การจัดการการท่องเที่ยวเชิงความร่วมมือเพื่อความยั่งยืน ของชุมชนปลาบ่า จังหวัดเลย

ผู้แต่ง

  • ภัทร์ศินี แสนสำแดง มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
  • อัจฉรา ปัณฑรานุวงศ์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์

คำสำคัญ:

การจัดการการท่องเที่ยว, การท่องเที่ยวเชิงความร่วมมือ, การสื่อสารเพื่อการท่องเที่ยว

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาการสร้างอำนาจและเครือข่ายความสัมพันธ์ในการจัดการการท่องเที่ยวเชิงความร่วมมือ 2) ศึกษาการดำเนินการด้านการจัดการการท่องเที่ยวเชิงความร่วมมือ 3) ศึกษาการสร้างอัตลักษณ์ทางการท่องเที่ยว การรับรู้ และการสนับสนุนการท่องเที่ยว 4) ศึกษาการสื่อสารเพื่อสร้างความร่วมมือในการจัดการ     การท่องเที่ยว เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ศึกษาในพื้นที่ชุมชนปลาบ่า จังหวัดเลย เก็บข้อมูลจาก      1) การวิเคราะห์เอกสาร ได้แก่ เอกสาร สื่อโฆษณาและสื่อประชาสัมพันธ์ ที่เกี่ยวกับนโยบายและการจัดการการท่องเที่ยวในชุมชนปลาบ่า 2) การเก็บข้อมูลภาคสนาม โดยการสัมภาษณ์แบบเจาะลึก จำนวน 5 คน จาก อพท. สำนักงานพื้นที่เลย, ททท. สำนักงานเลย, ศูนย์วิจัยพืชสวนเลย, ไร่วิมุตติสุขภูเรือ และการสัมภาษณ์แบบสนทนากลุ่มกับชุมชนท้องถิ่น จำนวน 8 คน 3) การสังเกตการณ์แบบไม่มีส่วนร่วม ด้วยแบบบันทึกข้อมูลภาคสนาม ผลการวิจัยพบว่า         1) การสร้างอำนาจและเครือข่ายความสัมพันธ์มีความสัมพันธ์กันและเป็นผลจากการสื่อสาร โดยเครือข่ายความสัมพันธ์คือสิ่งสำคัญที่ทำให้ความร่วมมือเกิดขึ้นได้ง่ายกว่า 2) ชุมชนปลาบ่าใช้หลักการท่องเที่ยวเชิงความร่วมมือที่ให้ความสำคัญกับผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย โดยผู้มีส่วนได้ส่วนเสียนำทรัพยากรมาแบ่งปันเพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ 3) ชุมชนท้องถิ่นมีการสร้างอัตลักษณ์ทางการท่องเที่ยวโดยเชื่อมโยงกับที่อยู่อาศัย มีการรับรู้ด้านบวกต่อการท่องเที่ยว ส่งผลต่อความเต็มใจมีส่วนร่วมและสนับสนุนการจัดการท่องเที่ยว 4) การสื่อสารที่กำหนดจุดมุ่งหมาย กลยุทธ์ และช่องทางการสื่อสาร ที่เหมาะสมกับผู้มีส่วนได้ส่วนเสียจะช่วยให้บรรลุจุดมุ่งหมาย โดยการสื่อสารเป็นตัวแปรสำคัญที่ช่วยให้เกิดความร่วมมือ

เอกสารอ้างอิง

ดรุณี คำนวณตา และ สุชีพ พิริยสมิทธิ์. (2557). ความร่วมมือในการจัดการท่องเที่ยวในจังหวัดแม่ฮ่องสอน. วารสารวิชาการ คณะบริหารธุรกิจ, 9 (2), 151-169.

ตัวแทนจาก ททท. สำนักงานเลย. (7 พฤษภาคม 2563). การสร้างอำนาจในการจัดการการท่องเที่ยวในชุมชนปลาบ่า. (นางสาวภัทร์ศินี แสนสำแดง, ผู้สัมภาษณ์)

ตัวแทนจาก อพท. สำนักงานพื้นที่เลย. (11 พฤษภาคม 2563). การสร้างเครือข่ายความสัมพันธ์ในการจัดการการท่องเที่ยวในชุมชนปลาบ่า. (นางสาวภัทร์ศินี แสนสำแดง, ผู้สัมภาษณ์)

ตัวแทนจากชมรมส่งเสริมการท่องเที่ยวโดยชุมชนตำบลปลาบ่า. (28 มิถุนายน 2563). การรับรู้ผลกระทบทางการท่องเที่ยวในชุมชนปลาบ่า. (นางสาวภัทร์ศินี แสนสำแดง, ผู้สัมภาษณ์)

ตัวแทนจากผู้อยู่อาศัยในชุมชน. (2 กรกฎาคม 2563). การรับรู้ผลกระทบทางการท่องเที่ยวในชุมชนปลาบ่า. (นางสาวภัทร์ศินี แสนสำแดง, ผู้สัมภาษณ์)

ตัวแทนจากไร่วิมุตติสุขภูเรือ. (1 กรกฎาคม 2563). การสื่อสารเพื่อสร้างความร่วมมือใน การจัดการการท่องเที่ยวในชุมชนปลาบ่า. (นางสาวภัทร์ศินี แสนสำแดง, ผู้สัมภาษณ์)

พิมพ์ลภัส พงศกรรังศิลป์. (2557). การจัดการการท่องเที่ยวชุมชนอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษา บ้านโคกไคร จังหวัดพังงา. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal ฉบับมนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 7 (3), 650-665.

วิกานดา พรสกุลวานิช. (2560). สื่อใหม่และการจัดการการสื่อสาร. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. (2556). เกี่ยวกับเรา. เรียกใช้เมื่อ 15 กันยายน 2562 จาก http://dasta.or.th/th/aboutus

องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. (2559). เที่ยวนี้...ที่ไม่เหมือนเดิม. กรุงเทพมหานคร: บริษัท โคคูน แอนด์ โค จำกัด.

อัจฉรา ปัณฑรานุวงศ์. (2556). สถานภาพของการสื่อสารเชิงบูรณาการในองค์กร. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

Ap, J. (1992). Residents’ perceptions on tourism impacts. Annals of Tourism Research, 19 (4), 665–690.

Beritelli, P. & Laesser, C. (2011). Power dimensions and influence reputation in tourist destinations: Empirical evidence from a network of actors and stakeholders. Tourism Management, 32 (6), 1299-1309.

Czernek, K. et al. (2017). Trust and formal contracts: complements or substitutes? A study of tourism collaboration in Poland. Journal of Destination Marketing & Management, 6 (4), 318-326.

Denzin, N. & Lincoln, Y. (2018). Handbook of Qualitative Research. California: SAGE.

Fyall, A. et al. (2012). Destination collaboration: Acritical review of the oretical approaches to a multi-dimensional phenomenon. Journal of Destination Marketing Management, 1 (2), 10–26.

Hidalgo, C. & Hernandez, B. (2001). Place attachment: conceptual and empirical questions. Journal of Environmental Psychology, 21 (3), 273-281.

Lin, D. & Simmons, D. (2017). Structured inter-network collaboration: Public participation in tourism planning in Southern China. Tourism Management, 63 (2017), 315-328.

Mihalic, T. (2015). Sustainable–responsible tourism discourse: towards ‘responsustable’ tourism. Journal of Cleaner Production, 111, 461–470.

Proshansky, M. (1978). The city and self-identity. The Annual British Psychological Society Conference. Environment and Behavior, 10, 147–169.

Reed, M. (1997). Power relations and community-based tourism planning. Annals of Tourism Research, 24 (3), 566-591.

Salvatore, R. et al. (2018). Tourism transition in peripheral rural areas: Theories, issues and strategies. Annals of Tourism Research, 68 (2018), 41-51.

Wood, D. & Gray, B. (1991). Toward a Comprehensive Theory of Collaborative. The Journal of Applied Behavioral Science, 27 (2), 139-162.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

02/07/2022

รูปแบบการอ้างอิง

แสนสำแดง ภ., & ปัณฑรานุวงศ์ อ. . (2022). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงความร่วมมือเพื่อความยั่งยืน ของชุมชนปลาบ่า จังหวัดเลย. วารสารมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 7(1), 384–400. สืบค้น จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/JSBA/article/view/255772

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย