กลยุทธ์การพัฒนาผู้ประกอบการธุรกิจผลิตกล้วยไม้เพื่อการส่งออก
คำสำคัญ:
กลยุทธ์, ธุรกิจผลิตกล้วยไม้, การส่งออกบทคัดย่อ
บทความฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา 1) สภาพการดำเนินการ ปัญหา และอุปสรรคในการประกอบธุรกิจผลิตกล้วยไม้เพื่อการส่งออก 2) องค์ประกอบและพัฒนากลยุทธ์การพัฒนาผู้ประกอบการธุรกิจผลิตกล้วยไม้เพื่อการส่งออก การวิจัยเป็นแบบผสมผสาน ประกอบด้วยการวิจัยเชิงคุณภาพ กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ผู้ประกอบการธุรกิจการผลิตกล้วยไม้ จำนวน 5 ราย และการวิจัยเชิงปริมาณ กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ ผู้ประกอบการธุรกิจการผลิตกล้วยไม้ จำนวน 350 ราย เครื่องมือที่ใช้ คือ แบบสัมภาษณ์เชิงลึกแบบมีโครงสร้างและแบบสอบถาม สถิติที่ใช้คือ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์เพียร์สัน และการวิเคราะห์สถิติเชิงพหุคูณแบบขั้นตอน ผลการวิจัย พบว่า 1) สภาพการดำเนินการ ยอดขายและการส่งออกน้อยลง คงที่ และเพิ่มขึ้น คู่ค้าที่สำคัญส่วนใหญ่อยู่แถบเอเชียโดยเฉพาะญี่ปุ่นและจีน จุดแข็งคือ สายพันธุ์ที่ปลูกสามารถปลูกได้ในสภาพภูมิอากาศในประเทศไทย ปัญหาและอุปสรรค ได้แก่ การขนส่ง การเจรจาต่อรอง ภาษา วัฒนธรรม เศรษฐกิจค่าเงินบาทที่แข็ง และขาดแคลนบุคลากรที่มีคุณภาพ 2) ปัจจัยที่สามารถพยากรณ์ความสำเร็จในการพัฒนาผู้ประกอบการด้านความรู้ได้ร้อยละ 60.00 จำนวน 6 ปัจจัย ด้านทักษะได้ร้อยละ 37.00 จำนวน 3 ปัจจัย และด้านความสามารถอื่น ๆ ได้ร้อยละ 51.30 จำนวน 4 ปัจจัย และกลยุทธ์การพัฒนาผู้ประกอบการประกอบด้วย 3 องค์ประกอบหลัก ได้แก่ ด้านความรู้ ด้านทักษะ และด้านความสามารถอื่น ๆ และ 13 องค์ประกอบย่อย ได้แก่ จัดการความรู้ในองค์กร ประสบการณ์ สร้างจุดเด่นในการดำเนินธุรกิจส่งออก สร้างความร่วมมือกับสถานศึกษาและสถาบันการเงิน จัดการด้านนวัตกรรมในองค์กร จัดการด้านการตลาด บริหารคุณภาพโดยรวม กำหนดเป้าหมายการบริหารธุรกิจ บริหารจัดการด้านสิ่งแวดล้อม คิดค้นพันธุ์กล้วยไม้ชนิดใหม่ มีความซื่อสัตย์และคุณธรรม และจัดการบุคลากรในองค์กร
เอกสารอ้างอิง
กนกพัชร วงศ์อินทร์อยู่ และศานติ ดิฐสถาพรเจริญ. (2563). ปัจจัยที่ส่งผลกระทบต่อการส่งออกกล้วยไม้ไทยไปจำหน่ายในประเทศญี่ปุ่น. เรียกใช้เมื่อ 28 กรกฎาคม 2563 จาก http://dept.npru.ac.th/msc/data/files/research5508.pdf
กรมส่งเสริมการเกษตร. (2563). แผนการปฏิบัติงานด้านกล้วยไม้ พ.ศ. 2563-2565. เรียกใช้เมื่อ 30 กรกฎาคม 2563 จาก http://www.agriman.doae.go.th
ชนิตา พันธุ์มณี และอัมรินทร์ คีรีแก้ว. (2558). แนวทางการพัฒนาศักยภาพของเกษตรกรผู้ปลูกกาแฟ อาราบิกาอินทรีย์ในภาพเหนือของประเทศไทย: การประยุกต์ใช้แนวคิดห่วงโซ่คุณค่า. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยแม่โจ้.
เดชา เดชะวัฒนไพศาล. (2543). Competency–Based Human Resources Management. กรุงเทพมหานคร: HR Magazine.
ธานินทร์ ศิลป์จารุ. (2551). การวิจัยและวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติด้วย SPSS. กรุงเทพมหานคร: วี.อินเตอร์พรินท์.
บุษรินทร์ จีนเกิดทรัพย์ และณัฐสพันธ์ เผ่าพันธุ์. (2558). ปัจจัยที่ส่งผลต่อความสามารถในการแข่งขันของธุรกิจส่งออกกล้วยไม้ไทย. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช, 5(1), 1-7.
พัชราภรณ์ สีโหมดสุข. (2558). ธุรกิจส่งออกกล้วยไม้ตัดดอกของผู้ส่งออกในจังหวัดนครปฐม สมุทรสาคร และนนทบุรี. วารสารบัณฑิตวิทยาลัย, 3(3), 185-192.
สถาบันค้นคว้าและพัฒนาผลิตผลทางการเกษตรและอุตสาหกรรมเกษตร. (2561). การใช้ภูมิสารสนเทศเพื่อการสำรวจเส้นทางกล้วยไม้. เรียกใช้เมื่อ 15 ธันวาคม 2561 จาก http://www.orchid.kapi.ku.ac.th/index.php?option=com_frontpage&Itemid=1
สำนักงานเศรษฐกิจการเกษตร. (2560). ข้อมูลการผลิตสินค้าเกษตร กล้วยไม้. เรียกใช้เมื่อ 20 มีนาคม 2562 จาก http://www.oae.go.th
สำนักงานส่งเสริมการค้าสินค้าการเกษตรและอุตสาหกรรม. (2561). กล้วยไม้ไทย. เรียกใช้เมื่อ 23 พฤษภาคม 2563 จาก https://www.ditp.go.th/contents_attach/216217/216217.pdf
Gibson Jame L. et al. (1982). Organization : Behavior Structure, Process. (6th ed.). Texas: Business Publication.
heysf@88. (2560). กล้วยไม้. เรียกใช้เมื่อ 20 มีนาคม 2562 จาก http://heysf.org/กล้วยไม้
McClelland, D.C. (1975). A Competency model for human resource management specialists to be used in the delivery of the human resource management cycle. Boston: Mcber.
