประสิทธิภาพ เป็นการศึกษาเชิงพรรณนา โดยใช้วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ ที่ใช้เทคนิคการสัมภาษณ์เชิงลึก การสนทนากลุ่ม โดยได้กำหนดกลุ่มผู้ให้ข้อมูลสำคัญไว้ 3 กลุ่ม จำนวน 30 คน ประกอบด้วย กลุ่มที่ 1 ผู้บริหารหรือผู้แทนด้านนโยบาย 10 คน กลุ่มที่ 2 ผู้บริหารหรือผู้แทนด้านการปฏิบัติงาน 10 คน และกลุ่มที่ 3 ผู้ให้ข้อมูลสำคัญและผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย 3 กลุ่ม กลุ่มละ 5 คน รวมเป็น 15 คน และนำข้อมูลมาวิเคราะห์ ผลการวิจัยพบว่า 1) สภาพปัญหาการค้ามนุษย์ เป็นภัยคุกคามด้านความมั่นคง และเป็นประเด็นที่หลายประเทศทั่วโลกให้ความสำคัญเนื่องจากเป็นการกระทำที่เอาเปรียบความเป็นมนุษย์ อีกทั้งยังเป็นต้นเหตุนำไปสู่ปัญหาอื่น ๆ 2) ความรับผิดชอบ ภาครัฐได้กำหนดนโยบาย ยุทธศาสตร์ และแผนงาน ตามมาตรการป้องกันและปราบปรามการค้ามนุษย์ ฉบับที่ 1 (พ.ศ. 2554 - 2559) โดยกำหนดไว้ทั้งหมด 5 ด้าน คือ การป้องกัน การดำเนินคดี การคุ้มครองช่วยเหลือ การพัฒนากลไกเชิงนโยบาย การขับเคลื่อน และการพัฒนาการบริหารข้อมูล 3) แนวทางและข้อเสนอแนะ มาตรการ การป้องกันและปราบปรามการค้ามนุษย์ต้องบังคับใช้อย่างเท่าเทียม และควรเพิ่มสหวิชาชีพด้านการป้องกันและปราบปรามการค้ามนุษย์ เพื่อการจับกุมปราบปรามอย่างจริงจังและเข็มงวดรวมทั้งการบังคับใช้กฎหมายว่าด้วยการตรวจคนเข้าเมือง ถ้าตรวจพบความผิดต้องผลักดันส่งกลับประเทศทันที
เอกสารอ้างอิง
เกริกไกร นรภาร และธันยกร นรภาร. (2562). การศึกษาแนวทางและกลไกในการป้องกันและปราบปรามการค้ามนุษย์ตามแนวชายแดน: กรณีศึกษาแรงงานที่ทำงานในเขตเศรษฐกิจพิเศษมุกดาหาร จังหวัดมุกดาหาร. ใน สารนิพนธ์ สาขาวิชานิติศาสตร์. มหาวิทยาลัยกาฬสินธุ์.
ธนสุนทร สว่างสาลี และสมิหรา จิตตลดากร. (2561). การนำนโยบายการป้องกันและปราบปรามการค้ามนุษย์ไปปฏิบัติเชิงบูรณาการในเขตพื้นที่จังหวัดสระแก้ว. วารสารวิจัยและพัฒนา วไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์, 13(2), 151-169.
ผู้ให้ข้อมูลสำคัญกลุ่มที่ 1. (18 มิถุนายน 2563). สภาพปัญหาการป้องกันและปราบปรามการค้ามนุษย์. (อภิสัณฐ์ ไชยรัตน์, ผู้สัมภาษณ์)
ผู้ให้ข้อมูลสำคัญกลุ่มที่ 2. (9 กรกฎาคม 2563). วิเคราะห์ความรับผิดชอบของภาครัฐกับมาตรการป้องกันและปราบปรามการค้ามนุษย์. (อภิสัณฐ์ ไชยรัตน์, ผู้สัมภาษณ์)
ผู้ให้ข้อมูลสำคัญกลุ่มที่ 3. (10 สิงหาคม 2563). แนวทางและข้อเสนอแนะความรับผิดชอบของภาครัฐกับมาตรการป้องกันและปราบปรามการค้ามนุษย์ไปสู่การปฏิบัติให้มีประสิทธิภาพ. (อภิสัณฐ์ ไชยรัตน์, ผู้สัมภาษณ์)
ศูนย์ต่อต้านการค้ามนุษย์ระหว่างประเทศ. (2562). ประเภทคดีของสำนักงานอัยการสูงสุด. เรียกใช้เมื่อ 16 มกราคม 2563 จาก http: www.caht.ago.go.th: images: documents
เอกพร รักความสุข. (2559). การวิจัยเชิงคุณภาพหลักการและแนวปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์เดือนตุลา.
แอน ณัฐชนันท์ ทรงเดช. (2553). เด็กขอทานชาวกัมพูชาในประเทศไทย : กรณีศึกษาความต้องการและสิทธิด้านกฎหมายและการนำไปปฏิบัติ. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาระหว่างประเทศ. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Dixon, Herbert B. (2013). Human Trafficking and the Internet. Retrieved January 16, 2020, from http: www.americanbar.org: The Governmentations: judges_journal: 2013
Renata, A. K. et al. (2016). Overcoming Human Trafficking via Operations Research and Analytics: Opportunities for Methods, Models, and Applications. European Journal of Operational. Research, 259(2), 733–745.
United Nations. (2010). Trafficking in Persons Report. (10th ed). New York: United Nations.
