การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเพื่อส่งเสริมทักษะการออกแบบการเรียนรู้ ในศตวรรษที่ 21 ด้วยกระบวนการชุมชนการเรียนรู้ทางวิชาชีพสำหรับครู สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาสุพรรณบุรีเขต 2

นภาภรณ์  ธัญญา

ผู้แต่ง

นภาภรณ์ ธัญญา มหาวิทยาลัยเวสเทิร์น

คำสำคัญ:

การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรม, ทักษะการออกแบบการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21, ชุมชนการเรียนรู้ทางวิชาชีพ

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนาและรับรองร่างหลักสูตรฝึกอบรมที่ส่งเสริมทักษะการออกแบบการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 ด้วยกระบวนการชุมชนการเรียนรู้ทางวิชาชีพสำหรับครู สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาสุพรรณบุรีเขต 2 2) ทดลองใช้และประเมินรับรองประสิทธิภาพหลักสูตรฝึกอบรมที่ส่งเสริมทักษะการออกแบบการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 ด้วยกระบวนการชุมชนการเรียนรู้ทางวิชาชีพสำหรับครู สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาสุพรรณบุรีเขต 2 เป็นการวิจัยรูปแบบการวิจัยและการพัฒนา (Research and Development) กลุ่มตัวอย่าง ครูสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาสุพรรณบุรี เขต 2 จำนวน 137 คน โดยการสุ่มแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ ได้แก่ แบบวิเคราะห์เอกสาร แบบสอบถาม หลักสูตรการฝึกอบรมฯ คู่มือการฝึกอบรมเพื่อส่งส่งเสริมทักษะการออกแบบการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 ประเด็นการสนทนากลุ่ม แบบประเมินรับรองหลักสูตร แบบสอบถามความพึงพอใจ และแบบประเมินทักษะ สถิติในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ค่าเฉลี่ย ร้อยละ และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัยพบว่า 1) ผลการพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมฝึกอบรมเพื่อส่งส่งเสริมทักษะการออกแบบการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 ประกอบด้วยด้านหลักการและความสำคัญ ด้านจุดมุ่งหมายของหลักสูตร ด้านโครงสร้างเนื้อหา และอัตราเวลาการฝึกอบรม คู่มือการจัดกิจกรรมการฝึกอบรม สื่อการฝึกอบรมฯ และการวัดและประเมินผลฝึกอบรม 2) ผลการทดลองใช้หลักสูตรฝึกอบรมที่ส่งเสริมทักษะการออกแบบการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 พบว่า ผู้เข้าการอบรมมีทักษะการออกแบบการเรียนรู้ ในระดับมาก ( $gif.latex?\bar{x}$ = 4.19, S.D. = 0.89) และมีความพึงพอใจ อยู่ในระดับมาก ( $gif.latex?\bar{x}$ = 3.66, S.D. = 0.98) และผลการประเมินรับรองประสิทธิภาพหลักสูตรฝึกอบรมฝึกอบรมเพื่อส่งส่งเสริมทักษะการออกแบบการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 โดยรวมอยู่ระดับมาก ( $gif.latex?\bar{x}$ = 4.09, S.D. = 0.66)

เอกสารอ้างอิง

เด่นพงษ์ พลละคร. (2551). การนําความร้ทางทฤษฎีการบริหารบุคคลไปใช้ปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยรังสิต.

พิษณุ ฟองศรี. (2553). วิจัยทางการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: ด่านสุทธาการพิมพ์.

ราตรี นันทสุคนธ์. (2553). หลักการวัดและประเมินผลการศึกษา. (ฉบับปรับปรุง). กรุงเทพมหานคร: จุดทอง.

วิจารณ์ พานิช. (2557). การเรียนรู้เกิดขึ้นอย่างไร. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิสยามกัมมาจล.

วิชัย วงษ์ใหญ่ และมารุต พัฒผล. (2552). พัฒนาหลักสูตร และการสอนมิติใหม่. กรุงเทพมหานคร: จรัลสนิทวงศ์การพิมพ์.

วีระวัฒน์ อุทัยรัตน์ และเฉลิมชัย หาญกล้า. (2546). คุณภาพ: ความสำเร็จที่ต้องเริ่มจากภายในสถานศึกษา. วารสารวิชาการ, 6(1), 3-4.

ศิริชัย กาญจนวาสี. (2550). ทฤษฎีการประเมิน. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สํานักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2552). ข้อเสนอการปฏิรูปการศึกษาในทศวรรษที่สอง (พ.ศ. 2552 - 2561). กรุงเทพมหานคร: บริษัท พริกหวานกราฟฟิค จำกัด.

. (2559). กรอบทิศทางการพัฒนาการศึกษาในช่วงแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่ 10 (พ.ศ. 2550 - 2554) ที่สอดคล้องกับแผนการศึกษาแห่งชาติ (พ.ศ. 2545 - 2559) (ฉบับสรุป). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สุเทพ อ่วมเจริญ. (2554). การเรียนรู้แบบมีส่วนร่วม. เรียกใช้เมื่อ 6 กันยายน 2562 จาก http://cddweb.cdd.go.th/tr_di/documentary/tr_dihrddoc004.html

Michael, B. et al. (2010). How the world’s most improved school systems keep getting better. Retrieved September 6, 2019, from https://www.mckinsey.com/industries/education/our-insights/how-the-worlds-most-improved-school-systems-keep-getting-better

Saylor, J. G. et al. (1974). Assessing and analyzing schools as professional learning communities. In Hipp, K. K. & Huffman, J. B. (Eds.), Demistifying professional learning communities (pp. 29-41). Lanham, New York, Toronto and London: Rowman and Littlefield.

Sparks, D. (2002). Designing powerful staff development for teachers and principals. Oxford, OH: National Staff Development Council.