การวิเคราะห์ปัจจัยและเปรียบเทียบกลยุทธ์การท่องเที่ยว กับความเปลี่ยนแปลงของเมืองท่องเที่ยวในสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว สิบสองปันนา สาธารณรัฐประชาชนจีน และประเทศไทย
คำสำคัญ:
กลยุทธ์, การท่องเที่ยว, สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว, สิบสองปันนา, ประเทศไทยบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาวิเคราะห์ปัจจัยและกลยุทธ์ทางการท่องเที่ยว โดยเปรียบเทียบระหว่างสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว สิบสองปันนา สาธารณรัฐประชาชนจีน และประเทศไทย โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงคุณภาพ ด้วยการวิเคราะห์เอกสารที่เกี่ยวข้องและการสังเกตแบบไม่มีส่วนร่วมในการเก็บรวบรวมข้อมูล จากนั้น ทำการตรวจสอบและวิเคราะห์ข้อมูลทดสอบสามเส้าซึ่งเป็นข้อสรุปจากผู้ให้ข้อมูลหลัก 18 คน และสังเกตโดยไม่มีส่วนร่วม นำเสนอการวิเคราะห์ข้อมูลเชิงพรรณนา ผลการวิจัยพบว่า 1) ปัจจัยที่มีผลต่อการท่องเที่ยวของสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาวและสิบสองปันนาสาธารณรัฐประชาชนจีน พบว่า ประเทศไทยสปป.ลาวและสิบสองปันนา สาธารณรัฐประชาชนจีน เมื่อวิเคราะห์แล้วมีลักษณะใกล้เคียงกัน แตกต่างตรงที่การบริหารจัดการโดยรัฐบาลจีนมีความเด็ดขาดและมีเอกภาพที่เอื้อผลประโยชน์ต่อประชาชนอย่างเสมอภาค เป็นระบบ มีกระจายผลประโยชน์ให้ทั่วถึง ส่วน สปป. ลาวด้อยกว่าอีกสองประเทศ แต่ในแง่ของการอนุรักษ์ศิลปวัฒนธรรมของประชาชนในแต่ละแหล่งท่องเที่ยวยังคงไว้ในแง่ศิลปวัฒนธรรมของชนพื้นถิ่นได้โดดเด่นกว่าประเทศไทยและสิบสองปันนา 2) การวิเคราะห์ข้อมูล เปรียบเทียบ กลยุทธ์ทางการท่องเที่ยว พบว่า สิบสองปันนา สาธารณรัฐประชาชนจีนมี 8 กลยุทธ์ ส่วนสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาวเน้นกลยุทธ์การเพิ่มประสิทธิภาพและประสิทธิผล ความโปร่งใสและความรับผิดชอบของหน่วยงานภาครัฐ ทั้งในระดับส่วนกลางและส่วนท้องถิ่น การจัดการท่องเที่ยวเป็นการจัดการท่องเที่ยวภายใต้วัฒนธรรมทางศาสนา ประเพณี วิถีชีวิตและธรรมชาติ สำหรับประเทศไทยมี 4 กลยุทธ์
เอกสารอ้างอิง
จินดา ทับทิมดี และกัญญามน กาญจนาทวีกูล. (2563). แนวทางการบริหารจัดการในการขับเคลื่อนกลยุทธ์ของธุรกิจการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมอย่างยั่งยืนประเภทศาสนสถานในภาคกลางตอนล่างของประเทศไทย. วารสารวิชาการสถาบันเทคโนโลยีแห่งสุวรรณภูมิ, 6(1), 575-584.
เฉลิมชัย ปัญญาดี และปานแพรว เชาวน์ประยูร. (2561). ผลกระทบโครงการพัฒนาระหว่างประเทศต่อการท่องเที่ยวชายแดนและพื้นที่เชื่อมโยงของประเทศไทย. วารสารอารยธรรมศึกษาโขง-สาละวิน, 9(1), 248-261.
ปณต แสงเทียน. (2558). ยุทธศาสตร์เส้นทางสายไหมทางทะเลของจีน: ความเกี่ยวข้องต่ออาเซียนและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้. วารสารรัฏฐาภิรักษ์, 57(3), 50-60.
ปิยะนุช เงินคล้าย. (2561). การศึกษาเปรียบเทียบนโยบายและรูปแบบการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ ระหว่างประเทศไทยและสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว. วารสารเกษมบัณฑิต, 19(พิเศษ), 161-174.
ศูนย์ข้อมูลเพื่อธุรกิจไทยในจีน ณ นครเฉิงตู. (2559). จับตาทิศทางการเติบโตของเขตเศรษฐกิจใหม่เทียนฝู่ นครเฉิงตู. เรียกใช้เมื่อ 4 กันยายน 2562 จาก http://eastasiawatch.mfa.go.th/th/articles/politics-and-economy/568/?sphrase_id=14764215
Earl B. (2001). The Practice of Social Research. Unitetes of America: Wadsworth.
Huang L. (2013). SWOT analysis for the cross-border tourism in Yunnan. Retrieved September 4, 2019, from https://www.researchgate.net/publication/305734859_Microgeographic_Heterogeneity_of_Border_Malaria_During_Elimination_Phase_Yunnan_Province_China_2011-2013
MA Wen-yin. (2004). THE STUDY OF SWOT ANALYSIS AND COUNTERMEASURES ON DEVELOPING TOURISM RESOURCES IN YUNNAN PROVINCE. Retrieved September 4, 2019, from https://en.cnki.com.cn/Article_en/CJFDTotal-YNDL200402008.htm
Michael Quinn Patton . (2015). Qualitative Research & Evaluation Methods. CA: SAGE Publications Inc.
Sayo Yamauchi & Donald Lee. (1999). Tourism development in the Lao People’s Democratic Republic. Retrieved September 4, 2019, from https://www.un.org/esa/esa99dp9.pdf
Yun Gao. (2010). Xishuangbanna in Southwest China - a fantasized place and the lived experience of the place.Retrieved September 4, 2019, from https://www.researchgate.net/publication/262090697_Xishuangbanna_in_Southwest_China_-_a_fantasized_place_and_the_lived_experience_of_the_place




