สมรรถนะนักบริหารทรัพยากรมนุษย์ขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นจังหวัดปทุมธานี
คำสำคัญ:
สมรรถนะนักบริหารทรัพยากรมนุษย์, ความเป็นเลิศ, องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นบทคัดย่อ
บทความฉบับนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาสมรรถนะนักบริหารทรัพยากรมนุษย์สู่ความเป็นเลิศ และที่ส่งผลสู่ความเป็นเลิศ และหาแนวทางพัฒนาสมรรถนะนักบริหารทรัพยากรมนุษย์สู่ความเป็นเลิศขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นจังหวัดปทุมธานี โดยกลุ่มประชากรได้แก่ ประชาชนจังหวัดปทุมธานี และกลุ่มผู้บริหาร 3 กลุ่ม จำนวน 427 คน ใช้วิธีการวิเคราะห์สถิติด้วยเครื่องคอมพิวเตอร์โปรแกรมสำเร็จรูป ทำการวิเคราะห์ข้อมูลดังนี้ สถิติพรรณนา ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และสถิติอนุมาน ผลการวิจัยพบว่า สมรรถนะนักบริหารทรัพยากรมนุษย์สู่ความเป็นเลิศขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น จังหวัดปทุมธานี โดยรวม อยู่ในระดับมาก ความเป็นเลิศขององค์กรตามกรอบการพัฒนาคุณภาพการบริหารจัดการที่ดีภาครัฐ 7 ด้าน โดยรวม อยู่ในระดับมาก ผลการวิเคราะห์ความถดถอยเชิงพหุคูณของสมรรถนะนักบริหารทรัพยากรมนุษย์ขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นจังหวัดปทุมธานี มีค่าประสิทธิ์ในการทำนาย เท่ากับ 0.841 ทำนายองค์ประกอบที่ส่งผลต่อสมรรถนะนักบริหารทรัพยากรมนุษย์ โดยภาพรวม ได้ร้อยละ 84.10 จากการวิเคราะห์ถดถอยพหุคูณความสำคัญของตัวแปร มีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และแนวทางการพัฒนาสมรรถนะนักบริหารทรัพยากรมนุษย์สู่ความเป็นเลิศ นักบริหารทรัพยากรมนุษย์ในองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นจะต้องรู้จักวางตำแหน่งทางยุทธศาสตร์ของงานด้านทรัพยากรมนุษย์ให้สอดคล้องกับยุทธศาสตร์ขององค์การ จะต้องเป็นนักกิจกรรมในองค์การ เป็นผู้สร้างความสามารถในการผลิตผลงานของบุคลากร สร้างความเปลี่ยนแปลงให้สอดคล้องกับยุทธศาสตร์ขององค์การ เป็นนักนวัตกรรมด้านการบริหารและเป็นผู้ประสานงานแบบบูรณาการเกี่ยวกับงานด้านทรัพยากรมนุษย์กับหน่วยงานอื่น ๆ และสามารถผลักดันในทางเทคโนโลยีพัฒนาและปรับปรุงนโยบาย กลยุทธ์การบริหารงานขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นไทย
เอกสารอ้างอิง
คลังนานาวิทยา.
แก้วตา ผู้พัฒนพงศ์ และนิคม เจียรจินดา. (2561). สมรรถนะของผู้ปฏิบัติงานกับคุณภาพการ
ให้บริการขององค์การ. วารสารเกษมบัณฑิต. 19(ฉบับพิเศษ): 1-2.
คมคาย รอดลอยทุกข์. (2545). การจัดองค์การและการจัดการทรัพยากรบุคคลของธนาคารพาณิชย์ นนทบุรี: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ธิดารัตน์ โพธิเวชกุล และนิตย์ สัมมาพันธ์. (2540). ทฤษฎีระบบกับการบริหารทรัพยากรมนุษย์. กรุงเทพมหานคร: คู่แข่ง MINI-MBA.
นงนุช วงษ์สุวรรณ. (2553) การบริหารทรัพยากรมนุษย์. (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพมหานคร :
จามจุรีโปรดักท์
ประมา ศาสตระรุจิ. (2550). การพัฒนาเกณฑ์สมรรถนะในการประเมินผลการปฏิบัติงานของ
ผู้บริหารศูนย์เทคโนโลยีทางการศึกษา สำนักบริหารงานการศึกษานอกโรงเรียน. ใน วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการศึกษาผู้ใหญ่,
มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ.(2559). การพัฒนาคุณภาพการบริหารจัดการภาครัฐ.
เรียกใช้ เมื่อวันที่ 23 พฤษภาคม 2561 จาก https://www.opdc.go.th/content/Nzc
สุชีรา มะหิเมือง. (2549) การศึกษาสมรรถนะการบริหารจัดการของผู้บริหารระดับสูงในองค์การ
ภาครัฐและภาคเอกชน. ใน รายงานวิจัย. มหาวิทยาลัยสวนสุนันทา.
Alan Bryman. (2001). Social Research Methods. New York : Oxford University Press.
Lee, Tien-Shang, and Hsin-Ju Tsai. (2005). “The effect of business operation mode on
market orientation, learning orientation and innovativeness.” Industrial
Management and Data Systems 105, 3: 325-348.
Yamane, Taro. (1973). Statistics : An Introductory Analysis. Third editio. New york: Harper and Row Publication.
