สุนทรียะแห่งการพัฒนาศักยภาพเศษเปลือกข้าวโพดเหลือใช้ สู่การออกแบบเครื่องแต่งกายตามแนวทางเศรษฐกิจสร้างสรรค์

บทคัดย่อ

          บทความฉบับนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อผลิตองค์ความรู้ด้านการพัฒนาสร้างสรรค์ศักยภาพเศษเปลือกข้าวโพด ในฐานะวัตถุดิบเหลือใช้ ผ่านสุนทรียภาพแห่งความงาม ด้วยวิธีดำเนินงานวิจัยเชิงคุณภาพ ผ่านการกำหนดความสำคัญของปัญหาในงานวิจัย    การกำหนดขอบเขตในงานวิจัย การเก็บข้อมูลที่เป็นแหล่งสำคัญของเศษเปลือกข้าวโพดเหลือใช้ จากการเก็บตัวอย่างเพื่อนำมาทดลองหาศักยภาพในเศษเปลือกข้าวโพด โดยมีวัตถุประสงค์ของการวิจัยดังนี้ 1) เพื่อศึกษารูปแบบสุนทรียะที่เหมาะสมกับการพัฒนาศักยภาพเศษเปลือกข้าวโพดเหลือใช้ โดยการบูรณาการหลักการทางสุนทรียศาสตร์และวิทยาศาสตร์ร่วมกัน 2) เพื่อวิเคราะห์ความงามและศักยภาพใหม่ของเศษเปลือกข้าวโพดเหลือใช้ ในฐานะวัสดุทางเลือกใหม่ในการออกแบบเครื่องแต่งกายตามแนวทางเศรษฐกิจสร้างสรรค์ จากการศึกษาข้อมูลงานวิจัยข้อมูลด้านปฐมภูมิ จากการลงพื้นที่ไร่ข้าวโพดจังหวัดน่าน และพื้นที่ตลาดไท จังหวัดปทุมธานี ผ่านการวิเคราะห์ข้อมูลวิจัยเชิงคุณภาพ คือ การเก็บตัวอย่างกรณีเฉพาะ (Unique case) เป็นการเลือกตัวอย่างเปลือกข้าวโพดที่มีคุณลักษณะเด่น เช่น เปลือกข้าวโพดที่มีลักษณะร่องรอยของพื้นผิวที่ไหม้จนปรากฏลวดลายความชัดเจนบนชั้นผิวเปลือก และวิเคราะข้อมูลโดยวิธีการพรรณาวิเคราะห์ โดยการอธิบายศักยภาพที่ได้จากเศษเปลือกข้าวโพด 3 ด้าน คือ 1) ด้านรูปร่าง/รูปทรง (Shape 2d, 3d) 2) มวล (Mass) 3) พื้นผิวและสัมผัส (Textile and Surface) ผลวิจัยพบว่า เกิดรูปแบบและศักยภาพใหม่ของวัสดุเปลือกข้าวโพด ประกอบด้วย 3 รูปแบบ คือ 1) รูปแบบ 2 มิติ 2) รูปแบบกึ่ง 2 มิติ และ 3) รูปแบบ 3 มิติ ผลการวิเคราะห์ความงามพบว่า การซ้ำกัน (Repeat) ของวัสดุทำให้เกิดมิติความงามใหม่ โดยผ่านการนำไปขึ้นรูปผลิตภัณฑ์เครื่องแต่งกาย