กลยุทธ์การบริหารมหาวิทยาลัย ตามแนวคิดการศึกษาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน
คำสำคัญ:
การบริหารมหาวิทยาลัย, การพัฒนากลยุทธ์, แนวคิดการพัฒนาที่ยั่งยืนบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาสภาพปัจจุบันและสภาพที่พึงประสงค์ของกลยุทธ์การบริหารมหาวิทยาลัยตามแนวคิดการศึกษาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน 2) เพื่อพัฒนากลยุทธ์การบริหารมหาวิทยาลัยตามแนวคิดการศึกษาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืนในด้านเศรษฐกิจ สังคม สิ่งแวดล้อม และแนวคิดเชิงระบบ โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยแบบผสมผสาน กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย คือ บุคลากรจากมหาวิทยาลัยของรัฐและเอกชน จากทั่วประเทศจำนวน 243 คน เครื่องมือในการวิจัย คือ แบบประเมินกรอบแนวคิด แบบสอบถามการวิจัย และแบบสัมภาษณ์แบบมีโครงสร้าง ซึ่งวิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนา และการวิเคราะห์เนื้อหา ผลการวิจัย พบว่า สภาพปัจจุบันของการบริหารมหาวิทยาลัยตามแนวคิดการศึกษาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืนจากการจัดอันดับจากมากไปหาน้อย คือ ด้านการพัฒนาหลักสูตร ด้านการจัดการเรียนการสอน และ ด้านการวัดและประเมินผลการศึกษา เมื่อพิจารณาเป็นรายด้านพบว่าอยู่ในระดับมากทุกด้าน อย่างไรก็ตามจากสภาพที่พึงประสงค์ในอนาคตของการบริหารมหาวิทยาลัยตามแนวคิดการศึกษาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืนนั้นจากการจัดอันดับจากมากไปหาน้อย คือ ด้านการพัฒนาหลักสูตร ด้านการวัดและประเมินผลการศึกษา และ ด้านการจัดการเรียนการสอน เมื่อพิจารณาเป็นรายด้านพบว่าอยู่ในระดับมากที่สุดทุกด้าน โดยกลยุทธ์สำคัญในการบริหารมหาวิทยาลัยตามแนวคิดการศึกษาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน คือ 1) ปฏิรูปการออกแบบหลักสูตรแบบบูรณาการสู่การพัฒนาที่ยั่งยืน 2) ยกระดับคุณภาพการวัดและประเมินผลการศึกษาที่ส่งเสริมทักษะและแนวคิดในการจัดการศึกษาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน 3) พลิกโฉมและบูรณาการการจัดการเรียนการสอนที่เป็นทักษะและแนวคิดในการจัดการศึกษาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม. (2563). ด้านการอุดมศึกษาเพื่อผลิตและพัฒนากำลังคนของประเทศ พ.ศ. 2564 - 2570. เรียกใช้เมื่อ 20 สิงหาคม 2563 จาก http://www.mua.go.th/users/bpp/main/download/plan/Full%20HigherEdu64%20-%2070.pdf
กองบริหารงานวิจัยและประกันคุณภาพการศึกษา. (2560). พิมพ์เขียว Thailand 4.0 โมเดลขับเคลื่อนประเทศไทยสู่ความมั่งคั่ง มั่นคง และยั่งยืน. เรียกใช้เมื่อ 20 สิงหาคม 2563 จาก https://www.nstda.or.th/th/nstda-doc-archives/thailand-40/11625-blueprint-thailand-4
กาญจนา เงารังสี. (2559). การศึกษากับการพัฒนาที่ยั่งยืน. วารสารสมาคมนักวิจัย สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 21(2), 13-18.
จิรายุ อิศรางกูร ณ อยุธยา. (2561). "พอเพียงเพื่อยั่งยืน" บริหารการพัฒนาตามปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง. เรียกใช้เมื่อ 15 พฤศจิกายน 2563 จาก http://www.tsdf. nida.ac.th/th/
เถกิง วงศ์ศิริโชติ. (2563). ม.อ. ร่วมกับ SUN Thailand จัดประชุมเครือข่ายมหาวิทยาลัยยั่งยืนที่ภูเก็ต. เรียกใช้เมื่อ 30 พฤศจิกายน 2563 จาก https://www.phuket.psu.ac.th/ 19268/
นิจวรรณ วีรวัฒโนดม และนงณภัทร รุ่งเนย. (2555). การบริหารสถาบันอุดมศึกษาตามหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง. วารสารวิทยาลัยพยาบาลพระปกเกล้า จันทบุรี, 23(2), 65-72.
ปิยะพันธ์ ทยานิธิ. (2559). คอลัมน์ คิดเป็นเห็นต่าง: วัฒนธรรม แหล่งบ่มเพาะทุจริต. เรียกใช้เมื่อ 20 สิงหาคม 2563 จาก http://www.thai-iod.com/imgUpload/วัฒนธรรม%20แหล่งบ่มเพาะทุจริต%20(จบ).pdf
พรชุลี อาชวอำรุง. (2546). การบริหารสถาบันอุดมศึกษา: หลักสูตรการฝึกอบรมเพื่อนักวางแผนและผู้จัดการสถาบันอุดมศึกษา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ไพฑูรย์ สินลารัตน์ และคณะ. (2555). กรอบคุณวุฒิของประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ภาสกร เรืองรอง และคณะ. (2557). เทคโนโลยีการศึกษากับครูไทยในศตวรรษที่ 21. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 5(5), 195-205.
ยุพา เวียงกมล อัดโดดดร. (2554). กลยุทธ์การบริหารวิชาการของสถานศึกษาขั้นพื้นฐานเพื่อส่งเสริมการพัฒนาที่ยั่งยืน. วารสารครุศาสตร์, 40(3), 38-47.
ราชกิจจานุเบกษา. (2554). มาตรฐานสถาบันอุดมศึกษา พ.ศ. 2554. เรียกใช้เมื่อ 1 ธันวาคม 2563 จาก http://www.bhes.mua.go.th/front_home/Ministry_sAnnouncement2008.pdf
วราภรณ์ เชื้ออินทร์. (2555). แนวคิดการจัดการการศึกษาหลังปริญญาเพื่อการพัฒนาอย่างยั่งยืน. ศรีนครินทร์เวชสาร, 27(1), 77-93.
Greig, S. et al. (1987). Earthrights. Education as if the Planet Really Mattered. Godalming: World Wildlife Fund.
Krejcie, R. V. & Morgan, D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607-610.
Ontario Learning for Sustainability Partnership (OLSP). (1996). Learning for Sustainability: Essential Outcomes and Classroom Learning Strategies. Toronto: OLSP.
UNESCO. (1997). Educating for a Sustainable Future: A Transdisciplinary Vision for Concerted Action. Paris: UNESCO.
UNESCO. (2005). Working Paper: Asia-Pacific Regional Strategy for Education for Sustainable Development. (2nd ed). Bangkok: UNESCO Bangkok.
UNESCO. (2006). Teacher and Educational Quality. Monitoring Global needs for 2015. Montreal: Statistical Study. Geneva: UNESCO.
