การถอดบทเรียนการพัฒนาชุมชนท่องเที่ยวต้นแบบ: กรณีศึกษา ชุมชนบ้านปูเต้อ ตำบลแม่กุ อำเภอแม่สอด จังหวัดตาก
คำสำคัญ:
การถอดบทเรียนการพัฒนาชุมชน, การพัฒนาท่องเที่ยวต้นแบบ, ชุมชนบ้านปูเต้อบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) วิเคราะห์บริบทศักยภาพและความพร้อมของชุมชนเพื่อเตรียมความพร้อมไปสู่การพัฒนาท่องเที่ยวชุมชนต้นแบบ 2) สร้างความรู้ความเข้าใจและถอดองค์ความรู้ของกระบวนการการจัดการท่องเที่ยวชุมชนเพื่อเตรียมความพร้อมให้พัฒนาไปสู่การเป็นชุมชนท่องเที่ยวต้นแบบ และ 3) สรุปบทเรียนการจัดการท่องเที่ยวชุมชนเพื่อนำไปประยุกต์ใช้ในการพัฒนาท่องเที่ยวชุมชนต้นแบบ เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพด้วยวิธีกระบวนการถอดบทเรียนแบบชุมชนมีส่วนร่วม ประชากรและกลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ ผู้ทรงคุณวุฒิ จำนวน 30 คน และผู้เชี่ยวชาญ จำนวน 57 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบสัมภาษณ์เชิงลึก แบบสังเกต แบบบันทึกข้อมูล และแบบประเมิน เมื่อทำการเก็บรวบรวมข้อมูลมาแล้ว จะทำการสังเคราะห์ข้อมูลและนำเสนอข้อมูล โดยการอธิบายการวิเคราะห์แบบพรรณนา ผลการวิจัย พบว่า 1) ชุมชนบ้านปูเต้อเป็นชุมชนที่มีเสน่ห์ในเรื่องของความผูกพันระหว่างคนกับช้าง การส่งเสริมด้านการท่องเที่ยวชุมชนจึงควรเน้นให้เห็นถึงภูมิปัญญาการเลี้ยงช้างของคนในชุมชนซึ่ง แตกต่างจากแหล่งท่องเที่ยวอื่น 2) หน่วยงานทุกภาคส่วนที่เกี่ยวข้องจะต้องมีความรู้ความเข้าใจในการดำเนินงานร่วมกันและมีส่วนร่วมในการดำเนินงานในทุกระดับ สร้างกระบวนการขับเคลื่อนในการพัฒนาการท่องเที่ยวกับการพัฒนาชุมชนในมิติต่าง ๆ อย่างเป็นรูปธรรม ซึ่งความสำเร็จคือรากฐานและทุนทางวัฒนธรรมที่เข้มแข็ง และ 3) คุณค่าที่เกิดขึ้นกับชุมชนและพื้นที่มี 4 มิติ ได้แก่ มิติสังคมวัฒนธรรมชุมชน มิติสิ่งแวดล้อมชุมชน มิติเศรษฐกิจชุมชน และมิติองค์ความรู้ในชุมชน นอกจากนี้สามารถกำหนดแนวทางในการพัฒนาการท่องเที่ยวของชุมชนเป็นการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมวิถีชุมชนอัตลักษณ์ (วิถีแห่งความสุข)
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2559). แนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยว. เรียกใช้เมื่อ 5 กุมภาพันธ์ 2564 จาก https://www.mots.go.th/
ปฐม หงส์สุวรรณ และนิ่มนวล จันทรุญ. (2560). การจัดการหมู่บ้านทอผ้าอีสานเพื่อพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยว เชิงวัฒนธรรมเชื่อมโยงระหว่างจังหวัดขอนแก่นและจังหวัดมหาสารคาม. ใน รายงานวิจัย. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
วารุณี พงษ์ภิญโญ. (2548). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการใช้องค์ความรู้และภูมิปัญญาท้องถิ่นด้านเกษตรกรรม เพื่อสร้างความเข้มแข็งทางเศรษฐกิจชุมชน ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่าง ของประเทศไทย. วารสารการพัฒนาชุมชนและคุณภาพชีวิต, 4(2), 188-199.
วิรัตน์ ตราดรรชนี. (2560). รักษ์สามเส้า คน-ช้าง-ป่า. เรียกใช้เมื่อ 5 กุมภาพันธ์ 2564 จาก https://www.bangkokbiznews.com/news/detail/744755
ศิรินทิพย์ ธิติพงศ์วณิช. (2552). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการจัดการความรู้ เรื่องภูมิปัญญาท้องถิ่นในการจัด การศึกษาของสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาเพชรบุรี เขต 2. ใน วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา . มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี.
สายัณห์ ภัทรเกียรติทวี. (2561). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมโดยชุมชน บ้านปูเต้อ ตำบลแม่กุ อำเภอแม่สอด จังหวัดตาก. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการภูมิวัฒนธรรม. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2559). ร่างแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 12 (พ.ศ. 2560 - 2564). เรียกใช้เมื่อ 5 กุมภาพันธ์ 2564 จาก https://www.nesdc.go.th/ewt_w3c/ewt_news.php?nid=5958&filename=
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2563). ยุทธศาสตร์ชาติ. เรียกใช้เมื่อ 5 กุมภาพันธ์ 2564 จาก http://nscr.nesdb.go.th/wp-content/uploads/2020 /10/Oct20_full.pdf
สุภัทธา สุขชู. (2551). ททท. บนทางแพร่งระหว่างสร้างสรรค์กับทำลาย. เรียกใช้เมื่อ 6 กุมภาพันธ์ 2564 จาก http://info.gotomanager.com/news/printnews.aspx?id=71829
อังค์ริสา แสงจำนงค์. (2559). ความท้าทายของชุมชนเชิงมรดกทางวัฒนธรรมต่อการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. วารสารกระแสวัฒนธรรม, 9(16), 81-91.




