กฎหมายการทำแท้งกับจริยธรรมในสังคมไทย

บทคัดย่อ

         การทำแท้ง คือ การนำทารกออกจากครรภ์มารดาก่อนเวลาอันสมควรโดยเจตนา ซึ่งเป็นการยุติการมีชีวิตของทารกในครรภ์มารดา ในอดีตสังคมไทยไม่มีกฎหมายอนุญาตให้หญิงมีครรภ์ทำแท้งได้โดยเสรี เนื่องจากมีข้อจำกัดทางศีลธรรม ความเชื่อทางศาสนา เป็นการขัดต่อขนบธรรมเนียมประเพณี แต่ในปัจจุบันมีกฎหมายใหม่ออกมาบังคับใช้ส่งผลให้หญิงมีครรภ์สามารถแสดงเจตนายุติการตั้งครรภ์ได้ภายใต้กรอบของกฎหมาย โดยมีการแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายอาญา ฉบับที่ 28 พ.ศ. 2564 มาตรา 301 และ มาตรา 305 กล่าวคือ มาตรา 301 กำหนดให้หญิงอายุครรภ์ไม่เกิน 12 สัปดาห์ สามารถยุติการตั้งครรภ์ได้โดยถูกกฎหมาย และ มาตรา 305 วางหลักให้ทำแท้งโดยไม่มีความผิด ดังนี้ (1) จำเป็นต้องกระทำเนื่องจากปัญหาต่อสุขภาพทางกายหรือจิตใจของหญิง (2) จำเป็นต้องกระทำเนื่องจากมีความเสี่ยงหากทารกคลอดออกมาจะมีความผิดปกติถึงขนาดทุพพลภาพอย่างร้ายแรง (3) หญิงมีครรภ์เนื่องจากมีการกระทำความผิดเกี่ยวกับเพศ (4) หญิงซึ่งมีอายุครรภ์ไม่เกินสิบสองสัปดาห์ยืนยันที่จะยุติการตั้งครรภ์ (5) หญิงซึ่งมีอายุครรภ์เกินสิบสองสัปดาห์ แต่ไม่เกินยี่สิบสัปดาห์ ยืนยันที่จะยุติการตั้งครรภ์ภายหลังการตรวจและรับคำปรึกษา เมื่อพิจารณาหลักเกณฑ์ตามบทมาตราดังกล่าว หากมองในมุมจริยธรรมของสังคมไทย เป็นการขัดต่อหลักการทางพระพุทธศาสนา ศีลธรรม จริยธรรม เพราะเมื่อมีเด็กทารกเกิดขึ้นอยู่ในครรภ์ของมารดาแล้วถือได้ว่ามีชีวิตเกิดขึ้นแล้วแม้ในทางกฎหมายจะยังไม่ถือว่ามีสภาพบุคคลก็ตาม ดังนั้น จึงเห็นได้อย่างชัดเจนว่าการบัญญัติกฎหมายในลักษณะดังกล่าวนี้ขัดต่อหลักศีลธรรม และจริยธรรมในสังคมไทย