กลยุทธ์การสร้างภาพลักษณ์เพื่อการประชาสัมพันธ์ของศาลจังหวัด
คำสำคัญ:
กลยุทธ์, การสร้างภาพลักษณ์, การประชาสัมพันธ์, ศาลจังหวัดบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาภาพลักษณ์ของศาลจังหวัดตามการรับรู้ และความต้องการเกี่ยวกับภาพลักษณ์ของศาลจังหวัด 2) ศึกษาปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับภาพลักษณ์ของศาลจังหวัด 3) พัฒนากลยุทธ์การสร้างภาพลักษณ์เพื่อการประชาสัมพันธ์ของศาลจังหวัด และ 4) ทดลองใช้ ประเมินผลการทดลองใช้ และประเมินกลยุทธ์การสร้างภาพลักษณ์เพื่อการประชาสัมพันธ์ของศาลจังหวัด การวิจัยใช้รูปแบบการวิจัยแบบผสมผสานวิธี คือ วิจัยเชิงปริมาณ และวิจัยเชิงคุณภาพ เครื่องมือในการวิจัย ได้แก่ แบบสอบถาม การสนทนากลุ่ม กลุ่มตัวอย่าง คือ บุคลากรศาลจังหวัดกำแพงเพชร พิจิตร พิษณุโลก จำนวน 136 คน ผู้รับบริการ จำนวน 377 คน ผู้ให้ข้อมูลสนทนากลุ่ม จำนวน 12 คน การวิเคราะห์ข้อมูล คือ ค่าเฉลี่ย ค่าร้อยละ แจกแจงความถี่ วิเคราะห์เนื้อหา ผลการวิจัย พบว่า 1) ภาพลักษณ์ของศาลจังหวัดตามการรับรู้และความต้องการเกี่ยวกับภาพลักษณ์ ได้แก่ ด้านการให้บริการ ด้านความรับผิดชอบต่อสังคม ด้านการบริหารจัดการ ด้านการทำงานอย่างมีประสิทธิภาพ 2) ปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับภาพลักษณ์ ได้แก่ 2.1 ปัจจัยภายใน คือ ผู้บริหาร บุคลากร งบประมาณ วัสดุอุปกรณ์ การบริหารจัดการ 2.2 ปัจจัยภายนอก คือ สังคมและวัฒนธรรม เทคโนโลยี เศรษฐกิจ ผู้รับบริการ การเมือง กฎหมาย 3) การพัฒนากลยุทธ์การสร้างภาพลักษณ์ ได้แก่ กลยุทธ์ 1 พัฒนาการปฏิบัติงานของบุคลากร กลยุทธ์ 2 พัฒนาการให้บริการที่ทันสมัย กลยุทธ์ 3 พัฒนากลไกการประเมินผลการปฏิบัติงาน กลยุทธ์ 4 ส่งเสริมการสร้างนวัตกรรมการประชาสัมพันธ์ กลยุทธ์ 5 ใช้เทคโนโลยีสารสนเทศที่ทันสมัย 4) ทดลองใช้ ประเมินผลการทดลองใช้ และประเมินกลยุทธ์การสร้างภาพลักษณ์ ได้แก่ ทดลองใช้ คือ บุคลากรของศาลและประชาชน เอกสารการสร้างภาพลักษณ์ และนวัตกรรม ประเมินผลการทดลองใช้ จำนวน 21 คน และประเมินกลยุทธ์การสร้างภาพลักษณ์ ได้แก่ ความสอดคล้อง ความเหมาะสม ความเป็นไปได้ และความเป็นประโยชน์
เอกสารอ้างอิง
คณะกรรมการร่างรัฐธรรมนูญ สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร. (2560). รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณา จักรไทย พุทธศักราช 2560. กรุงเทพมหานคร: สำนักการพิมพ์.
จุฬาลัคน์ ณ ลำปาง. (2557). ความสัมพันธ์ระหว่างการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์และสมรรถนะหลักของข้าราชการศาลยุติธรรม. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์. มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ชุมพล จันทราทิพย์. (2550). พระธรรมนูญศาลยุติธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 13). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ณัฏฐ์สุมน ทิตาสิริจิรภาส. (2561). รูปแบบการจัดการความรู้ผ่านสื่ออิเล็กทรอนิกส์ของสำนักศาลยุติธรรมประจำภาค 1. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารองค์ความรู้. มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ดิเรกฤทธิ์ เจนครองธรรม. (2558). การพัฒนาสำนักงานศาลปกครองสู่องค์การที่มีขีดสมรรถนะสูง. ใน ดุษฎีนิพนธ์รัฐศาสตร์ดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชารัฐศาสตร์. มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
นพรัตน์ อภิวิมลลักษณ์. (2559). รูปแบบการพัฒนาภาวะผู้นำของผู้พิพากษาหัวหน้าศาลในศาลยุติธรรม. ใน ดุษฎีนิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษาและภาวะผู้นำ. มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.
ปริณ บุญฉลวย. (2556). ความสัมพันธ์ระหว่างวัฒนธรรมองค์การ องค์การการเรียนรู้กับประสิทธิผลองค์การของศาลยุติธรรม: ตัวแบบสมการโครงสร้าง. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพัฒนาสังคมและการจัดการสิ่งแวดล้อม. สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
พรรณเพ็ญ วงษ์คำลือ. (2553). แนวทางพัฒนาการบริการของศาลจังหวัดแม่สอด. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชายุทธศาสตร์การพัฒนา. มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร.
พระราชบัญญัติยุทธศาสตร์ชาติ พ.ศ. 2560. (2560). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 134 ตอนที่ 79 ก (31 กรกฏาคม 2560).
พิสณุ ฟองศรี. (2554). การสร้างและพัฒนาเครื่องมือวิจัย. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: ต้นแก้ว.
ไพรวัลย์ รัตนมา. (2560). แนวทางการพัฒนาประสิทธิภาพการให้บริการประชาชนของข้าราชการศาลยุติธรรม จังหวัดสุราษฎร์ธานี. ใน วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์. มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี.
มนตรี กวีนัฏธยานนท์. (2554). การเสริมสร้างจริยธรรมของส่วนราชการในกระทรวงมหาดไทยโดยคำพิพากษาศาลปกครองสูงสุด: ศึกษากรณีการปฏิบัติหน้าที่ด้วยความโปร่งใสและสามารถตรวจสอบได้. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์. มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
รัชนี วงศ์สุมิต. (2547). หลักการประชาสัมพันธ์. ชลบุรี: มหาวิทยาลัยบูรพา.
รัชนี นิธากร. (2555). กลยุทธ์การพัฒนาระบบการประกันคุณภาพภายในของมหาวิทยาลัยราชภัฏ กลุ่มภาคเหนือตอนล่าง. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฏีบัณฑิต สาขาวิชายุทธศาสตร์การบริหารและการพัฒนา. มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร.
รุ่งนภา พัตรปรีชา. (2556). พลังแห่งการประชาสัมพันธ์. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์หนังสือแห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วิยะดา ธนสรรวนิช. (2558). การจัดทำคู่มือการปฏิบัติงาน. อุบลราชธานี: มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี.
วิยะดา ลพโภชน์. (2558). การพัฒนาการให้บริการประชาชนของศาลแขวงพระนครเหนือ. ใน ดุษฎีนิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์. มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี.
วิรัช ลภิรัตนกุล. (2549). หลักการประชาสัมพันธ์ฉบับสมบูรณ์. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศักดา ร่ารื่น. (2551). งานประชาสัมพันธ์. กรุงเทพมหานคร: สถาบันพัฒนาข้าราชการฝ่ายตุลาการศาลยุติธรรม.
ศูนย์วิจัยเศรษฐศาสตร์ประยุกต์ คณะเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์. (2548). ปัจจัยหลักของแผนฟื้นฟูกิจการที่ดี: ผลต่อการพิจารณาคดีของศาลเพื่อความสำเร็จของธุรกิจและเศรษฐกิจไทย. กรุงเทพมหานคร: บริษัท อฑตยา มิเล็นเนียม.
สำนักแผนงานและงบประมาณ สำนักงานศาลยุติธรรม. (2561). รายงานประจำปีงบประมาณ พ.ศ. 2561 ศาลยุติธรรมและสำนักงานศาลยุติธรรม. กรุงเทพมหานคร: สำนักแผนงานและงบประมาณ สำนักงานศาลยุติธรรม.
สุภาพร พงศ์ภิญโญโอภาส. (2555). การพัฒนากลยุทธ์การบริหารงานวิจัยของมหาวิทยาลัยราชภัฏในกลุ่มภาคเหนือตอนล่าง. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชายุทธศาสตร์การบริหารและการพัฒนา. มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร.
เสรี วงษ์มณฑา. (2542). การประชาสัมพันธ์: ทฤษฎีและปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: บริษัท ธีระฟิล์มและไซเท็กซ์จำกัด.
James R. Gregory & Jack G. Wiechmann. (2002). Branding Across Borders: A Guide to Global Brand Marketing. Retrieved January 5, 2016, from https://www.amazon.com/Branding-Across-Borders-Global-Marketing/ dp/0658009451
Kevin Lane Keller. (2008). Strategic Brand Management. (3rd ed.). Upper Saddle River: NJ: Pearson Prentice-Hall.
Krejcie, R. V. & Morgan, D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607-610.
