การพัฒนารูปแบบและเครื่องมือวิจัยการจัดการเรียนรู้ ที่ส่งเสริมความฉลาดในการแก้ปัญหาตามบริบทยุคดิจิทัล โดยใช้แนวคิดคอนเนคติวิสม์ สำหรับนิสิตระดับปริญญาตรี ที่มีบุคลิกภาพแตกต่างกัน

วิชุตา บุญเกตุ; นัทธีรัตน์ พีระพันธุ์; รัฐพล ประดับเวทย์

ผู้แต่ง

วิชุตา บุญเกตุ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ
นัทธีรัตน์ พีระพันธุ์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ
รัฐพล ประดับเวทย์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ

คำสำคัญ:

รูปแบบการจัดการเรียนรู้, แผนการจัดการเรียนรู้, ความฉลาดในการแก้ปัญหา, แนวคิดคอนเนคติวิสม์

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) สังเคราะห์องค์ประกอบของรูปแบบการจัด การเรียนรู้ที่ส่งเสริมความฉลาดในการแก้ปัญหาตามบริบทยุคดิจิทัลโดยใช้แนวคิด คอนเนคติวิสม์สำหรับนิสิตระดับปริญญาตรีที่มีบุคลิกภาพแตกต่างกัน 2) พัฒนาแผนการจัดการเรียนรู้และเครื่องมือวิจัยที่ส่งเสริมความฉลาดในการแก้ปัญหาตามบริบทยุคดิจิทัลโดยใช้แนวคิดคอนเนคติวิสม์สำหรับนิสิตระดับปริญญาตรีที่มีบุคลิกภาพแตกต่างกัน สถิติที่ใช้ในการหาคุณภาพของรูปแบบและเครื่องมือวิจัย ประกอบด้วย ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และค่า IOC ผลการวิจัย พบว่า รูปแบบการจัดการเรียนรู้ที่พัฒนาขึ้นอย่างเป็นระบบ (Systematic Approach) ประกอบด้วย 3 องค์ประกอบหลัก ได้แก่ 1) องค์ประกอบพื้นฐานที่ส่งเสริมความฉลาดในการแก้ปัญหา 2) องค์ประกอบของกระบวนการจัดการเรียนรู้ และ 3) องค์ประกอบด้านความสามารถของความฉลาดในการแก้ปัญหา การประเมินความเหมาะสมของรูปแบบฯ โดยผู้เชี่ยวชาญทางด้านเทคโนโลยีการศึกษา หลักสูตรและการสอน และจิตวิทยา จำนวน 7 ท่าน มีค่าเฉลี่ยภาพรวมอยู่ในระดับเหมาะสมมากที่สุด ( $gif.latex?\bar{x}$ = 4.52, S.D. = 0.62) และการประเมินเครื่องมือวิจัยฯ โดยผู้เชี่ยวชาญทางด้านเทคโนโลยีการศึกษา จิตวิทยา หลักสูตรและการสอน การวัดและประเมินผล จำนวน 5 ท่าน ประเมินความสอดคล้องเชิงโครงสร้างของแผนการจัดการเรียนรู้ฯ มีค่าระหว่าง 0.8 - 1.0 แบบวัดความฉลาดในการแก้ปัญหาตามบริบทยุคดิจิทัล มีค่าความเที่ยงตรงเชิงเนื้อหา ระหว่าง 0.6 - 1.0 แบบทดสอบวัดบุคลิกภาพ มีค่าความเที่ยงตรงเชิงเนื้อหาระหว่าง 0.6 - 1.0 แบบสังเกตพฤติกรรม มีค่าเฉลี่ยภาพรวมอยู่ในระดับเหมาะสมมากที่สุด ( $gif.latex?\bar{x}$ = 3.80, S.D. = 0.45) แบบประเมินผลงาน มีค่าเฉลี่ยภาพรวมอยู่ในระดับเหมาะสมมากที่สุด ( $gif.latex?\bar{x}$ = 4.00) แบบบันทึกสะท้อนการเรียนรู้ มีค่าเฉลี่ยภาพรวมอยู่ในระดับเหมาะสมมากที่สุด ( $gif.latex?\bar{x}$ = 3.70, S.D. = 0.60)

เอกสารอ้างอิง

กนกวรรณ จิตต์งามขำ. (2558). ผลของโปรแกรมพละ 5 เพื่อพัฒนาความสามารถในการเผชิญและฟันฝ่าอุปสรรคของนักศึกษา ชั้นปีที่ 1 ภาควิชาครุศาสตร์ไฟฟ้า. ใน วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชาจิตวิทยาการศึกษาและการแนะแนว. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ.

กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม. (2559). แผนพัฒนาดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม. เรียกใช้เมื่อ 4 สิงหาคม 2563 จาก http://www.mdes.go.th/assets/portals/1/files/590613_4Digital_Economy_Plan-Book.pdf

ใจทิพย์ ณ สงขลา. (2561). การออกแบบการเรียนแนวดิจิทัล. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: ภาควิชาเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษา คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

บุญจันทร์ สีสันต์. (2557). การวิเคราะห์องค์ประกอบคุณลักษณะผู้นำแบบรับใช้ของครูสังกัดสำนักงานคณะกรรมการการอาชีวะศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ. วารสารครุศาสตร์อุตสาหกรรม, 13(2), 58-65.

บุญชม ศรีสะอาด. (2546). การพัฒนาหลักสูตรและการวิจัยเกี่ยวกับหลักสูตร. (พิมพ์ครั้งที่1). กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาส์น.

. (2547). วิธีการทางสถิติสำหรับการวิจัย. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาสน์.

บุญเชิด ภิญโญอนันตพงษ์. (2527). การทดสอบแบบอิงเกณฑ์:แนวคิดและวิธีการ. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.

ภัทรา วยาจุต. (2550). ผลของการเรียนแบบผสมผสานและแบบใช้เว็บช่วยที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของนิสิตระดับปริญญาบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยที่มีบุคลิกภาพต่างกัน. ใน วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาโสตทัศนศึกษา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

รัตนากร กิจขันธ์. (2552). ความสัมพันธ์ระหว่างบุคลิกภาพห้าองค์ประกอบการรับรู้ความสามารถของตนเองและความสามารถในการเผชิญปัญหาและฟันฝ่าอุปสรรค กรณีศึกษาพนักงานบริษัทรถยนต์แห่งหนึ่ง. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาจิตวิทยาอุตสาหกรรมและองค์การ. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

วารนันท์ นิติศักดิ์. (2557). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนผ่านเครือข่ายอินเทอร์เน็ตตามทฤษฎีคอนเนคติวิสต์ซึมของนักศึกษาโครงการมหาวิทยาลัยชีวิต มหาวิทยาลัยราชภัฏชัยภูมิ. ใน ดุษฎีนิพนธ์ศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาเทคโนโลยีการศึกษา. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

สนิท สิทธิ. (2557). รูปแบบการสอนผ่านเว็บตามทฤษฎีการเรียนรู้คอนเน็คติวิซึมเพื่อสร้างเสริมทักษะการแก้ปัญหาด้านเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสารสำหรับนักศึกษาระดับอุดมศึกษา. ใน ดุษฎีนิพนธ์ศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาเทคโนโลยีการศึกษา. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

สุทธวิชญ์ แสงดาษดา. (2557). ดิจิทัลเปลี่ยนโลก. กรุงเทพมหานคร: โพสต์บุ๊กส์.

สุเมษย์ หนกหลัง. (2557). การพัฒนาความสามารถในการเผชิญการฟันฝ่าอุปสรรคของนักศึกษาครูโดยใช้โปรแกรมนันทนาการแบบมีส่วนร่วมในกระบวนการเรียนรู้แบบชี้นำตนเอง. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์และชุมชน. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

โสระยา พยัคฆ์ฤทธิ. (2559). ผลของการใช้โปรแกรมเสริมสร้างความสามารถในการเผชิญอุปสรรคในการเรียนของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 โรงเรียนแจงร้อนวิทยา กรุงเทพมหานคร. ใน วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาการวิจัยและพัฒนาศักยภาพมนุษย์. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

อภิชาติ จริยาวิลาศ. (2562). 5 ข้อน่าห่วงเด็กไทย ยุค 4.0. เรียกใช้เมื่อ 18 มิถุนายน 2563 จาก https://www.springnews.co.th/thailand/417385

Amal, J. K. & Hokyoung, R. (2013). Am I Extravert or Introvert? Considering the Personality Effect Toward e-Learning System. Journal of Educational Technology & Society, 16(3), 14-27.

Downes, S. (2006). Learning networks and connective knowledge. Collective intelligence and elearning, 20(1), 1-26.

Hargitta, E. (2007). Whose space? Differences among users and non-users of social network sites. Journal of Computer-Mediated Communication, 13(1), 276-297.

Jonassen, D. H. (2011). Learning to Solve Problems A Handbook for Designing Problem-Solving Learning Environment. New York: Routledge.

Jung, C. G. (1959). Psychology Types. London: Routledge’s Kegan Paul Board Way House.

Kemp, S. (2019). Digital 2019: global internet use accelerates. Retrieved August 4, 2020, from https://wearesocial.com/blog/2019/01/digital-2019-global-internet-use-accelerates

Shepherd, J. (2004). Why the Digital Era? Retrieved August 4, 2020, from https://www.igi-global.com/viewtitlesample.aspx?id=29024&ptid=905&t= what+is+the+digital+era%3f

Siemens, G. (2004). Connectivism: A Learning Theory for the Digital Age. Retrieved August 4, 2020, from http://www.connectivism.ca

. (2005). Connectivism: A learning theory for a digital age. International Journal of Instructional Technology and Distance Learning, 2(1), 3-10.

Stoltz, P. G. (1997). Adversity Quotient Turning Obstacles into Opportunities. United State of America: John Wiley & Sons.

. (2000). Adversity Quotient @ work: make everyday challenges the key to your success-putting the principles of AQ into action. New York: Harper Collins Publishers Inc.

Taryn, O. (2017). Using E-Learning to Engage Introverts. Retrieved August 4, 2020, from https://trainingindustry.com/articles/e-learning/using-e-learning-to-engage-introverts/