การส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์และวัฒนธรรม ในจังหวัดนครพนม
คำสำคัญ:
ความร่วมมือระหว่างภาครัฐและภาคเอกชน, การส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์และวัฒนธรรม, จังหวัดนครพนมบทคัดย่อ
บทความวิจัยฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาความร่วมมือระหว่างภาครัฐและภาคเอกชนในการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมในจังหวัดนครพนม 2) ศึกษารูปแบบความร่วมมือระหว่างภาครัฐและภาคเอกชนในการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมในจังหวัดนครพนม และ 3) เสนอแนะแนวทางความร่วมมือระหว่างภาครัฐและภาคเอกชนในการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมในจังหวัดนครพนม เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ เก็บรวบรวมข้อมูลด้วยการสัมภาษณ์เชิงลึก โดยมีกลุ่มผู้ให้ข้อมูลสำคัญได้แก่ หน่วยงานภาครัฐ หน่วยงานภาคเอกชน และภาคประชาชน รวมทั้งสิ้น จำนวน 30 คน แล้วนำมาหาข้อสรุปอย่างเป็นระบบ มีเหตุผลและอ้างอิงทฤษฎีดำเนินการจัดระเบียบข้อมูล ผลการวิจัย พบว่า 1) ความร่วมมือระหว่างภาครัฐและภาคเอกชนโดยอาศัยกลไกการบูรณาการจากทุกภาคส่วนให้สอดคล้องเพื่อผลักดันไปสู่เป้าหมายทั้งด้านคุณภาพแหล่งท่องเที่ยว บุคลากรการท่องเที่ยว และโครงสร้างพื้นฐาน เพื่อการสร้างรายได้และกระจายรายได้สู่ชุมชนตามแผนพัฒนาจังหวัดนครพนม 2) รูปแบบความร่วมมือ มีข้อค้นพบที่หน้าสนใจดังนี้ 1) ด้านการฟื้นฟู และพัฒนาแหล่งท่องเที่ยว 2) ด้านการสร้างเสริมการจัดการแหล่งท่องเที่ยวให้มีความรับผิดชอบ 3) ด้านการส่งเสริมการท่องเที่ยวที่เอื้อต่อกระบวนการเรียนรู้ 4) ด้านการสร้างเสริมกระบวนการมีส่วนร่วมของประชาชนและชุมชนท้องถิ่น และ 5)การส่งเสริมการประชาสัมพันธ์ การตลาด การสร้างสรรค์กิจกรรม และรูปแบบการท่องเที่ยว และ 3) ข้อเสนอแนะในการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงศาสนาวัฒนธรรมประเพณีท้องถิ่นที่สำคัญ โดยผลักดันงานประเพณีไหลเรือไฟเป็นงานระดับนานาชาติ พร้อมทั้งปรับปรุงสิ่งอำนวยความสะดวกให้ได้มาตรฐาน เพื่อรองรับนักท่องเที่ยว มุ่งสู่การเป็นเมืองศูนย์กลางการท่องเที่ยวใน อนุภูมิภาคลุ่มแม่น้ำโขงตอนกลางต่อไป
เอกสารอ้างอิง
กนกพร ฉิมพล. (2559). แนวทางการพัฒนาหมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในชุมชนบ้านตะคุ ตำบลตะคุ อำเภอปักธงชัย จังหวัดนครราชสีมา. วารสารธุรกิจปริทัศน์, 7(2), 151-167.
กรมการท่องเที่ยว. (2560). แผนยุทธศาสตร์การพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวของประเทศ พ.ศ. 2560-2564 พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพมหานคร: พีดับบลิว ปริ้นติ้ง.
การท่องเที่ยวและกีฬาจังหวัด. (9 กรกฎาคม 2562). การส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมในจังหวัดนครพนม. (ฆัคนัมพร ศิริพัฒน์, ผู้สัมภาษณ์)
ฆัคนัมพร ศิริพัฒน์. (2561). การท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ในภาคอีสานตอนบน. วารสารคุรุศาสตร์, 15(ฉบับพิเศษ), 196-213.
จิตรา ปั้นรูป และคณะ. (2561). แนวทางการพัฒนาการตลาดท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในจังหวัดน่าน. วารสารวิชาการแพรวากาฬสินธุ์ มหาวิทยาลัยกาฬสินธุ์, 5(3),438-457.
จิรศักดิ์ จิยะจันทน์ . (2563). กลยุทธ์ทางการตลาดที่มีผลต่อพฤติกรรมการตัดสินใจเลือกซื้อสินค้าของนักท่องเที่ยวชาวจีนในย่านเยาวราช เขตสัมพันธวงศ์ กรุงเทพมหานคร. วารสารวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม, 7(1), 306-320.
สถานประกอบการที่ให้บริการกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์และวัฒนธรรม. (25 กรกฎาคม 2562). การส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมในจังหวัดนครพนม. (ฆัคนัมพร ศิริพัฒน์, ผู้สัมภาษณ์)
ทิพาพร ไตรบรรณ์. (2557). แนวทางการพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ กรณีศึกษา หมู่บ้านอรัญญิก จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการอุตสาหกรรมการบริการและการท่องเที่ยว. มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
นิชนันท์ อ่อนรัตน. (2561). นโยบายการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในจังหวัดอุบลราชธานี. วารสารรังสิตบัณฑิตศึกษาในกลุ่มธุรกิจและสังคมศาสตร์, 4(2), 228-241.
บริษัทนำเที่ยวเชิงนิเวศ. (20 กรกฎาคม 2562). การส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมในจังหวัดนครพนม. (ฆัคนัมพร ศิริพัฒน์, ผู้สัมภาษณ์)
ประชาชนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่เกิดการท่องเที่ยว. (21 กรกฎาคม 2562). การส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมในจังหวัดนครพนม. (ฆัคนัมพร ศิริพัฒน์, ผู้สัมภาษณ์)
ประพัทธ์ชัย ไชยนอก. (2554). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม กรณีศึกษาบ้านด่านซ้าย อำเภอด่านซ้าย จังหวัดเลย. ใน ในวิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย สาขาวิชารัฐศาสตร์. มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย.
ผู้ประกอบการโรงแรมและที่พัก. (25 กรกฏาคม 2562). การส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมในจังหวัดนครพนม. (ฆัคนัมพร ศิริพัฒน์, ผู้สัมภาษณ์)
ผู้ประสานการท่องเที่ยวแห่งประเทศ. (17 กรกฎาคม 2562). การส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมในจังหวัดนครพนม. (ฆัคนัมพร ศิริพัฒน์, ผู้สัมภาษณ์)
ผู้ว่าราชการหรือรองผู้ว่าราชการจังหวัด. (3 กรกฎาคม 2562). การส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมในจังหวัดนครพนม. (ฆัคนัมพร ศิริพัฒน์, ผู้สัมภาษณ์)
ผู้อำนวยการสำนักงานการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (9 กรกฎาคม 2562). การส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมในจังหวัดนครพนม. (ฆัคนัมพร ศิริพัฒน์, ผู้สัมภาษณ์)
พภัสสรณ์ วรภัทร์ถิระกุล. (2561). ภาวะผู้นำและการมีส่วนร่วมของประชาชนที่มีผลต่อความสำเร็จในการบริหารจัดการปัญหาขยะมูลฝอยในท้องถิ่น : กรณีศึกษา เทศบาลเมืองจังหวัดปทุมธานี. วารสารคุรุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม, 15(2), 491-500.
ศิรินันทน์ พงษ์นิรันดร และคณะ. (2559). แนวทางในการพัฒนาศักยภาพการจัดการท่องเที่ยว อำเภอวังน้ำเขียว จังหวัดนครราชสีมา. วารสารวิทยาลัยบัณฑิตศึกษาการจัดการมหาวิทยาลัยขอนแก่น, 9(1), 234 - 259.
ศิริลักษม์ ตันตยกุล. (2557). การนำนโยบายพัฒนาการท่องเที่ยวของแหล่งมรดกโลกทางวัฒนธรรมไปปฏิบัติ. วารสารวิชาการนวัตกรรมสื่อสารสังคม, 4(2), 35-45.
ศิวธิดา ภูมิวรมุนี. (2562). แนวทางการส่งเสริมการตลาดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของจังหวัดนครพนม. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 13(1), 184 – 200.
สภาวัฒนธรรมจังหวัด. (20 กรกฎาคม 2562). การส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมในจังหวัดนครพนม. (ฆัคนัมพร ศิริพัฒน์, ผู้สัมภาษณ์)
สำนักงานการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (3 กรกฎาคม 2562). การส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมในจังหวัดนครพนม. (ฆัคนัมพร ศิริพัฒน์, ผู้สัมภาษณ์)
Agranoff & McGuire. (2006). Collaborative public management : New strategies for local governments. Washington, D.C: Georgetown University Press.
Tompkins, J.R. (2005). Organization theory and public management. New York: Clark Baxter.
Vangen, S. & Huxham, G. (2010). Managing to collaborate. New York: Routledge.
