ความเป็นมาและองค์ความรู้ของการแสดงพื้นบ้านส่งเสริมหมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมจังหวัดบุรีรัมย์
คำสำคัญ:
การแสดงพื้นบ้าน, หมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม, การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความเป็นมาและองค์ความรู้ของการแสดงพื้นบ้านในหมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมจังหวัดบุรีรัมย์ ผู้วิจัยได้ใช้วิธีวิจัยเชิงคุณภาพทางวัฒนธรรม โดยการศึกษาจากเอกสารและศึกษาในภาคสนาม ด้วยการสังเกตและการสัมภาษณ์เชิงลึกกับกลุ่มตัวอย่าง จำนวน 36 คน จากหมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมทั้ง 4 ชนเผ่าของจังหวัดบุรีรัมย์ ประกอบด้วย ผู้นำของชุมชน เจ้าหน้าที่ที่ปฏิบัติงานด้านวัฒนธรรม จากหมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมและนักท่องเที่ยวที่มาชมการแสดงพื้นบ้านและท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมและ นำเสนอข้อมูลโดยการพรรณนาวิเคราะห์ ผลวิจัยพบว่า ความเป็นมาของหมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมบ้านสนวนนอกเป็นกลุ่มชาติพันธุ์ไทยเขมร หมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม บ้านโคกเมืองเป็นกลุ่มชาติพันธุ์ไทยลาว หมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมบ้านตาลองเป็นกลุ่มชาติพันธุ์ไทยกูยและหมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมบ้านโคกว่านเป็นกลุ่มชาติพันธุ์ไทยโคราช โดยทั้ง 4 หมู่บ้านส่วนใหญ่มีอาชีพเกษตรกรรมมีความโดดเด่นและความหลากหลายด้านวัฒนธรรม ประเพณีและพิธีกรรมเชิญชวนให้นักท่องเที่ยวเข้าไปสัมผัสความหลากหลายดังกล่าว ส่วนองค์ความรู้ของการแสดงพื้นบ้านในหมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมจังหวัดบุรีรัมย์ การแสดงที่ผ่านมานั้นยังขาดความเข้าใจในรูปแบบการแสดง กล่าวคือผู้ที่รับผิดชอบในการแสดงเลือกเอาการแสดงที่เป็นการแสดงทั่วไปหรือเพลงที่กำลังอยู่ในกระแสในขณะนั้นหรือเป็นเพลงที่มีจังหวะค่อนข้างเร็ว เพื่อให้การแสดงมีความสนุกสนาน ส่งผลให้การแสดงไม่มีความเป็นเอกลักษณ์ของชนเผ่าของตนเองและที่สำคัญผู้นำในการฝึกซ้อมการแสดงยังขาดองค์ความรู้เกี่ยวกับการแสดงทำให้การแสดงไม่สื่อถึงความเป็นวัฒนธรรมของชนเผ่าได้ดีเท่าที่ควร
เอกสารอ้างอิง
คณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2561). ยุทธศาสตร์ชาติ ระยะ 20 ปี พ.ศ. 2561 - 2580”. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
จารุวรรณ ธรรมวัตร. (2538). วิเคราะห์ภูมิปัญญาอีสาน. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ชาย โพธิสิตา. (2549). ศาสตร์และศิลป์แห่งการวิจัยเชิงคุณภาพ. นครปฐม: สถาบันวิจัยประชากรและสังคมมหาวิทยาลัยมหิดล.
ทรงคุณ จันทจร. (2549). การวิจัยเชิงคุณภาพทางวัฒนธรรม. กาฬสินธุ์: ประสานการพิมพ์.
ธีรวุฒิ เอกะกุล. (2543). ระเบียบวิธีวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์และสังคมศาสตร์. อุบลราชธานี: สถาบันราชภัฏอุบลราชธานี.
ประภาศรี อึ่งสกุล และคณะ. (2558). การศึกษาภูมิปัญญาท้องถิ่น กรณีศึกษาการแสดงพื้นบ้านรำวงเวียนครก ของตำบลนาพละ อำเภอเมือง จังหวัดตรัง. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต.
สำนักงานจังหวัดบุรีรัมย์ กลุ่มงานยุทธศาสตร์และข้อมูลเพื่อการพัฒนาจังหวัด. (2559). แผนพัฒนาจังหวัด 4 ปี (ปี 2561- 2564) จังหวัดบุรีรัมย์. บุรีรัมย์:
สุทธิชัย โล่นารายณ์และคณะ. (2561). ยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวเชิงบูรณาการของจังหวัดบุรีรัมย์. วารสารวิจัยและพัฒนา วไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์, 13(3), 38.
สุภางค์ จันทวานิช. (2542). การวิเคราะห์ข้อมูลในการวิจัยเชิงคุณภาพ. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อาจารี รุ่งเจริญ. (2557). การใช้เอกลักษณ์จากศิลปะการแสดงพื้นบ้านเพื่อการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม : กรณีศึกษาจังหวัดสุพรรณบุรี. วารสารสถาบันวัฒนธรรมและศิลปะ, 16(31), 68-69.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2022 วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.




