การพัฒนารูปแบบหลักสูตรฝึกอบรมตามทฤษฎีการเรียนรู้ สู่การเปลี่ยนแปลงเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะการเป็นที่ปรึกษา โครงงานคุณธรรมของพระสอนศีลธรรม

พระศรีธรรมภาณี  .; พระมหาณรงค์ราช  ครองเชื้อ; พระมหานพดล  ธมฺมานนฺโท; นิรุต  ป้องสีดา

ผู้แต่ง

พระศรีธรรมภาณี . มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
พระมหาณรงค์ราช ครองเชื้อ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
พระมหานพดล ธมฺมานนฺโท มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
นิรุต ป้องสีดา มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย

คำสำคัญ:

สภาพปัญหา, แนวทางการพัฒนา, โรงเรียนวิถีพุทธ

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนารูปแบบหลักสูตรฝึกอบรมตามทฤษฎี การเรียนรู้สู่การเปลี่ยนแปลงเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะการเป็นที่ปรึกษาโครงงานคุณธรรมของพระสอนศีลธรรม และ 2) ศึกษาผลการใช้รูปแบบหลักสูตรฝึกอบรมตามทฤษฎีการเรียนรู้สู่ การเปลี่ยนแปลงเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะการเป็นที่ปรึกษาโครงงานคุณธรรมของพระสอนศีลธรรม การวิจัยนี้เป็นการวิจัยและพัฒนา กลุ่มตัวอย่าง คือ พระสอนศีลธรรมที่ปฏิบัติการสอนในระดับมัธยมศึกษา จำนวน 10 รูป ได้มาโดยการสุ่มแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ ได้แก่ รูปแบบหลักสูตรฝึกอบรม แบบประเมินสมรรถนะการเป็นที่ปรึกษาโครงงานคุณธรรม แบบสรุปการเรียนรู้ แบบบันทึกสะท้อนคิด แบบบันทึกการสังเกตพฤติกรรมการให้คำปรึกษาของพระสอนศีลธรรม และแบบสอบถามความคิดเห็น สถิติที่ใช้ ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การทดสอบค่าที ผลการวิจัยพบว่า รูปแบบหลักสูตรฝึกอบรมตามทฤษฎีการเรียนรู้สู่การเปลี่ยนแปลงเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะการเป็นที่ปรึกษาโครงงานคุณธรรมของพระสอนศีลธรรม มี 6 องค์ประกอบ ได้แก่ 1) หลักการ 2) วัตถุประสงค์ 3) โครงสร้างหลักสูตร 4) กระบวนการฝึกอบรม ประกอบด้วย 4 ขั้นตอน ได้แก่ 4.1) สร้างศรัทธา 4.2) พัฒนาปัญญา 4.3) ปฏิบัติการชี้แนะ และ 4.4) สะท้อนการเรียนรู้สู่การเปลี่ยนแปลง 5) สื่อการฝึกอบรม และ 6) การวัดและประเมินผล ผลการทดลองใช้รูปแบบหลักสูตรฝึกอบรม พบว่า 1) พระสอนศีลธรรมมีสมรรถนะการเป็นที่ปรึกษาโครงงานคุณธรรมหลังการใช้รูปแบบหลักสูตรฝึกอบรมสูงกว่าก่อนการอบรมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 2) พระสอนศีลธรรมที่เข้ารับ การฝึกอบรมได้คะแนนความรู้ความเข้าใจจากการจัดกิจกรรมทั้ง 7 หน่วยการเรียนรู้โดยผ่านเกณฑ์ที่กำหนดไว้ 3) ความคิดเห็นของพระสอนศีลธรรมต่อรูปแบบหลักสูตรฝึกอบรมโดยรวมอยู่ในระดับมากที่สุด ( = 4.52)

เอกสารอ้างอิง

กระทรวงศึกษาธิการ. (2548). แนวทางการดำเนินงานโรงเรียนวิถีพุทธ. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

กานต์ เชาวน์นิรัติศัย. (2557). ผลกระทบจากการบริโภคสื่อที่มีต่อเด็ก. ใน การประชุมวิชาการปัญญาภิวัฒน์ ครั้งที่ 4 วันที่ 9 พฤษภาคม 2557. สถาบันการจัดการปัญญาภิวัฒน์.

ครู. (14 กันยายน 2563). สภาพปัญหาและแนวทางการพัฒนาโครงการโรงเรียนวิถีพุทธ. (พระศรีธรรมภาณี, ผู้สัมภาษณ์)

เชวง อุปถัมภ์. (2560). แนวทางการพัฒนาคุณภาพของโรงเรียนวิถีพุทธ สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษา ประถมศึกษาตาก เขต 2. ใน วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร.

บุญชม ศรีสะอาด. (2556). วิธีการทางสถิติสำหรับการวิจัย. (เล่มที่ 2). กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาการพิมพ์.

ผู้บริหารสถานศึกษา. (14 กันยายน 2563). สภาพปัญหาและแนวทางการพัฒนาโครงการโรงเรียนวิถีพุทธ. (พระศรีธรรมภาณี, ผู้สัมภาษณ์)

พระเทพสิงหวราจารย์ (โสภณ โสภโณ ยอดคำปา). (2561). การบูรณาการพระพุทธศาสนาเพื่อสร้าง ทรัพยากรมนุษย์ในศตวรรษที่ 21. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 6(ฉบับพิเศษ), 516-526.

พระมหาศุภวัฒน์ สุขดำและคณะ. (2562). ศึกษาสภาพปัญหาการบริหารโรงเรียนวิถีพุทธ. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 6(4), 2040-2061.

โรงเรียนวิถีพุทธ. (2564). จำนวนบุคลากรของโครงการโรงเรียนวิถีพุทธ. เรียกใช้เมื่อ 19 มีนาคม 2564 จาก http://www.vitheebuddha.com/main.php?url=download _view&id=S

ศึกษานิเทศก์. (14 กันยายน 2563). สภาพปัญหาและแนวทางการพัฒนาโครงการโรงเรียนวิถีพุทธ. (พระศรีธรรมภาณี, ผู้สัมภาษณ์)

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2554). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 11 พ.ศ. 2555-2559. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.

สำนักงานปลัดกระทรวงศึกษาธิการ. (2555). คู่มือกรรมการสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน.

สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ. (2562). เเนวทางการพัฒนาสมรรถนะผู้เรียนระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน. กรุงเทพมหานคร: กลุ่มมาตรฐานการศึกษา สำนักมาตรฐานการศึกษาและพัฒนาการเรียนรู้ สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.

อังคณา ผุยพรม และอัศวฤทธิ์ อุทัยรัตน์. (2557). การศึกษาสภาพและปัญหาการดำเนินงานตามแนว โรงเรียนวิถีพุทธในสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษอุบลราชธานี เขต 3. ใน วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการศึกษาปฐมวัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี.

Cronbach, L. J. (1990). Essentials of psychological testing. (5th ed.). New York: Harper Collins, Publishers.

Krejcie, R. V. & Morgan, D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607-610.

Likert, R. (1967). The Method of Constructing and Attitude Scale In Reading in Fishbeic, M (Ed.), Attitude Theory and Measurement. New York: Wiley & Son.