กลยุทธ์การบริหารจัดการเพื่อเสริมสร้างความเป็นผู้ประกอบการ ของนักศึกษาวิทยาลัยการอาชีพกลุ่มภาคตะวันออกเฉียงเหนือ สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา

ผู้แต่ง

  • ณัทฐศักดิ์ สำราญรื่น มหาวิทยาลัยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
  • ประยุทธ ชูสอน มหาวิทยาลัยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
  • วานิช ประเสริฐพร มหาวิทยาลัยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ

คำสำคัญ:

กลยุทธ์, การบริหารจัดการ, ผู้ประกอบการ, นักศึกษา, วิทยาลัยการอาชีพ

บทคัดย่อ

บทความฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสภาพปัจจุบันและสภาพที่พึงประสงค์การบริหารจัดการเพื่อเสริมสร้างความเป็นผู้ประกอบการของนักศึกษา 2) พัฒนากลยุทธ์การบริหารจัดการเพื่อเสริมสร้างความเป็นผู้ประกอบการของนักศึกษา วิทยาลัยการอาชีพกลุ่มภาคตะวันออกเฉียงเหนือ เป็นงานวิจัยแบบผสานวิธี ได้แก่ เชิงปริมาณใช้แบบสอบถามสุ่มแบบอย่างง่าย กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ 1) ผู้บริหารสถานศึกษา/รองผู้อำนวยการสถานศึกษา และ 2) ครูหัวหน้าแผนกสาขาวิชา รวมทั้งสิ้น 226 คน โดยใช้สถิติความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และลำดับความสำคัญของความต้องการจำเป็นด้วยค่าดัชนี PNIModified และเชิงคุณภาพใช้แบบสัมภาษณ์และสนทนากลุ่มสุ่มแบบเจาะจง ผู้ให้ข้อมูลหลัก ได้แก่ 1) นักวิชาการ 2) ครู 3) ผู้บริหาร และ 4) ผู้ประกอบการธุรกิจ จำนวน 8 คน ซึ่งทั้งหมดมีวุฒิการศึกษาระดับปริญญาตรีขึ้นไป และมีระยะการทำงาน 5 ปีขึ้นไป โดยนำมาวิเคราะห์ PNIModified และ SWOT Analysis ผลการวิจัยพบว่า 1) สภาพปัจจุบันและสภาพที่พึงประสงค์ มี 5 ด้าน ได้แก่ 1.1) ด้านการพัฒนาหลักสูตร 1.2) ด้านการพัฒนาครู 1.3) ด้านการบริหารจัดการศูนย์บ่มเพาะผู้ประกอบการ 1.4) ด้านคุณลักษณะของผู้ประกอบการ และ 1.5) ด้านความร่วมมือกับสถานประกอบการ และ 2) พัฒนากลยุทธ์การบริหารจัดการ มี 9 กลยุทธ์ คือ 2.1) การใช้นวัตกรรมพัฒนาทักษะมีศักยภาพเชิงพาณิชย์ 2.2) เสริมสร้างความคิดสร้างสรรค์มีวิสัยทัศน์กว้างไกลมองรอบด้าน 2.3) มองการเปลี่ยนแปลงคือโอกาสแสดงความสามารถ 2.4) ผู้ประกอบการรุ่นใหม่ในธุรกิจสตาร์ทอัพ 2.5) พัฒนากระบวนการบ่มเพาะผู้ประกอบการผ่านโครงการ SME. 2.6) ส่งเสริมและสนับสนุนให้ครูผ่านการอบรมธุรกิจผู้ประกอบการ 2.7) ให้มีความรู้ความสามารถได้มาตรฐานในการพัฒนาสมรรถนะวิชาชีพครูอาชีวศึกษา 2.8) ให้สถานศึกษาจัดการศึกษาระบบทวิภาคี และ 2.9) ปฏิรูปหลักสูตรวิชาชีพครูอาชีวศึกษา

เอกสารอ้างอิง

ณัฐสิฏ รักษ์เกียรติวงศ์. (2561). การปฏิรูปอาชีวศึกษาของประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร: สถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย (ทีดีอาร์ไอ).

ทวนชัย อรุณโรจน์ และเกรียงชัย ปึงประวัติ. (2557). ยุทธศาสตร์การพัฒนากำลังคนระดับอาชีวศึกษาของสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว ให้สอดรับกับประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน. วารสารมหาวิทยาลัยนครพนม, 4(2). 16-23.

นักวิชาการ คนที่ 5. (2563). กลยุทธ์การบริหารจัดการเพื่อเสริมสร้างความเป็นผู้ประกอบการของนักศึกษาวิทยาลัยการอาชีพกลุ่มภาคตะวันออกเฉียงเหนือสังกัดสำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา. (ณัทฐศักดิ์ สำราญรื่น และคณะ, ผู้สัมภาษณ์)

บุญชม ศรีสะอาด. (2556). วิธีการทางสถิติสำหรับการวิจัย เล่ม 2. กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาการพิมพ์.

พระราชบัญญัติการอาชีวศึกษา พ.ศ. 2551. (2551). ราชกิจจานุเบกษา หน้า 1 เล่มที่ 125 ตอนที่ 43 ก (5 มีนาคม 2551).

ลือชัย แก้วสุข. (2554). การพัฒนากลยุทธ์การบริหารสถานศึกษาอาชีวศึกษาเพื่อตอบสนองความต้องการกําลังคนของสถานประกอบการ. ใน ดุษฎีนิพนธิ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาบริหารการศึกษา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

วิทยาลัยการอาชีพกลุ่มภาคตะวันออกเฉียงเหนือ สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา. (2562). สถิติข้อมูลนักเรียนนักศึกษา ปี 2562. เรียกใช้เมื่อ 19 มกราคม 2563 จาก http://techno.vec.go.th/th-th/บริการข้อมูล/ข้อมูลสถิติด้านการศึกษา/สถิติข้อมูลนักเรียนนักศึกษาปี2562.aspx

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2559). สรุปสาระสำคัญแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่สิบสอง พ.ศ. 2560-2564. กรุงเทพมหานคร: คณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ สำนักนายกรัฐมนตรี.

สำนักงานมาตรฐานการอาชีวศึกษาและวิชาชีพ. (2555). คู่มือการประกันคุณภาพภายในสถานศึกษาอาชีวศึกษา สำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ. กรุงเทพมหานคร: แผนกวิชาการพิมพ์วิทยาลัยเทคนิคมีนบุรี.

สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ 2560-2579. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงศึกษาธิการ.

สุชาติ ประสิทธิ์รัฐสินธุ์. (2556). การใช้สถิติในงานวิจัยอย่างถูกต้องและได้มาตรฐานสากล (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพมหานคร: สามลดา.

Cronbach, L. J. (1990). Essentials of psychological testing. New York: Harper Collins Publishers.

Cummings, T. G. & Worley, C. G. (2005). Organization Development and Change (8th ed.). Ohio: Thomson South-Western.

Davidsson, P. (1989). Entrepreneurship And After? A Study of Growth Willingness in Small Firms. Journal of Business Venturing, 4(3), 211-226.

Evans, D.S. (1987). Tests of Alternative Theories of Firm Growth. Journal of Political Economy, 95(4),657-674.

Ferreira, J. & Azevedo, S. (2007). Entrepreneurial Orientation as a main Resource and Capability on Small Firm’s Growth. Retrieved March 3, 2020, from https://mpra.ub.uni-muenchen.de/5682/

Kaikkonen, V. (2006). Exploring The Dilemmas Of Small Business Growth: The Case Of Rural Food-Processing Micro Firms. Journal of Enterprising Culture, 14(2), 87-104.

Krejcie, R. V., & Morgan, D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607–610.

Likert, R. (1967). The Method of Constructing and Attitude Scale. New York: Wiley & Son.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

01/20/2021

รูปแบบการอ้างอิง

สำราญรื่น ณ. ., ชูสอน ป. ., & ประเสริฐพร ว. . (2021). กลยุทธ์การบริหารจัดการเพื่อเสริมสร้างความเป็นผู้ประกอบการ ของนักศึกษาวิทยาลัยการอาชีพกลุ่มภาคตะวันออกเฉียงเหนือ สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา. วารสารมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 6(1), 285–299. สืบค้น จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/JSBA/article/view/247147

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย