การมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนาท้องถิ่นอย่างยั่งยืน ของกรุงเทพมหานคร
คำสำคัญ:
การมีส่วนร่วมของประชาชน, การพัฒนาท้องถิ่น, อย่างยั่งยืน, กรุงเทพมหานครบทคัดย่อ
บทความฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อการมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนาท้องถิ่นอย่างยั่งยืนของกรุงเทพมหานคร เป็นการวิจัยแบบผสมผสาน เชิงปริมาณ ประชากร ได้แก่ ประชาชนที่ในเขตพื้นที่กรุงเทพมหานคร จำนวน 6 เขต จำนวนประชากร 628,250 คน ใช้วิธีการคำนวณขนาดตัวอย่างของทาโร่ ยามาเน่ ได้กลุ่มตัวอย่าง จำนวน 340 คน สุ่มตัวอย่างแบบง่าย ใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือค่าความเชื่อมั่น ได้ค่าสัมประสิทธิ์ แอลฟ่าเท่ากับ 0.96 การวิเคราะห์ข้อมูลใช้สถิติร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการถดถอยพหุคูณ เชิงคุณภาพใช้การสัมภาษณ์เชิงลึกผู้ให้ข้อมูลสำคัญ 16 ท่านคัดเลือกโดยเฉพาะเจาะจง วิเคราะห์และนำเสนอผลแบบ เชิงพรรณา ผลการวิจัยพบว่าปัจจัยที่มีผลให้ประชาชนมีส่วนร่วม 1) การวางแผนพัฒนาท้องถิ่น 2) การดำเนินงานพัฒนาท้องถิ่น 3) การประชาสัมพันธ์ให้ประชาชนมีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับการพัฒนาท้องถิ่น 4) การตัดสินใจกำหนดแผนการดำเนินงานพัฒนาท้องถิ่น และ 5) การติดตามและประเมินผลการดำเนินงานพัฒนาท้องถิ่นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 โดยการมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนาท้องถิ่นของกรุงเทพมหานครอย่างยั่งยืนในภาพรวมอยู่ในระดับมาก ข้อมูลจากการสัมภาษณ์ที่ได้มายืนยันตรงในประเด็นการมีส่วนร่วมที่สำคัญที่สุดนั่นก็คือจะต้องให้ประชาชนมีส่วนร่วมในการวางแผนงานพัฒนาท้องถิ่น เพราะจะทำให้ประชาชนมีส่วนในการกำหนดทิศทางในการพัฒนาชุมชนของตนเอง และบางประเด็นมีความเห็นถึงปัจจัยที่มีผลแตกต่างกันในเรื่องประชาชนให้มีส่วนร่วมในการติดตามและประเมินผลการดำเนินงานงานพัฒนาท้องถิ่น โดยหามาตรการ สร้างแรงจูงใจ ปลูกฝังค่านิยมที่ดีเพื่อเชิญชวนประชาชนให้ มีส่วนร่วม
เอกสารอ้างอิง
กองยุทธศาสตร์บริหารจัดการ. (2561). จำนวนประชากรในเขตกรุงเทพมหานคร พ.ศ. 2551- 2561. เรียกใช้เมื่อ 4 กันยายน 2563 จาก www.bangkok.go.th/pipd/page/ sub/16730/สถิติด้านสังคม.
กองสารสนเทศภูมิศาสตร์ สำนักยุทธศาสตร์และประเมินผล. (2559). ข้อมูลสถิติจำนวนประชากรและพื้นที่รายเขต ของกรุงเทพมหานคร พ.ศ. 2559. เรียกใช้เมื่อ 4 กันยายน 2563 จาก www.bangkokgis.com/gis_ information/population/.
จักร์พงษ์ เปี่ยมเมตตา. (26 มกราคม 2563). ข้อคิดเห็น และแนวทางการมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนาท้องถิ่นอย่างยั่งยืนของ กทม. (ดวงฤทธิ์ เบ็ญจาธิกุล ชัยรุ่งเรือง, ผู้สัมภาษณ์)
ณรินทร์ งามวงษ์ และวิทยา จิตนุพงศ์. (2561). เปรียบเทียบการปกครองส่วนท้องถิ่นรูปแบบพิเศษในประเทศไทย: กรุงเทพมหานครและเมืองพัทยา. ใน รายงานการวิจัยเสนอต่อมหาวิทยาลัยรามคำแหงงบประมาณปี พ.ศ. 2560. คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ธนิศร ยืนยง. (2561). การมีส่วนร่วมของประชาชนที่ส่งผลต่อการพัฒนาท้องถิ่นในจังหวัดนครนายก. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 5(2), 119 - 135.
นิภาพรรณ ผิวอ่อน. (2559). การบริหารงานตามหลักธรรมาภิบาลขององค์การบริหารส่วนตำบลกุยเหนือ อำเภอกุยบุรี จังหวัดประจวบคีรีขันธ์. ใน วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขารัฐประศาสนศาสตร์. วิทยาลัยนวัตกรรมการจัดการ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลรัตนโกสินทร์.
บุญเกียรติ การระเวกพันธ์. (26 มกราคม 2563). ข้อคิดเห็น และแนวทางการมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนาท้องถิ่นอย่างยั่งยืนของ กทม. (ดวงฤทธิ์ เบ็ญจาธิกุล ชัยรุ่งเรือง, ผู้สัมภาษณ์)
บุญเกียรติ การะเวกพันธุ์ และคณะ. (2560). การบริหารงานภาครัฐแนวใหม่. เรียกใช้เมื่อ 4 กันยายน 2563 จาก wiki.kpi.ac.th/index.php?title=การบริหารงานภาครัฐแนวใหม่
ประดิษฐ์ ดีวัฒนกุล. (2559). รูปแบบกรุงเทพมหานครในทศวรรษหน้า. วารสารสมาคมนักวิจัย, 21(2), 188 - 201.
ประดิษฐ์ ดีวัฒนกุล. (22 มกราคม 2563). ข้อคิดเห็น และแนวทางการมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนาท้องถิ่นอย่างยั่งยืนของ กทม. (ดวงฤทธิ์ เบ็ญจาธิกุล ชัยรุ่งเรือง, ผู้สัมภาษณ์)
พชร สาตร์เงิน. (2561). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการวางแผนพัฒนาขององค์การบริหารส่วนตำบลท่าแคจังหวัดลพบุรี. วารสารเกษมบัณฑิต, 19(ฉบับพิเศษ), 189 - 200.
ลพชัย ธาราทิศ. (26 มกราคม 2563). ข้อคิดเห็น และแนวทางการมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนาท้องถิ่นอย่างยั่งยืนของ กทม. (ดวงฤทธิ์ เบ็ญจาธิกุล ชัยรุ่งเรือง, ผู้สัมภาษณ์)
วสันต์ จันทจร. (2560). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการบริหารงานองค์การบริหารส่วนตำบลหนองจิก อำเภอบรบือ จังหวัดมหาสารคาม. ใน วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขานโยบายสาธารณะ. วิทยาลัยการเมืองการ ปกครอง มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
สิทธิชัย ตันศรีสกุล. (2553). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการพัฒนาชุมชนยั่งยืน กรณีศึกษาองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น จังหวัดมหาสารคาม. วารสารช่อพะยอม, 21(1), 51 - 68.
เอกราช ศรีแพน และคณะ. (2560). การวิจัยเรื่องการมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนา โครงสร้างพื้นฐานของเทศบาลตำบลกุดหว้า อำเภอกุฉินารายณ์ จังหวัดกาฬสินธุ์. ใน วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตร์ สาขารัฐประศาสนศาสตร์ คณะรัฐศาสตร์และนิติศาสตร์. มหาวิทยาลัยกาฬสินธุ์.
Allyn, B. & John, J. (1957). Out Line of Local government of the United Kingdom. London: Sir Isaac Pitman & Sons.
Best, J. & Kahn, J. V. (1993). Research in Education. Boston: Printed In the United Statesof America.
John, M. & Norman, T. (1980). Participation’s Place in Rural Development : Seek Clarity Through Specifics. World Development, 8(3), 213 - 235.
Likert, R. (1964). The Method of Constructing and Attitude Scale. New York: Wiley & Son.
Mcu. Online. (2017). From five precepts village to being model of Chosaart village. Retrieved March 2017, from http://www.mcu.ac.th/site/articleconten tarticle
Noiplook, R. (2014). Public Participation in Local Development Planning of Jaehom Sub-District Administrative Organization. In Jaehom District Lampang Province Master’s Independent Study. Nation University.
Sriwongsa, N. (2014). People’s Participation for Making Development Plan of Khoksawang Subdistrict Administrative Organization, Phanomprai District, Roi Et Province. Journal of Politics and Governance, 4(2), 296 - 313.
William, W. (1974). Some Aspects of the Informal Social Participation of Farm Families. New York: Cornell University.
