การศึกษาการใช้นาฏกรรมบำบัดเพื่อลดภาวะซึมเศร้าของนิสิตชั้นปีที่ 1  คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ  ที่มีความเสี่ยงภาวะซึมเศร้า

นุชนารถ รอดสอาด; ระวิวรรณ  วรรณวิไชย; ปรวัน  แพทยานนท์

ผู้แต่ง

นุชนารถ รอดสอาด มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ
ระวิวรรณ วรรณวิไชย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ
ปรวัน แพทยานนท์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ

คำสำคัญ:

นาฏกรรมบำบัด, ภาวะซึมเศร้า, นิสิตชั้นปีที่ 1, คณะศิลปกรรมศาสตร์

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการใช้นาฏกรรมบำบัดเพื่อลดภาวะซึมเศร้าโดยมุ่งศึกษาในประเด็นการสร้างแผนกิจกรรมนาฏกรรมบำบัดเพื่อลดภาวะซึมเศร้า และศึกษาผลก่อนหลังการใช้นาฏกรรมบำบัดเพื่อลดภาวะซึมเศร้า โดยกลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้ได้แก่ นิสิตชั้นปีที่ 1 คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒที่มีความเสี่ยงภาวะซึมเศร้า จำนวน 24 คน โดยแบ่งกลุ่มตัวอย่าง ออกเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม จำนวนกลุ่มละ 12 คน กำหนดแบบการวิจัยเป็นการวิจัยเชิงกลุ่มทดลองศึกษาการเปรียบเทียบผลก่อนและหลังการทดลองกิจกรรมนาฏกรรมบำบัด ผู้วิจัยได้เก็บรวบรวมข้อมูลและทำการทดลองจากกลุ่มตัวอย่างที่ใช้สถิติ T-test ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัยพบว่า 1) การสร้างแผนกิจกรรมนาฏกรรมบำบัดเพื่อลดภาวะซึมเศร้า ได้รูปแบบกิจกรรม จำนวน 12 กิจกรรม โดยการมุ่งเน้นการเคลื่อนไหวการรับรู้ของร่างกาย เคลื่อนไหวด้วยอารมณ์และความรู้สึก กระบวนการปรับความคิดและพฤติกรรมที่มีความเชื่อมต่อความคิดพฤติกรรมอารมณ์และสรีระซึ่งใช้เวลาในการทำกิจกรรมจำนวน 12 สัปดาห์ สัปดาห์ละ 1 ครั้ง ครั้งละ 60 นาที 2) ผลการทดลองเปรียบเทียบผลการทดลองก่อนและหลังการใช้นาฏกรรมบำบัดเพื่อ ลดภาวะซึมเศร้า พบว่ากลุ่มทดลองมีคะแนนเฉลี่ยก่อนการทดลองนาฏกรรมบำบัด เท่ากับ 29.17 ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐานเท่ากับ 5.557 และมีค่าหลังการทดลองและการบำบัดเฉลี่ย 20.67 ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐานเท่ากับ 1.557 โดยพบว่า ค่าคะแนนเฉลี่ยหลังการทดลองการใช้นวัตกรรมบำบัดต่ำกว่า ก่อนการทดลองการใช้นวัตกรรมบำบัดอย่างมีนัยยะสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05

เอกสารอ้างอิง

จักรพงษ์ แพทย์หลักฟ้า. (2554). กิจกรรมศิลปกรรมบำบัดเพื่อฟื้นฟู เยียวยา ผู้ประสบอุทกภัย. วารสารสถาบันวัฒนธรรมและศิลปะ, 13 (1), 24-26.

ปาหนัน กฤษณรมย์. (2563). ผลของกิจกรรมดนตรีบำบัดต่อความสามารถในการรับรู้และตอบสนองต่อดนตรี พัฒนาการ และคุณภาพชีวิตของเด็กออทิสติก. วารสารปาริชาติ, 33(2), 168-181.

พิณธร ปรัชญานุสรณ์. (2548). ผลของนาฏกรรมบำบัดต่อคุณภาพการนอนหลับของผู้สูงอายุในชมรมผู้สูงอายุ. ใน วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิทยาศาสตร์สุขภาพจิต. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ศรียา นิยมธรรม. (2545). สารานุกรมศึกษาศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

สุนันท์ เสียงเสนาะ. (2560). อิทธิพลของปัจจัยด้านสัมพันธภาพระหว่างบุคคลต่อภาวะซึมเศร้าของวัยรุ่นตอนปลาย. ใน วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาการพยาบาลสุขภาพจิตและจิตเวช. มหาวิทยาลัยบูรพา.

อรพรรณ ลือบุญธวัชชัย และพีรพนธ์ ลือบุญธวัชชัย. (2553). การบำบัดรักษาทางจิตสังคมสำหรับโรคซึมเศร้า. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

อิงอร แก้วหวาน. (2550). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อภาวะซึมเศร้าของวัยรุ่น อำเภอสัตหีบ จังหวัดชลบุรี. ใน วิทยานิพนธ์พยาบาลศาสตรมหาบัณฑิต สาขาสาขาวิชาการพยาบาลสุขภาพจิตและจิตเวช. มหาวิทยาลัยบูรพา.

AM01. (8 ธันวาคม 2563). ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในขณะทำกิจกรรม. (นางสาวนุชนารถ รอดสอาด, ผู้สัมภาษณ์)

AM01. (1 ธันวาคม 2563). ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในขณะทำกิจกรรม. (นางสาวนุชนารถ รอดสอาด, ผู้สัมภาษณ์)

AW02. (8 ธันวาคม 2563). ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในขณะทำกิจกรรม. (นางสาวนุชนารถ รอดสอาด, ผู้สัมภาษณ์)

AW06. (8 ธันวาคม 2563). ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในขณะทำกิจกรรม. (นางสาวนุชนารถ รอดสอาด, ผู้สัมภาษณ์)

Jillian R. Ranker. (2016). Is Dance/Movement Therapy an Effective Treatment for Depressionin Students? In The Degree of Master of Science In Health Sciences – Physician Assistant. Philadelphia College of Osteopathic Medicine.

Koch, S. C. et al. (2007). The joy dance Specific effects of a single dance intervention on psychiatric patients with depression. The Arts in Psychotherapy, 34(2007), 340–349.

Mala, A. et al. (2012). Dance/Movement Therapy (D/MT)for depression: A scoping review. The Arts in Psychotherapy, 39(4), 287-295.

Tanenbaum, S. J. et al. (1996). Mindfulness in movement: An exploratory study of body-based intuitive knowing. Newton, Massachusetts: Massachusetts School of Profressional Psychology.