การศึกษาองค์ประกอบตัวบ่งชี้และแนวทางการพัฒนาครูสมรรถนะสูง ในโรงเรียนประถมศึกษา สังกัดองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น
คำสำคัญ:
องค์ประกอบตัวบ่งชี้และแนวทางการพัฒนาครู, ครูสมรรถนะสูง, ประถมศึกษาองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นบทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ1) ศึกษาองค์ประกอบและตัวบ่งชี้ของครูสมรรถนะสูง ในโรงเรียนประถมศึกษา สังกัดองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น 2) ศึกษาแนวทางการพัฒนาครูสมรรถนะสูง กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ ครูระดับประถมศึกษาในโรงเรียนสังกัดองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ขนาดกลุ่มตัวอย่างใช้ตารางสําเร็จรูปของ Krejcie & Morgan กลุ่มตัวอย่าง คือ ผู้บริหารสถานศึกษา 200 คน ครูหัวหน้าวิชาการ 175 คน รวม 375 คน ได้มาโดยวิธีการสุ่มแบบหลายขั้นตอน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบสัมภาษณ์กึ่งโครงสร้าง แบบสอบถาม สถิติที่ใช้ ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การวิธีการวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยัน ผลการวิจัยพบว่า 1) องค์ประกอบและตัวบ่งชี้ของครูสมรรถนะสูง ในโรงเรียนประถมศึกษา สังกัดองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น มี 4 องค์ประกอบ 15 ตัวบ่งชี้ ดังนี้ 1) ด้านความโดดเด่นทางวิชาการ มี 7 ตัวบ่งชี้ เช่น ด้านการมีความเข้มแข็งทางวิชาการ เป็นต้น 2) ด้านความเชี่ยวชาญในวิชาชีพ มี 4 ตัวบ่งชี้ เช่น ด้านการมีวิสัยทัศน์ เป็นต้น 3) ด้านทักษะที่จำเป็นในศตวรรษที่ 21 มี 2 ตัวบ่งชี้ เช่นด้านการคิดอย่างเป็นระบบ เป็นต้น 4) ด้านการยึดมั่นในความดี มี 2 ตัวบ่งชี้ เช่น ด้านการมีคุณธรรมจริยธรรม เป็นต้น ผลวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยัน พบว่า 1) ด้านความโดดเด่นทางวิชาการอยู่ในระดับ มากที่สุด 2) ด้านความเชี่ยวชาญในวิชาชีพ 3) ด้านทักษะที่จำเป็นในศตวรรษที่ 21 และ 4) ด้านการยึดมั่นในความดีอยู่ในระดับมาก ตามลำดับ 2) ผลการศึกษาแนวทางการพัฒนา ครูสมรรถนะสูง พบว่า แนวทางการพัฒนาครูสมรรถนะสูง มี 6 วิธี ได้แก่ 1) การฝึกอบรม 2) การสอนงาน 3) การระดมสมอง 4) การประชุมกลุ่มย่อย 5) การศึกษาด้วยตนเอง 6) การเรียนรู้ระหว่างปฏิบัติงาน
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์ การเกษตรแห่งประเทศไทย.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2554). คู่มือการประเมิน สมรรถนะครู. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงศึกษาธิการ.
ธํารง บัวศรี. (2532). หลักการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: แพร่วิทยา.
พชรวิทย์ จันทร์ศิริสิร. (2562). สมรรถนะและการจัดการเชิงกลยุทธ์. ใน วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารและพัฒนาการศึกษา. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ยอดอนงค์ จอมหงส์พิพัฒน์ . (2558). การพัฒนาโปรแกรมการพัฒนาครูผู้นําการจัดการเรียนรู้ ตามแนวทางปฏิรูปการศึกษา. วารสารการวิจัยทางการศึกษา, 3(1), 56-69.
วาสนา มะณีเรือง และคณะ. (2559). รูปแบบการพัฒนาครูเก่งครูดีของสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน. วารสารสันติ ศึกษาปริทรรศน์ มจร, 30(2), 260 - 278.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นนฐาน. (2553). คู่มือการประเมินสมรรถนะครู. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์คุรุสภา ลาดพร้าว.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2551). สมรรถนะครูและแนวทางการพัฒนาครูในสังคมที่เปลี่ยนแปลง. กรุงเทพมหานคร: พริกหวานกราฟฟิค.
Barr, M. J. & Keating, L. A . (1990). Developing Effective Student Services Pro grams Systematic Approaches for Practitioners. San Francisco: Jossey Bass.
Krejcie, R. V. & Morgan, D. W. (1970). Determining sample size for research activities. Educational and Psychological Measurement, 30 (3), 608-609.
