บทบาททางการเมืองของนักศึกษาสตรีไทย
คำสำคัญ:
ศักยภาพ, บทบาททางการเมือง, นักศึกษาสตรีไทยบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ คือ 1) เพื่อศึกษาศักยภาพของนักศึกษาสตรีไทย 2) เพื่อศึกษาบทบาททางการเมืองของนักศึกษาสตรีไทย และ 3) เพื่อศึกษาลักษณะความสัมพันธ์ระหว่างศักยภาพกับบทบาททางการเมืองของนักศึกษาสตรีไทย เป็นการวิจัยแบบผสานวิธี โดยวิธีสุ่มพื้นที่จากมหาวิทยาลัยทั่วทุกภูมิภาค ได้พื้นที่ 5 มหาวิทยาลัย ได้แก่ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ มหาวิทยาลัยขอนแก่น มหาวิทยาลัยบูรพา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ (รังสิต) และมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ มีนักศึกษาสตรีรวม 80,839 คน ได้กลุ่มตัวอย่าง 397 คน ใช้วิธีสุ่มของ Taro Yamane เก็บรวบรวมข้อมูลโดยแบบสอบถาม แบบสัมภาษณ์และแบบสังเกตการณ์ วิเคราะห์ข้อมูลเชิงปริมาณโดยโปรแกรมสำเร็จรูปทางสังคมศาสตร์ หาค่าความถี่ ร้อยละ และสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์คาโนนิคอล รวมทั้งแสดงข้อมูลด้วยกราฟทั้งหมด วิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพโดยใช้เทคนิคการวิเคราะห์เนื้อหาประกอบบริบท และนำเสนอในเชิงพรรณนาความ ผลการวิจัย พบว่า ศักยภาพของนักศึกษาสตรีไทย อยู่ในระดับปานกลางทุกองค์ประกอบ ส่วนบทบาททางการเมืองของนักศึกษาสตรีไทยที่โดดเด่นที่สุดคือ การติดตามรับรู้ข่าวสารทางการเมือง ทั้งจากการสื่อสารส่วนบุคคล และการสื่อสารผ่านสื่อมวลชน กับการใช้สิทธิ์ลงคะแนนเสียงเลือกตั้ง ทั้งระดับชาติ และระดับท้องถิ่น และบทบาททางการเมืองของนักศึกษาสตรีไทยทั้ง 2 เรื่องนี้มีความสัมพันธ์อย่างมีนัยยะสำคัญกับศักยภาพทางสังคม ในด้านความรู้ของสตรีทางสังคม การยอมรับสตรีทางสังคม ความเชื่อมั่นสตรีทางสังคม และสมรรถนะผู้นำสตรีทางสังคม กับศักยภาพทางการเมือง ในด้านประสบการณ์ทางการเมือง และคุณธรรมทางการเมือง จากข้อค้นพบทางการวิจัยนี้แสดงให้เห็นว่า ถ้าศักยภาพทางสังคมและทางการเมืองของนักศึกษาสตรีเพิ่มขึ้นในอนาคต ย่อมส่งผลต่อการเพิ่มบทบาททางการเมืองในการสื่อสารทางการเมืองและการใช้สิทธิ์การลงคะแนนเสียงเลือกตั้งมากขึ้น
เอกสารอ้างอิง
กนก วงษ์ตระหง่าน. (2528). การเมืองในระบอบประชาธิปไตย. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กระทรวงเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร. (2559). แผนพัฒนาดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์ราชการเฉลิมพระเกียรติ 80 พรรษา.
กระทรวงวัฒนธรรม. (2559). การเปลี่ยนแปลงการปกครองของไทย พ.ศ. 2475. เรียกใช้เมื่อ 12 มกราคม 2561 จาก https://www.m-culture.go.th/young/ewt_news.php?nid=176&filename=index
กระมล ทองธรรมชาติ และคณะ. (2531). การเมืองและการปกครองไทย. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพานิช.
กาญจนา แก้วเทพ. (2541). การวิเคราะห์สื่อ: แนวคิดและเทคนิค. กรุงเทพมหานคร: ภาควิชาการสื่อสารมวลชน คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ถวิลวดี บุรีกุล และคณะ. (2551). การมีส่วนร่วม: แนวคิด ทฤษฎีและกระบวนการ. กรุงเทพมหานคร: สถาบันพระปกเกล้า.
นันทวัฒน์ ขันทองคำ. (2562). พัฒนาการทางประวัติศาสตร์ไทยสมัยปรับปรุงและปฏิรูปประเทศ. เรียกใช้เมื่อ 12 มกราคม 2563 จาก https://sites.google.com/site/nuntawatkhuntongcom/hnwy-kar-reiyn-ru-thi-3/phathnakar-thang-prawatisastr-thiy-smay-prabprung-laea-ptirup-prathes
ปิยนาถ บุนนาค และจันทรา บูรณฤกษ์. (2522). บทบาทของการศึกษาระดับอุดมศึกษาต่อการพัฒนาทางการเมืองของประเทศไทย พ.ศ. 2475 - 2516. กรุงเทพมหานคร: สถาบันวิจัยสังคม จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
รุ่งโรจน์ ณ นคร. (2539). จอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์. นนทบุรี: อนุรักษ์.
วีระ เลิศสมพ. (2559). ประชาธิปไตยอิเล็กทรอนิกส์: เสริมสร้างหรือฉุดรั้ง. วารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์, 7(1), 138-160.
ศูนย์เทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร. (2563). ทักษะดิจิทัล ก้าวสู่ พลเมืองในศตวรรษที่ 21. เรียกใช้เมื่อ 5 มีนาคม 2563 จาก https://www.ops.go.th/main/index.php/knowledge-base/article-pr/1355-goto-citizens21st
สารสนเทศอุดมศึกษา. (2560). ข้อมูลสถิตินักศึกษารวม ปี 2560 ภาคเรียนที่ 1 ในสถาบันอุดมศึกษาทั้งหมดจำแนกตาม สถาบัน/กลุ่มสถาบัน/เพศ/ระดับการศึกษา/ชื่อหลักสูตร/กลุ่มสาขาวิชาของ UNESSCO/ระดับปริญญาตรี. เรียกใช้เมื่อ 12 มกราคม 2563 จาก http://www.info.mua.go.th/info/
Almond, G. A. & Verba, S. (1965). The Civic Culture. Boston: Little, Brown and Company Inc.
Yamane, T. (1973). Statistics: An Introductory Analysis. (3rd eds). New York: Harper and Row Publication.




