การพัฒนาอาชีพส่งเสริมการท่องเที่ยวชุมชน  เพื่อพัฒนาเศรษฐกิจฐานรากในอันดามัน

สุนันทา คันธานนท์

ผู้แต่ง

สุนันทา คันธานนท์ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต ภูเก็ต

คำสำคัญ:

เศรษฐกิจฐานราก, การพัฒนาอาชีพ, การท่องเที่ยวชุมชน

บทคัดย่อ

บทความฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาแนวทางการยกระดับอาชีพ เพิ่มมูลค่า สร้างความน่าเชื่อถือของอาชีพที่ส่งเสริมการจัดการท่องเที่ยวชุมชน เพื่อพัฒนาเศรษฐกิจฐานรากในอันดามัน 2) ศึกษาความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวเกี่ยวกับอาชีพที่ส่งเสริมการท่องเที่ยวชุมชน ใช้วิธีการเลือกแบบเจาะจงผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องเกี่ยวกับการประกอบอาชีพที่ส่งเสริม การจัดการท่องเที่ยวในชุมชนอันดามัน คือ นักการเมืองท้องถิ่น นักวิชาการ ข้าราชการ ผู้นำชุมชน ผู้นำกลุ่ม ผู้ประกอบการ นักศึกษา ประชาชน และนักท่องเที่ยว กลุ่มละ 3 คน รวมเป็น 27 คน ใช้สัมภาษณ์เชิงลึกศึกษาแนวทางการยกระดับอาชีพ เพิ่มมูลค่า สร้างความน่าเชื่อถือของอาชีพที่ส่งเสริมการจัดการท่องเที่ยวชุมชน เพื่อพัฒนาเศรษฐกิจฐานรากในอันดามัน และใช้แบบสอบถามศึกษาความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวเกี่ยวกับอาชีพที่ส่งเสริมการท่องเที่ยวชุมชน จากประชากรจังหวัดภูเก็ต 402,017 คน พังงา 267,491 คน กระบี่ 469,769 คน ตรัง 643,072 คน และระนอง 190,399 คน โดยพื้นที่ติดทะเลอันดามันใช้สูตร การคำนวณเครจซี่และมอร์แกน ได้กลุ่มตัวอย่าง 348 คน โดยกำหนดสัดส่วน P = 0.5 เพื่อป้องกันแบบสอบถามที่ไม่สมบูรณ์จึงเพิ่มจังหวัดละ 400 คน รวมเป็น 2,000 คน ใช้ได้ 1,987 คน ซึ่งเครื่องมือศึกษาจากเอกสารและงานวิจัยที่เกี่ยวข้องมาสร้างเป็นแบบสอบถามแล้วปรึกษาผู้เชี่ยวชาญ 3 ท่าน ตามหลักการ (IOC) ผลการวิจัยพบว่า แนวทางการจัดการท่องเที่ยวในอันดามัน คือ พัฒนาคน สร้างอาชีพ รีบสร้างที่พักไว้บริการ ผ่านเครือข่ายร่วมพัฒนา จัดหานวัตกรรม ทำโฆษณาและประชาสัมพันธ์ และระดับความพึงพอใจของนักท่องเที่ยว ภาพรวมอยู่ในระดับมากที่สุด ( $gif.latex?\bar{x}$ = 4.24) เมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน พบว่า ด้านการเพิ่มมูลค่ามากที่สุด ( $gif.latex?\bar{x}$ = 4.38) รองลงมา คือ ด้านการสร้างความน่าเชื่อถือ ( $gif.latex?\bar{x}$ = 4.21) และด้านการยกระดับอาชีพ ( $gif.latex?\bar{x}$ = 4.13) ตามลำดับ

เอกสารอ้างอิง

กมล รัตนวิระกุล. (2562). การพัฒนาการท่องเที่ยวชุมชน. เรียกใช้เมื่อ 1 มกราคม 2563 จาก http://www.thma.or.th /index.php?lay=show&ac=article&Id=538822343

ผ่องพรรณ ตรัยมงคลกูล. (2553). การออกแบบการวิจัย. (พิมพ์ครั้งที่ 6), กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

พรรณิภา ซาวคำ และคณะ. (2561). การพัฒนาผลิตภัณฑ์ชุมชนเพื่อเข้าสู่ตลาดธุรกิจโรงแรม จังหวัดเชียงราย. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 12(1), 165-182.

ภัทรษมน รัตนางกูร. (2562). การพัฒนาเศรษฐกิจ. เรียกใช้เมื่อ 8 มกราคม 2562 จาก http://phatrasamon. blogspot.com/2009/11/blog-post_26.html

วันปิติ ศรีธรรม. (2561). บทบาทขององค์กรท้องถิ่นในการส่งเสริมผลิตภัณฑ์หมูหัน ของตำบลท่าข้าม อำเภอสามพราน จังหวัดนครปฐม และแนวทางในการพัฒนาเศรษฐกิจฐานราก. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี, 12(1), 151-167.

สิริลักษณ์ ทองพูน และคณะ. (2561). แนวทางการขยายตลาด “เครื่องดื่ม ธัญพืชทิพย์ตะวัน” ของวิสาหกิจชุมชนข้าวซ้อมมือบ้านควนปอม จังหวัดพัทลุง. วารสารการวิจัยเพื่อพัฒนาชุมชน, 11(3), 56-64.

สุคนธ์ สินธพานนท์. (2560). ครูยุคใหม่กับการจัดการเรียนรู้สู่การศึกษา 4.0. กรุงเทพมหานคร: 9911 เทคนิค พริ้นติ้ง.

สุดถนอม ตันเจริญ. (2560). การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนกับการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของชุมชนบางขันแตก จังหวัดสมุทรสงคราม. เรียกใช้เมื่อ 19 พฤษภาคม 2562 จาก https://tcithaijo.org/index.php/jitt/article/view/113052

สุรชาติ ถึกสถิต. (2562). การพัฒนาอาชีพ. เรียกใช้เมื่อ 7 มกราคม 2562 จาก https://www.gotoknow.org/posts/

อานันท์ ตะนัยศรี. (2562). ลักษณะของวิสาหกิจชุมชน. เรียกใช้เมื่อ 5 กุมภาพันธ์ 2562 จาก http://ophbgo.blogspot.com/

EU Jannah, C. M. & Rindarjono, M. G. (2017). IOP Conference Series : Earth and Environmental Science. Retrieved January 7, 2019, from https://iopsci ence.iop.org/article/10.1088/1755-1315/145/1/012017

Eylla L. M. G. (2019). Participation in tourism : Cases on Community-Based Tourism (CBT) in the Philippines. Journal of Asia Pacific Studies, 37(1), 23-36.