การพัฒนาชุมชนการเรียนรู้เพื่อเสริมสร้างทักษะสร้างสรรค์นวัตกรรมวิจัย ของนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษา
คำสำคัญ:
รูปแบบชุมชนการเรียนรู้, ผลสัมฤทธิ์การเรียนรู้, นวัตกรรมวิจัย, บัณฑิตศึกษาบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนารูปแบบชุมชนการเรียนรู้ร่วมกับการเรียนการสอนเพื่อเสริมสร้างทักษะสร้างสรรค์นวัตกรรมวิจัยของนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษา 2) ศึกษาผลสัมฤทธิ์การเรียนรู้ทางการวิจัยของนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษา 3) ศึกษาความสามารถในการสร้างสรรค์นวัตกรรมวิจัยของนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษา และ 4) ประเมินความพึงพอใจของนักศึกษาที่มีต่อรูปแบบชุมชนการเรียนรู้ฯ ใช้รูปแบบการวิจัยแบบกึ่งทดลอง กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้คือ นักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษา วิทยาลัยครู สุริยเทพ มหาวิทยาลัยรังสิต จังหวัดปทุมธานี ชั้นปีที่ 1 ภาคเรียนที่ 1 ปีการศึกษา 2563 จำนวน 12 คน โดยได้มาจากการเลือกแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ ได้แก่ 1) รูปแบบชุมชนการเรียนรู้เพื่อเสริมสร้างทักษะสร้างสรรค์นวัตกรรมวิจัยมีลักษณะเป็นเว็บไซต์ร่วมกับการเรียนการสอน 2) แบบทดสอบวัดความรู้และทักษะการทำวิจัยทางการศึกษา 3) แบบประเมินความสามารถในการสร้างสรรค์นวัตกรรมวิจัยทางการศึกษา และ 4) แบบสอบถามความพึงพอใจของนักศึกษา สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และค่าที (t - test for dependent samples) ผลการวิจัยพบว่า 1) รูปแบบชุมชนการเรียนรู้เพื่อเสริมสร้างทักษะสร้างสรรค์นวัตกรรมวิจัยมีลักษณะเป็นเว็บไซต์ร่วมกับการเรียนการสอนที่พัฒนาขึ้นมีความเหมาะสมอยู่ในระดับมากที่สุด ประกอบด้วย 1) ปัจจัยนำเข้า 2) กระบวนการเรียนการสอน 3) ผลการเรียนรู้ และ 4) ข้อมูลย้อนกลับ 2) นักศึกษามีคะแนนผลสัมฤทธิ์การเรียนรู้ทางการวิจัยหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 3) นักศึกษามีความสามารถในการสร้างสรรค์นวัตกรรมวิจัยอยู่ในระดับมาก ( = 3.93) และ 4) นักศึกษามีความพึงพอใจต่อรูปแบบชุมชนการเรียนรู้ฯ อยู่ในระดับมาก (
= 4.42, S.D. = 0.47)
เอกสารอ้างอิง
จอมสุรางค์ ลิมป์ประเสริฐกุล และธัรพงษ์ วิริยานนท์. (2562). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนแบบชุมชนการเรียนรู้ เพื่อเสริมสร้างความคิดสร้างสรรค์ และการทำงานเป็นทีม ของนักศึกษาระดับปริญญาตรี. วารสารวิชาการครุศาสตร์อุตสาหกรรม พระจอมเกล้าพระนครเหนือ, 10(2), 148-156.
ใจทิพย์ ณ สงขลา. (2548). การออกแบบการเรียนการสอนบนเว็บ ในระบบการเรียนอิเล็กทรอนิกส์. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์เอกสารและตำราคณะครุศาสตร์.
ชุติมา สัจจานันท์. (2554). การวิเคราะห์วิทยานิพนธ์แขนงวิชาสารสนเทศศาสตร์สาขาวิชาศิลปศาสตร์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช (ปีการศึกษา 2546 -2553). วารสารวิชาการ บัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฎนครสวรรค์ , 6(17), 1-12.
ฐิติยา เนตรวงษ์ และคณะ. (2554). ผลการใช้รูปแบบการเรียนร่วมเพื่อสร้างชุมชนการเรียนรู้ทางออนไลน์ของนักศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต. วารสารวิจัย มสด สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 7(1), 1-10.
บุญชู บุญลิขิตศิริ. (2553). การพัฒนากระบวนการสร้างความรู้ในชุมชนการเรียนรู้เชิงเสมือนสำหรับนักวิชาการในสถาบันอุดมศึกษา. ใน ดุษฎีนิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
มะยูตี ดือรามะ. (2555). การพัฒนาทักษะการทำวิจัยชั้นเรียนของนักศึกษาหลักสูตรประกาศนียบัตรวิชาชีพครู มหาวิทยาลัยอิสลามยะลา ด้วยกระบวนการเรียนรู้ด้วยตนเอง. วารสาร อัล-ฮิกมะฮฺ มหาวิทยาลัยอิสลามยะลา, 2(4), 37-44.
วันวิสาข์ แก้วสมบูรณ์ และคณะ. (2557). ใน รายงานการวิจัยปัจจัยในการสำเร็จการศึกษาล่าช้าของนิสิตระดับบัณฑิตศึกษา. มหาวิทยาลัยทักษิณ.
วิจารณ์ พานิช. (2555). วิถีสร้างการเรียนรู้เพื่อศิษย์ในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิสดศรี-สฤษดิ์วงศ์.
สนอง โลหิตวิเศษ. (2559). ชุมชนแห่งการเรียนรู้. สารานุกรมศึกษาศาสตร์ คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 51(2559). 31-40.
Office of Learning Technologies. (1998). Model of Community Learning Network in Canada. Canada: New Economy Development.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2022 วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.




