การสร้างฐานกิจกรรมการเรียนรู้ด้านการพึ่งตนเองในชุมชนบ้านคีรีวง เพื่อเข้าสู่บทเรียนรายวิชาปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง กับการพัฒนาชุมชน
คำสำคัญ:
ฐานกิจกรรมการเรียนรู้,, การพึ่งตนเองในชุมชน, ปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง, การพัฒนาชุมชนบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ คือ 1) เพื่อศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อการสร้างฐานกิจกรรมการเรียนรู้ด้านการพึ่งตนเอง และ 2) แนวทางส่งเสริมการสร้างฐานกิจกรรมการเรียนรู้ด้านการพึ่งตนเองในชุมชนบ้านคีรีวงเพื่อเข้าสู่บทเรียนรายวิชาปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงกับการพัฒนาชุมชน โดยเลือกใช้วิธีการศึกษาแบบผสมผสานนำเสนอผลข้อมูลเชิงปริมาณ ที่มีผลข้อมูลเชิงคุณภาพยืนยันสนับสนุน การกลุ่มประชากรเลือกแบบเจาะจง คือ นักศึกษา จำนวน 269 คนเก็บข้อมูลเชิงปริมาณด้วยเครื่องมือแบบสอบถาม ด้านข้อมูลเชิงคุณภาพซึ่งมีผู้ให้ข้อมูล คือ คณะกรรมการกลุ่มอาชีพในชุมชน จำนวน 21 คน เก็บข้อมูลด้วยเครื่องมือแบบสัมภาษณ์ นำเสนอผลเชิงพรรณนา พบว่า ปัจจัยที่มีผลต่อการสร้างฐานกิจกรรมการเรียนรู้ด้านการพึ่งตนเองในชุมชนบ้านคีรีวงเพื่อเข้าสู่บทเรียนรายวิชาปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงกับการพัฒนาชุมชน โดยรวมทุกด้านอยู่ในระดับมาก (μ = 4.47, σ = 0.56) เรียงตามลำดับ ดังนี้ 1) การพึ่งพาตนเองทางด้านสังคม อยู่ในระดับมากที่สุด (μ = 4.63, σ = 0.47) 2) การพึ่งตนเองทางด้านเทคโนโลยี อยู่ในระดับมากที่สุด (μ = 4.55, σ = 0.51) 3) การพึ่งพาตนเองทางด้านจิตใจ อยู่ในระดับมาก (μ = 4.44, ค่า σ = 0.66) แนวทางส่งเสริมการสร้างฐานกิจกรรมการเรียนรู้ด้านการพึ่งตนเองในชุมชนบ้านคีรีวงเพื่อเข้าสู่บทเรียนรายวิชาปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงกับการพัฒนาชุมชน ประกอบด้วย 1) การสร้างฐานกิจกรรมระดับครอบครัว โดยสร้างจิตสำนักรักษ์ท้องถิ่น พัฒนาฝีมืออาชีพภายในครอบครัวแล้วถ่ายทอดองค์ความรู้ด้านทักษะอาชีพ 2) การสร้างฐานกิจกรรมระดับองค์กรชุมชน จุดเริ่มต้นด้วยการประยุกต์ใช้ปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง 3) การสร้างฐานกิจกรรมระดับชุมชน ด้วยวิธีการจัดการความรู้ในชุมชนอย่างมีประสิทธิภาพ
เอกสารอ้างอิง
กษมา พานแก้ว. (2551). การพึ่งตนเองของสมาชิกสถาบันเกษตรกรตามปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงของตำบล วังทอง อำเภอวังทอง จังหวัดพิษณุโลก. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร.
กิดานันท์ มลิทอง. (2543). เทคโนโลยีการศึกษาและนวัตกรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จิราณีย์ พันมูล. (2554). กระบวนการพัฒนาชุมชนสู่วิถีเศรษฐกิจพอเพียง : กรณีศึกษาบ้านนาเวียง อำเภอเกาะคา จังหวัดลำปาง. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการพัฒนาสังคม. สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
มานิตย์ ซาชิโย. (2555). รูปแบบการเรียนรู้ตลอดชีวิตของคนหลายวัยในศูนย์ตุ้มโฮมลูกหลานบ้านเหล่าลิง. ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ส่งศรี ชมภูวงศ์. (2554). ระเบียบวิธีวิจัยทางสังคมศาสตร์. นครศรีธรรมราช: มหาวิทยาลัยมหามกุฏ.
สัญญา สัญญาวิวัฒน์. (2542). การพัฒนาชุมชนแบบจัดการ. กรุงเทพมหานคร: หจก เอมี่เทรดดิ้ง.
สุวิมล ว่องวาณิช. (2557). การวิจัยปฏิบัติการในชั้นเรียน (พิมพ์ครั้งที่ 17). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อัยรวี วีระพันธ์พงศ์. (2557). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการพึ่งตนเองของชุมชน: กรณีศึกษาชุมชนคลองลัดมะยม เขตตลิ่งชัน กรุงเทพมหานคร. กาฬสินธุ์: วารสารรัฐศาสตร์และนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏกาฬสินธุ์.
Blatchford, E. (1994). Working together for community economic development in rural Alaska. Economic development review, 12(1), 41.45.
Peter, J. (2007). Organizational culture and identity. New Delhi: Sage Publication.




