อิทธิพลของปัจจัยในการรวมกลุ่มเครือข่ายวิสาหกิจที่มีต่อความยั่งยืนของการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพของจังหวัดปราจีนบุรี
คำสำคัญ:
การท่องเที่ยวเชิงสุขภาพ, การรวมกลุ่มเครือข่ายวิสาหกิจด้านการท่องเที่ยว, การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาศักยภาพการรวมกลุ่มวิสาหกิจการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพของผู้ประกอบการในจังหวัดปราจีนบุรี 2) ศึกษาศักยภาพการรวมกลุ่มวิสาหกิจการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพของผู้มีส่วนได้เสียในจังหวัดปราจีนบุรี 3) ศึกษาศักยภาพด้านการบริหารจัดการรวมกลุ่มของกลุ่มวิสาหกิจการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพในจังหวัดปราจีนบุรี การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ มีกลุ่มตัวอย่างคือ ผู้ประกอบการการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพขนาดย่อม กลาง และใหญ่ในจังหวัดปราจีนบุรี จำนวน 320 คน โดยใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูล วิเคราะห์สถิติเชิงพรรณนาโดยการหาค่าเฉลี่ย ความถี่ ร้อยละ ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานและความแปรปรวน และวิเคราะห์สถิติเชิงอนุมานโดยการวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงสำรวจ (Exploratory Factor Analysis หรือ EFA) เพื่อวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงสำรวจในการหาองค์ประกอบของตัวแปรอิสระ 3 ตัวแปร ได้แก่ ศักยภาพการรวมกลุ่มเครือข่ายวิสาหกิจการท่องเที่ยวของ 1) ผู้ประกอบการ 2) ผู้มีส่วนได้เสีย และ 3) ด้านการบริหารจัดการ และผู้วิจัยทำการทดสอบอิทธิพลของตัวแปรตามสมการโมเดลการถดถอย โดยการวิเคราะห์การถดถอยพหุคูณ (Multiple Regression Analysis) ผลการวิจัยพบว่า ผู้ประกอบการมีระดับความคิดเห็นเกี่ยวกับศักยภาพการรวมกลุ่มวิสาหกิจการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพของผู้ประกอบการ ผู้มีส่วนได้เสีย และด้านการบริหารจัดการอยู่ในระดับมากทุกข้อ โดยมีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 3.83, 3.69 และ 3.71 ตามลำดับ โดยผลการทดสอบพบว่า ศักยภาพการรวมกลุ่มวิสาหกิจการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพของผู้ประกอบการ ศักยภาพการรวมกลุ่มวิสาหกิจการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพของผู้มีส่วนได้เสีย และศักยภาพการรวมกลุ่มเครือข่ายวิสาหกิจการท่องเที่ยวด้านการบริหารจัดการ มีอิทธิพลต่อความยั่งยืนของการรวมกลุ่มเครือข่ายวิสาหกิจการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพของจังหวัดปราจีนบุรี อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ
เอกสารอ้างอิง
กรมการท่องเที่ยว. (2561). คู่มือการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพของจังหวัดปราจีนบุรี. กรุงเทพมหานคร: คอนซัลแทนท์ ออฟ เทคโนโลยี.
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2562). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยวกลุ่มรายได้ดีและการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพ. กรุงเทพมหานคร: สถาบันทรัพย์สินทางปัญญาแห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กระทรวงสาธารณสุข. (2559). แผนแม่บทแห่งชาติว่าด้วยการพัฒนาสมุนไพรไทยฉบับที่ 1 พ.ศ. 2560 - 2564. นนทบุรี: ทีเอสอินเตอร์พริ้นท์.
กานดา ธีรานนท์. (2561). การท่องเที่ยวเชิงสุขภาพของประเทศไทย : สถานการณ์และศักยภาพ ทางการแข่งขันในภูมิภาคอาเซียน. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยฟาร์อิสเทอร์น, 12(supplement), 99-109.
ดนัย จันทร์เจ้าฉาย. (2556). ไทยกับการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพ. สัมมามาร์เก็ตติ้ง. Marketeer, 2556 (159). เรียกใช้เมื่อ 30 กรกฎาคม 2563 จาก http://marketeer.co.th/2014/09/ดนัย-จันทร์เจ้าฉาย
ไทยรัฐออนไลน์. (2562). ความสำเร็จจากการเข้ารวมกลุ่มของผู้ประกอบการในรูปแบบ "คลัสเตอร์" โดย สสว. เรียกใช้เมื่อ 25 กรกฎาคม 2563 จาก https://www.thairath.co.th /news/business/1632508
วิทยา จันทะวงศ์ศรี. (2557). ปัจจัยที่มีผลต่อความสำเร็จของกลุ่มวิสาหกิจชุมชน อำเภอกันทรวิชัย จังหวัดมหาสารคาม. ใน วิทยานิพนธ์เศรษฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาเศรษฐศาสตร์ธุรกิจ. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
วุฒิชาติ สุนทรสมัย. (2560). การพัฒนาการรวมกลุ่มแบบเครือข่ายวิสาหกิจด้านการท่องเที่ยว: แนวคิดและการประยุกต์. กรุงเทพมหานคร: ประจักษ์สิน.
สำนักงานการท่องเที่ยวและกีฬาจังหวัดปราจีนบุรี. (2560). สถิตินักท่องเที่ยวของจังหวัดปราจีนบุรี. เรียกใช้เมื่อ 24 กุมภาพันธ์ 2563 จาก https://prachinburi.mots.go.th
อุษณีย์ ผาสุข และคณะ. (2561). แนวทางการพัฒนาเมืองสมุนไพรในจังหวัดปราจีนบุรี เพื่อดึงดูดตลาดนักท่องเที่ยวเชิงสุขภาพ. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยธนบุรี, 12(พิเศษ), 150-162.
เอกกมล อ่อนศรี. (2544). ปัจจัยที่มีผลต่อการพัฒนาความเข้มแข็งของเครือข่ายองค์กรชุมชน. ใน วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิทยาศาสตร์. สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
Cohen, J. M. & Uphoff, N. T. (1981). Rural Development Participation: Concept and Measure For Project Design Implementation and Evaluation: Rural Development Committee Center for international Studies. New York: Cornell University Press.
Global Spa Summitt. (2012). RESEARCH REPORT: GLOBAL SPA SUMMIT 2011. Wellness Tourism and Medical Tourism: Where Do Spas Fit? Retrieved February 20, 2020, from https://zhort.link/D4f
Jackson, J. (2004). Developing regional tourism in China: The potential for activating business clusters in a socialist market economy. In Melbourne Office of the Vice – Chancellor. La Trobe University.
Kammeier, H. D. (2001). Sustainable City Symposium. Bangkok: หจก.เชียงใหม่โรงพิมพ์แสงศิลป์.
Kieanwatana, K. (2018). สถานการณ์และแนวโน้มการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพโลกและประเทศไทย. Journal of Cultural Approach, 19(35), 77-87.
Marketeer. (2017). Wellness Tourism โอกาสของธุรกิจท่องเที่ยว. Retrieved February 15, 2020, from https://marketeer.co.th/archives/132134
Yamane, T. (1970). Statistic: an Introductory Analysis. (2nd ed). New York : Harper & Row.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2022 วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.




