การจัดหมวดหมู่คัมภีร์ใบลานทางพระพุทธศาสนาของวัด ใน 4 จังหวัดของภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
คำสำคัญ:
หมวดหมู่, คัมภีร์ใบลาน, พระพุทธศาสนา, วัดใน 4 จังหวัด, ภาคตะวันออกเฉียงเหนือบทคัดย่อ
บทความฉบับนี้วัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษารวบรวมและจัดหมวดหมู่เอกสารคัมภีร์ใบลานทางพระพุทธศาสนาของวัดใน 4 จังหวัดของภาคตะวันออกเฉียงเหนือ และ 2) วิเคราะห์คุณค่าของเอกสารคัมภีร์ใบลานทางพระพุทธศาสนาที่มีต่อชาวอีสาน เป็นการวิจัยเชิงสำรวจและเชิงเอกสาร ผลการวิจัยพบว่า 1) หมวดหมู่คัมภีร์ใบลานทางพระพุทธศาสนาของวัดใน 4 จังหวัดของภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ซึ่งประกอบไปด้วยจังหวัดนครราชสีมา บุรีรัมย์ ขอนแก่น และอุบลราชธานี จะมีเนื้อหาอยู่ 6 หมวดคือ 1) เนื้อหาเกี่ยวกับหลักคำสอนทางพระพุทธศาสนา อันเป็นคำสอนที่ปรากฏอยู่ใน 3 ปิฎกคือ พระวินัยปิฎก พระสุตตันตปิฎก และพระอภิธรรมปิฎก สมันตปาสาทิกา วิสุทธิมรรค ธัมมปทัฏฐกถา อภิธัมมัตถสังคหะ 2) เนื้อหาเกี่ยวกับเวสสันดรชาดก 3) เนื้อหาเกี่ยวกับพระอภิธรรม 7 คัมภีร์ เช่น คัมภีร์ธัมมสังคณี วิภังค์ กถาวัตถุ ปุคคลบัญญัติ สมันตมหาปัฏฐาน 4) เนื้อหาเกี่ยวกับบาลีไวยากรณ์ เช่น คัมภีร์มูลกัจจายนะ 5) เนื้อหาเกี่ยวกับอานิสงส์ต่าง ๆ เช่น อานิสงส์การทำบุญ อานิสงส์การตักบาตร อานิสงส์การรักษาศีล 5 อานิสงส์การถวายทาน และ 6) เนื้อหาเกี่ยวกับนิทานพื้นบ้าน เช่น พญาคันคาก จำปาสี่ต้น ท้าวโสวัด บัวฮมบัวฮอง เอกสารคัมภีร์ใบลานทางพระพุทธศาสนาเหล่านี้มีอักษรที่ใช้จารึก ประกอบด้วยอักษรขอม อักษรธรรมอีสาน ภาษาที่ใช้จะเป็นภาษาบาลีล้วน ๆ ภาษาบาลีปนไทย รวมถึงภาษาถิ่นอีสานล้วน ๆ จากการศึกษาพบว่า เอกสารคัมภีร์ ใบลานทางพระพุทธศาสนา ในจังหวัดนครราชสีมา บุรีรัมย์ จารึกด้วยอักษรขอม ส่วนในจังหวัดขอนแก่นและอุบลราชธานี จารึกด้วยอักษรธรรมอีสาน. คุณค่าของเอกสารคัมภีร์ใบลานทางพระพุทธศาสนาของวัดใน 4 จังหวัดของภาคตะวันออกเฉียงเหนือ มีคุณค่า 3 ด้านคือ 1) ด้านวัฒนธรรมประเพณี 2) ด้านความเชื่อ และ 3) ด้านการศึกษา
เอกสารอ้างอิง
ก่องแก้ว วีระประจักษ์. (2545). สารนิเทศจากคัมภีร์ใบลานสมัยอยุธยา. กรุงเทพมหานคร: หอสมุดแห่งชาติ กรมศิลปากร.
คณาจารย์มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2558). พระไตรปิฎกศึกษา ฉบับปรับปรุง. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
คายส์ เอฟ ชาร์ลส์. (2556). อีสานนิยม: ท้องถิ่นนิยมในสยามประเทศ. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิโครงการตำราสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์.
นิรันดร เลิศวีรพล และ สุรศักดิ์ ตั้งสกุล. (2549). การรู้จำอักขระอักษรธรรมอีสานโดยใช้ตัวแบบฮิดเดนมาร์คอฟ. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระชยานันทมุนี, ผศ.ดร.และคณะ. (2559). การศึกษาภูมิปัญญาและอนุรักษ์คัมภีร์ใบลาน : เมืองน่าน. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพรศักดิ์ ฐิตเมโธ (ปรีชา). (2562). การศึกษาอักษรขอมที่ใช้ในพระพุทธศาสนาเถรวาทในประเทศไทย. ใน วิทยานิพนธ์ศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพุทธศาสนาและปรัชญา. มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย.
พระมหาดาวสยาม วชิรปญฺโญ, ดร. (2559). แบบเรียนอักษรธรรมอีสานและไทยน้อย. ขอนแก่น: ศูนย์ภาษาภูมิปัญญาและวัฒนธรรมอาเซียน.
พระสุธีธรรมานุวัตร และคณะ. (2552). การศึกษาองค์ความรู้ทางพระพุทธศาสนาที่ปรากฏในคัมภีร์ธรรม วัดสูงเม่น จังหวัดแพร่. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วิชัย กุลษาบาล. (2543). การศึกษาเชิงวิเคราะห์คัมภีร์ใบลานในจังหวัดชลบุรี. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยบูรพา.
สมชาย นิลอาธิ. (18 มีนาคม 2544). โลกทัศน์จากคัมภีร์ใบลาน: คติชนและวิถีชีวิต. เอกสารประกอบการ ประชุมทางวิชาการเรื่อง“การสำรวจสถานภาพองค์ความรู้จากคัมภีร์ใบลานภาคตะวันออก เฉียงเหนือ ประเทศไทย.”, หน้า 91 - 107.
สำนักหอสมุดแห่งชาติ. (2552). คู่มือสำรวจ จัดหา รวบรวมทรัพยากรสารสนเทศ เอกสารโบราณประเภทคัมภีร์ใบลานและหนังสือสมุดไทย. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์คณะรัฐมนตรีและราชกิจจานุเบกษา.




