การประยุกต์ใช้เศรษฐกิจพอเพียง เพื่อการพัฒนาสมรรถนะของผู้สูงอายุในการบริหารจัดการรายได้สร้างเศรษฐกิจครัวเรือน ในจังหวัดเพชรบุรี
คำสำคัญ:
รูปแบบ, การประยุกต์ใช้เศรษฐกิจพอเพียง, การพัฒนาสมรรถนะของผู้สูงอายุ, การบริหารจัดการรายได้ เศรษฐกิจครัวเรือนบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนาสมรรถนะของผู้สูงอายุในการบริหารจัดการรายได้ต่อหัวของสมาชิกผู้สูงอายุให้สูงขึ้น 2) การพัฒนารูปแบบ และกิจกรรมสร้างเสริมการบริหารการจัดการเพิ่มรายได้ประยุกต์ตามแนวเศรษฐกิจพอเพียงในกลุ่มผู้สูงอายุ 3) นำแนวคิดเศรษฐกิจพอเพียงมาประยุกต์ใช้ในการพัฒนาสมรรถนะผู้สูงอายุและขยายแนวร่วมเครือข่ายภาคี 4) เสนอแนวทางที่เหมาะสมเพื่อพัฒนากิจกรรมการบริหารจัดการรายได้ของผู้สูงอายุแบบมีส่วนร่วมกับชุมชน ใช้วิธีดำเนินการวิจัยแบบผสมผสานวิธี กลุ่มตัวอย่างคือ ผู้สูงอายุ จำนวน 60 คน เครื่องมือที่ใช้ในวิจัยได้แก่ แบบสอบถาม แบบสัมภาษณ์ การสนทนากลุ่ม สถิติที่ใช้คือ ค่าร้อยละ และอภิปรายเนื้อหาเป็นความเรียง ผลการวิจัยพบว่า 1) ผู้สูงอายุได้รับการพัฒนาสมรรถนะ สามารถกำหนดแนวทางการเสริมสร้างรายได้ และมีรูปแบบในการประยุกต์ใช้เศรษฐกิจพอเพียง โดยวิธีการทำงานรูปแบบใหม่ 2) รูปแบบกลุ่มของผู้สูงอายุ มี 3 ส่วน คือ 2.1) กิจกรรมในการพัฒนากลุ่ม และส่งเสริมอาชีพเพื่อเพิ่มรายได้ของกลุ่มผู้สูงอายุตามทรัพยากรในวิถีท้องถิ่น 2.2) เครือข่ายการดำเนินงานของกลุ่มผู้สูงอายุในจังหวัดเดียวกัน 2.3) หน่วยงานสนับสนุนงบประมาณและวิชาการของภาครัฐ และเอกชน 3) ผู้สูงอายุมีการดำเนินชีวิตเศรษฐกิจพอเพียงเป็นหลัก มีการวางแผนการบริหารจัดการรายได้ และแนวทางการพัฒนาแก้ไขปัญหาชุมชนของตน จะเกิดขึ้นบนพื้นฐานการสนับสนุนกิจกรรมของหน่วยงานทุกภาคส่วนและมีการขยายแนวร่วมภาคีเครือข่าย 4) ได้แนวทางที่เหมาะสมเพื่อพัฒนากิจกรรมการบริหารจัดการรายได้ของผู้สูงอายุแบบมีส่วนร่วมกับชุมชน เพื่อนำไปใช้กับกลุ่มผู้สูงอายุเครือข่าย ตามความต้องการของแต่ละกลุ่ม และตามสภาพบริบทจริงในปัจจุบัน คือ 1) สภาพปัญหา 2) ความต้องการ 3) ของดีในชุมชน และ 4) กิจกรรมที่ต้องการ
เอกสารอ้างอิง
คณะกรรมการผู้สูงอายุแห่งชาติ. (2553). แผนผู้สูงอายุแห่งชาติ ฉบับที่ 2 (พ.ศ. 2545 - 2564). กรุงเทพมหานคร: กรมกิจการผู้สูงอายุ.
ทัศน์วรรณ พันธเสน. (2556). การพัฒนาระบบการจัดสวัสดิการสังคมผู้สูงอายุในเขตเทศบาลตำบลธัญบุรี อำเภอธัญบุรี จังหวัดปทุมธานี. วารสารวิชาการคณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี, 8(2), 215 – 231.
วาโร เพ็งสวัสดิ์. (2553). การวิจัยพัฒนารูปแบบ. SNRU Journal of Science and Technology, 2(4), 1-16.
ศุภณัฏฐ์ ทรัพย์นาวิน และคณะ. (2560). การพัฒนารูปแบบการจัดสวัสดิการสังคมสำหรับผู้สูงอายุที่เหมาะสมกับภูมิสังคมของจังหวัดเพชรบุรี. Veridian E-Journal,Silpakorn University (Humanities, Social Sciences and arts), 12(1), 310-330.
สมนึก ภัททิยธนี. (2551). การวัดผลการศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กาฬสินธุ์: ประสานมิตรการพิมพ์.
สมาคมสภาผู้สูงอายุแห่งประเทศไทยในพระราชูปถัมภ์ 9 ประจำจังหวัดเพชรบุรี. (2559). รายงานสถานการณ์ผู้สูงอายุปี 2558. เพชรบุรี: สมาคมสภาผู้สูงอายุแห่งประเทศไทยในพระราชูปถัมภ์ 9 ประจำจังหวัดเพชรบุรี.
สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างส่งเสริมสุขภาพ. (2560). ศูนย์เรียนรู้สุขภาวะสำนักงานกองทุนสนับสนุนสร้างเสริมสุขภาพ. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2560). การสำรวจประชากรสูงอายุในประเทศไทย พ.ศ. 2560. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานสถิติแห่งชาติ.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2561). ข้อมูลสถิติจำนวนผู้สูงอายุประเทศไทย ปี 2561. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานสถิติแห่งชาติ.
สิริวัลลิ์ พฤกษาอุดมชัย และสวรรยา ธรรมอภิพล. (2560). ปัจจัยความสำเร็จในการดำเนินงานของชมรมผู้สูงอายุตำบลดอนแฝก จังหวัดนครปฐม. Veridian E-Journal, Silpakorn University สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 10(1), 1439- 1453.
อรทัย พระทัด. (2558). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนาชุมชนในพื้นที่ เกาะรัตนโกสินทร์ กรณีศึกษา ชุมชนป้อมมหากาฬ. ใน วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารจัดการสาธารณะสำหรับนักบริหาร. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
WHO. (2019). The world heazlth report. Switzerland: World Health Organization.
