ความเป็นมาและองค์ความรู้ของการแสดงพื้นบ้านส่งเสริมหมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมจังหวัดบุรีรัมย์

ผู้แต่ง

  • อำนวย คมกริช มหาวิทยาลัยมหาสารคาม
  • สิทธิศักดิ์ จำปาแดง มหาวิทยาลัยมหาสารคาม

คำสำคัญ:

การแสดงพื้นบ้าน, หมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม, การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความเป็นมาและองค์ความรู้ของการแสดงพื้นบ้านในหมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมจังหวัดบุรีรัมย์ ผู้วิจัยได้ใช้วิธีวิจัยเชิงคุณภาพทางวัฒนธรรม โดยการศึกษาจากเอกสารและศึกษาในภาคสนาม ด้วยการสังเกตและการสัมภาษณ์เชิงลึกกับกลุ่มตัวอย่าง จำนวน 36 คน จากหมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมทั้ง 4 ชนเผ่าของจังหวัดบุรีรัมย์ ประกอบด้วย ผู้นำของชุมชน เจ้าหน้าที่ที่ปฏิบัติงานด้านวัฒนธรรม จากหมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมและนักท่องเที่ยวที่มาชมการแสดงพื้นบ้านและท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมและ นำเสนอข้อมูลโดยการพรรณนาวิเคราะห์ ผลวิจัยพบว่า ความเป็นมาของหมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมบ้านสนวนนอกเป็นกลุ่มชาติพันธุ์ไทยเขมร หมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม            บ้านโคกเมืองเป็นกลุ่มชาติพันธุ์ไทยลาว หมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมบ้านตาลองเป็นกลุ่มชาติพันธุ์ไทยกูยและหมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมบ้านโคกว่านเป็นกลุ่มชาติพันธุ์ไทยโคราช โดยทั้ง 4 หมู่บ้านส่วนใหญ่มีอาชีพเกษตรกรรมมีความโดดเด่นและความหลากหลายด้านวัฒนธรรม ประเพณีและพิธีกรรมเชิญชวนให้นักท่องเที่ยวเข้าไปสัมผัสความหลากหลายดังกล่าว ส่วนองค์ความรู้ของการแสดงพื้นบ้านในหมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมจังหวัดบุรีรัมย์ การแสดงที่ผ่านมานั้นยังขาดความเข้าใจในรูปแบบการแสดง กล่าวคือผู้ที่รับผิดชอบในการแสดงเลือกเอาการแสดงที่เป็นการแสดงทั่วไปหรือเพลงที่กำลังอยู่ในกระแสในขณะนั้นหรือเป็นเพลงที่มีจังหวะค่อนข้างเร็ว เพื่อให้การแสดงมีความสนุกสนาน ส่งผลให้การแสดงไม่มีความเป็นเอกลักษณ์ของชนเผ่าของตนเองและที่สำคัญผู้นำในการฝึกซ้อมการแสดงยังขาดองค์ความรู้เกี่ยวกับการแสดงทำให้การแสดงไม่สื่อถึงความเป็นวัฒนธรรมของชนเผ่าได้ดีเท่าที่ควร

เอกสารอ้างอิง

คณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2561). ยุทธศาสตร์ชาติ ระยะ 20 ปี พ.ศ. 2561 - 2580”. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.

จารุวรรณ ธรรมวัตร. (2538). วิเคราะห์ภูมิปัญญาอีสาน. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

ชาย โพธิสิตา. (2549). ศาสตร์และศิลป์แห่งการวิจัยเชิงคุณภาพ. นครปฐม: สถาบันวิจัยประชากรและสังคมมหาวิทยาลัยมหิดล.

ทรงคุณ จันทจร. (2549). การวิจัยเชิงคุณภาพทางวัฒนธรรม. กาฬสินธุ์: ประสานการพิมพ์.

ธีรวุฒิ เอกะกุล. (2543). ระเบียบวิธีวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์และสังคมศาสตร์. อุบลราชธานี: สถาบันราชภัฏอุบลราชธานี.

ประภาศรี อึ่งสกุล และคณะ. (2558). การศึกษาภูมิปัญญาท้องถิ่น กรณีศึกษาการแสดงพื้นบ้านรำวงเวียนครก ของตำบลนาพละ อำเภอเมือง จังหวัดตรัง. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต.

สำนักงานจังหวัดบุรีรัมย์ กลุ่มงานยุทธศาสตร์และข้อมูลเพื่อการพัฒนาจังหวัด. (2559). แผนพัฒนาจังหวัด 4 ปี (ปี 2561- 2564) จังหวัดบุรีรัมย์. บุรีรัมย์:

สุทธิชัย โล่นารายณ์และคณะ. (2561). ยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวเชิงบูรณาการของจังหวัดบุรีรัมย์. วารสารวิจัยและพัฒนา วไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์, 13(3), 38.

สุภางค์ จันทวานิช. (2542). การวิเคราะห์ข้อมูลในการวิจัยเชิงคุณภาพ. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

อาจารี รุ่งเจริญ. (2557). การใช้เอกลักษณ์จากศิลปะการแสดงพื้นบ้านเพื่อการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม : กรณีศึกษาจังหวัดสุพรรณบุรี. วารสารสถาบันวัฒนธรรมและศิลปะ, 16(31), 68-69.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

03/30/2022

รูปแบบการอ้างอิง

คมกริช อ., & จำปาแดง ส. (2022). ความเป็นมาและองค์ความรู้ของการแสดงพื้นบ้านส่งเสริมหมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมจังหวัดบุรีรัมย์. วารสารมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 7(3), 65–77. สืบค้น จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/JSBA/article/view/253683

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย