การให้ความหมายเกี่ยวกับคุณลักษณะและแนวทางการพัฒนาความเป็น  พลเมืองตื่นรู้โลกตามแนวคิดการจัดการเรียนรู้สู่การเปลี่ยนแปลง ของนักศึกษาปริญญาตรี

พีร์นิธิ  สิริธีรธราดล; อังศินันท์  อินทรกำแหง; สุดารัตน์  ตันติวิวัทน์

ผู้แต่ง

พีร์นิธิ สิริธีรธราดล มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ
อังศินันท์ อินทรกำแหง มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ
สุดารัตน์ ตันติวิวัทน์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ

คำสำคัญ:

คุณลักษณะและแนวทางการพัฒนา, พลเมืองตื่นรู้โลก, การจัดการเรียนรู้สู่การเปลี่ยนแปลง,, นักศึกษาระดับปริญญาตรี

บทคัดย่อ

บทความวิจัยฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อศึกษาการให้ความหมายเกี่ยวกับคุณลักษณะความเป็นพลเมืองตื่นรู้โลกของนักศึกษาในระดับปริญญาตรี 2) เพื่อศึกษา แนวทางการพัฒนาความเป็นพลเมืองตื่นรู้โลกของนักศึกษาในระดับปริญญาตรี เป็นการวิจัย เชิงคุณภาพเก็บข้อมูลด้วยการสัมภาษณ์เชิงลึก โดยมีผู้ให้ข้อมูลสำคัญคือ 1) ผู้ทรงคุณวุฒิด้านความเป็นพลเมืองตื่นรู้โลก จำนวน 2 คน 2) ผู้บริหารและคณาจารย์ ฝ่ายกิจการนักศึกษา จำนวน 4 คน 3) นักศึกษาระดับปริญญาตรี ที่เป็นสมาชิกของชมรมด้านการพัฒนาชุมชน จิตอาสาหรือบำเพ็ญประโยชน์ จำนวน 4 คน เก็บรวบรวมข้อมูลโดยใช้แบบสัมภาษณ์กึ่งโครงสร้างและวิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์เนื้อหา การตรวจสอบความน่าเชื่อถือของงานวิจัย ใช้การตรวจสอบแบบสามเส้า ด้านข้อมูล ด้านวิธีการเก็บข้อมูลและด้านทฤษฎี ผลการศึกษา พบว่า การให้ความหมายเกี่ยวกับคุณลักษณะความเป็นพลเมืองตื่นรู้โลก ที่ควรกำหนดไว้ในผลลัพธ์การเรียนรู้ที่นักศึกษาพึงมีและได้ให้ความหมายคุณลักษณะความเป็นพลเมืองตื่นรู้โลก ประกอบด้วย 3 ด้าน ได้แก่ 1) ด้านความรู้และความเข้าใจ 2) ด้านทักษะ 3) ด้านการเห็นคุณค่าและมีทัศนคติ และเสนอว่าแนวทางการพัฒนาความเป็นพลเมืองตื่นรู้โลกควรดำเนินการด้วยวิธี 1) จัดสภาพแวดล้อมในการส่งเสริมการเรียนรู้ให้มีความเป็นอาเซียนหรือนานาชาติ 2) จัดการเรียนการสอนในรายวิชาเน้นการเรียนรู้เพื่อการเปลี่ยนแปลงความคิด ความเชื่อและพฤติกรรมที่พึงประสงค์ 3) การมีตัวแบบหรือแบบอย่างที่ดีด้านการเป็นพลเมืองตื่นรู้และพลเมืองโลก 4) การจัดการเรียนรู้เชิงประสบการณ์นอกห้องเรียน 5) การบูรณาการเข้าไปในหลักสูตรและโปรแกรมฝึกอบรม 6) การสร้างเครือข่ายความร่วมมือในการทำกิจกรรมเพื่อสังคมไทยและสังคมโลก

เอกสารอ้างอิง

กรมสุขภาพจิต. (2560). รายงานประจำปีกรมสุขภาพจิต ปี 2560. กรุงเทพมหานคร: กองยุทธศาสตร์และแผนงาน กรมสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุข.

คณะกรรมการส่งเสริมการพัฒนาเด็กและเยาวชนแห่งชาติ. (2561). แผนพัฒนาเด็กและเยาวชนแห่งชาติ ฉบับที่ 2 พ.ศ. 2560 - 2564. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ เจ.เอส. การพิมพ์.

ณธรา เหมือนปิ๋ว. (2561). การพัฒนาพลเมืองไทยให้มีความเป็นพลเมืองโลกในประเทศไทยยุค 4.0. วารสารครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 46(3), 86-99.

ปรตี ประทุมสุวรรณ์. (2562). การศึกษาเพื่อการพัฒนาความเป็นพลเมืองโลก : การเรียนรู้แบบบูรณาการสู่การพัฒนาอย่างยั่งยืน. Educational Management and Innovation Journal, 2(1), 100-121.

ประสาท เนืองเฉลิม. (2558). การเรียนรู้โดยการบริการสังคม. วารสารวิชาการแพรวากาฬสินธุ์ มหาวิทยาลัยราชภัฏกาฬสินธุ์, 2(1), 9-18.

ปราณี อัศวภูษิตกุล. (2562). การเรียนการสอนโดยการบริการสังคม ในหลักสูตรบรรณารักษศาสตร์และสารสนเทศศาสตร์. วารสารบรรณศาสตร์ มศว, 12(1), 98-111.

พิทักษ์ ปินใจ และสุนทรพจน์ ดำรงค์พานิช. (2563). โมเดลการวัดความเป็นพลเมืองโลกของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม,

(3), 77-87.

เฟื่องอรุณ ปรีดีดิลก และชนิตา รักษ์พลเมือง. (2562). แนวทางการส่งเสริมความเป็นพลเมืองโลกของประเทศสิงคโปร์. วารสารวิชาการศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 20(1), 28-41.

รัฐศิรินทร์ วังกานนท์. (2554). สำนึกพลเมือง. กรุงเทพมหานคร: สำนักแผนพัฒนาการเมือง สำนักงานสภาพัฒนาการเมืองสถาบันพระปกเกล้า.

ฤาชุตา เทพายากุล. (2554). การศึกษาวิชาความเป็นพลเมือง (Citizenship Education). วารสารเรียนรู้ประชาธิปไตย, 3(9), 3-15.

ศุภรัตน์ รัตนมุขย์. (2556). การเรียนรู้ด้วยการบริการสังคมกับการสร้างความเป็นพลเมืองใส่ใจสังคม. ใน รายงานการวิจัย. สำนักบัณฑิตอาสาสมัคร มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

สมชาย รัตนทองคำ. (2556). เอกสารประกอบการสอน 475 788 การสอนทางกายภาพบำบัด. ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2560). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคม แห่งชาติ ฉบับที่ 12 พ.ศ. 2560 - พ.ศ. 2564. กรุงเทพมหานคร: สำนักงาน คณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจ และสังคมแห่งชาติ สำนักนายกรัฐมนตรี.

สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2561). รายงานวิจัย : แนวทางการส่งเสริมความเป็นพลเมืองโลก (Global Citizenship): ประสบการณ์นานาชาติ. กรุงเทพมหานคร: สำนักเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ.

สุพรรณิการ์ พงศ์ผาสุก. (2558). การบริหารจัดการเพื่อสร้างคุณลักษณะความเป็นพลเมืองของผู้เรียนในสถานศึกษาสังกัดเทศบาล. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยศิลปากร.

สุภางค์ จันทวานิช. (2553). วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ (พิมพ์ครั้งที่ 18). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

Harlap, Y. (2011). Global Citizenship Community of Practice, Centre of Teaching and Academic Growth, NUICEF, and The University of British Columbia. Retrieved May 15, 2020, from http://ctlt.ubc.ca/files/2011/05/rgctoolbook .pdf

Kniep, W. (1986). Defining a global education by its content. Social Education, 50(6), 437-446.

Lough, B. J. & McBride, A. M. (2013). Navigating the boundaries of active global citizenship. Transactions of The Institute of British Geographers, 39(3), 469-475.

Merzirow, J. (2012). Learning to think like an adult: Core concepts of transformation theory. In E. W. Taylor & P. Craton (Eds.), The handbook of transformative learning: Theory, research, and practice. San Francisco: Jossey - Bass.

Oxfam. (2006). Education for global citizenship: A guide for schools. Retrieved May 15 , 2020

Reysen, S. & Katzarska-Miller, I. (2013). A model of global citizenship: Antecedents and outcomes. International Journal of Psychology, 48(5), 858-870.

Reysen, S. & Katzarska-Miller, I. (2018). The psychology of global citizenship: A review of theory and research. Lanham, MD: Lexington Books.

Rothstein, R. (2000). Towards a composite index of school performance. The Elementary School Teacher, 100(5), 409-441.

Sherman, P. (2017). Why the world needs more global citizensThe Conversation. Retrieved July 9 , 2021, from https://theconversation.com/why-the-world-needs-more-global-citizens-84680

The United Nations Education, Scientific and Cultural Organization. (2015). Global Citizenship Education Topics and Learning Objectives. Paris: UNESCO.