กลยุทธ์การสร้างมูลค่าเพิ่มผลิตภัณฑ์กลุ่มเกษตรอินทรีย์ เพื่อเพิ่มขีดความสามารถในการแข่งขันยุคดิจิตัล

ผู้แต่ง

  • ทวีศักดิ์ รูปสิงห์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ
  • พรรษวดี พงษ์ศิริ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ

คำสำคัญ:

กลยุทธ์, การสร้างมูลค่าเพิ่ม, ผลิตภัณฑ์, เกษตรอินทรีย์, ความสามารถในการเเข่งขันยุคดิจิตัล

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสภาพการดำเนินธุรกิจของผู้ประกอบการผลิตภัณฑ์กลุ่มเกษตรอินทรีย์ และ 2) ศึกษากลยุทธ์การสร้างมูลค่าเพิ่มผลิตภัณฑ์กลุ่มเกษตรอินทรีย์เพื่อเพิ่มขีดความสามารถในการแข่งขันยุคดิจิตัล เป็นการวิจัยแบบผสมผสาน           กลุ่มตัวอย่าง ประกอบด้วย ผู้ให้ข้อมูลสำคัญในการสัมภาษณ์ 10 คน และ ผู้ประกอบการ        กลุ่มเกษตรอินทรีย์ที่ตอบแบบสอบถาม 400 คน เครื่องมือที่ใช้ ได้แก่ แบบสัมภาษณ์ แบบสอบถาม สถิติที่ใช้ ได้แก่ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และสถิติการวิเคราะห์เชิงพหุคูณแบบขั้นตอน ผลการวิจัย พบว่า สภาพการดำเนินธุรกิจของกลุ่มเกษตรอินทรีย์ ส่วนมากไม่มีแบรนด์สินค้าเป็นของตนเอง แหล่งเงินทุนส่วนมากใช้ทุนส่วนตัว ลูกค้าหลักเป็นผู้บริโภคในประเทศ ปัญหาที่พบ คือ สินค้าไม่ได้การรับรองมาตรฐาน ระดับความสำคัญขององค์ประกอบที่มีค่าคะแนนเฉลี่ยสูงที่สุด ได้แก่ ศักยภาพของผู้ประกอบการ ผลการศึกษากลยุทธ์การสร้างมูลค่าเพิ่มผลิตภัณฑ์เกษตรอินทรีย์เพื่อเพิ่มขีดความสามารถในการแข่งขันยุคดิจิตัล ประกอบด้วยกลยุทธ์ 1) การจัดการตลาด จำนวน 6 กลยุทธ์ สามารถร่วมกันพยากรณ์ความสำเร็จในการสร้างมูลค่าเพิ่มผลิตภัณฑ์กลุ่มเกษตรอินทรีย์เพื่อเพิ่มขีดความสามารถใน การแข่งขันยุคดิจิตัล ได้ร้อยละ 94.60 2) เครือข่ายความร่วมมือ จำนวน 7 กลยุทธ์ สามารถร่วมกันพยากรณ์ความสำเร็จในการสร้างมูลค่าเพิ่มผลิตภัณฑ์กลุ่มเกษตรอินทรีย์เพื่อเพิ่มขีดความสามารถในการแข่งขันยุคดิจิตัล ได้ร้อยละ 95.90 3) นวัตกรรม จำนวน 6 กลยุทธ์ สามารถร่วมกันพยากรณ์ความสำเร็จในการสร้างมูลค่าเพิ่มผลิตภัณฑ์กลุ่มเกษตรอินทรีย์เพื่อเพิ่มขีดความสามารถในการแข่งขันยุคดิจิตัล ได้ร้อยละ 91.20 และ 4) ศักยภาพของผู้ประกอบการ จำนวน 4 กลยุทธ์ สามารถร่วมกันพยากรณ์ความสำเร็จในการสร้างมูลค่าเพิ่มผลิตภัณฑ์กลุ่มเกษตรอินทรีย์เพื่อเพิ่มขีดความสามารถในการแข่งขันยุคดิจิตัลได้ร้อยละ 83.10

เอกสารอ้างอิง

กรมวิชาการเกษตร. (2562). จำนวนรายและพื้นที่เพาะปลูกเกษตรอินทรีย์ฐานข้อมูลเพื่อการรายงาน สถานการณ์คุณภาพสิ่งแวดล้อมของประเทศไทย. เรียกใช้เมื่อ 22 มีนาคม 2563 จาก https://www.onep.go.th/env_data/01_02/13-organic-agriculture/

กรมส่งเสริมการเกษตร. (2562). ความสำคัญของการสร้างมูลค่าเพิ่มสินค้าเกษตร. กรุงเทพมหานคร: กลุ่มส่งเสริมและพัฒนาผลิตภัณฑ์วิสาหกิจชุมชน.

กระทรวงพาณิชย์. (2562). มูลค่าของสินค้าเกษตรอินทรีย์ในตลาดโลก ศูนย์ปฏิบัติการข้อมูลการตลาดสินค้าเกษตรอินทรีย์. เรียกใช้เมื่อ 24 ธันวาคม 2562 จาก http://www. organic.moc.go.th/th/structure/role.

เกรียงศักดิ์ โชควรกุล. (2560). การพัฒนาเครือข่ายและยกระดับผลิตภัณฑ์เกษตร “พริก” เพื่อการส่งออกของจังหวัดนครราชสีมา และจังหวัดชัยภูมิ. วารสารธรรมทรรศน์, 17(3), 275-284.

ชนวน รัตนวราหะ. (2545). เกษตรอินทรีย์. นนทบุรี: กรมวิชาการเกษตร: สำนักวิจัยพัฒนา เทคโนโลยีชีวภาพ.

ธิดารัตน์ ไชยมงคล. (2556). เงื่อนไขที่สนับสนุนการพัฒนาเกษตรอินทรีย์ของเกษตรกรรายย่อยหมู่บ้านโพธิ์ทองเจริญ ตำบลเชิงดอย อำเภอดอยสะเก็ด จังหวัดเชียงใหม่. ใน วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาส่งเสริมการเกษตร. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

ประภาพรรณ เหล่าวีระกุล. (2556). ปัจจัยที่มีผลต่อการผลิตข้าวหอมมะลิอินทรีย์ของ เกษตรกร ที่ผ่านมาตรฐานเกษตรอินทรีย์ในจังหวัดอุบลราชธานี. ใน วิทยานิพนธ์ วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาส่งเสริมการเกษตร. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

วิฑูรย์ ปัญญากุล. (2445). มาตรฐานเกษตรอินทรีย์. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิสายใยแผ่นดิน.

ศูนย์วิจัยกสิกรไทย. (2563). บทวิเคราะห์แนวโน้มธุรกิจ:เกษตรอินทรีย์ไทยโอกาสก้าวไกล...หากรัฐเร่งยกระดับมาตรฐานการผลิต. เรียกใช้เมื่อ 18 มีนาคม 2563 จาก https://www.kasikornresearch.com/th/analysis/k-econ/business/Pages/ 14345.aspx.

สำนักงานพัฒนาการวิจัยการเกษตร (องค์กรมหาชน). (2563). การทำเกษตรแปรรูปเพื่อเพิ่มมูลค่า สินค้า. เรียกใช้เมื่อ 18 มีนาคม 2563 จาก https://www.arda.or.th/ knowledge_detail.php?id=11

สำนักงานส่งเสริมวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม. (2561). ชาวญี่ปุ่นกับการสร้างคุณค่าผลิตผลทางการเกษตร. งานพัฒนาองค์ความรู้สำหรับ SME (Knowledge Center). เรียกใช้เมื่อ 16 พฤษภาคม 2563 จาก http:angle.org/th/j-gourmet/agriculture-product- japan.html.

สุดใจ จงวรกิจวัฒนา. (2545). การศึกษาเศรษฐกิจการผลิตการตลาดพืชผักอินทรีย์. ใน ข่าวเศรษฐกิจ การเกษตร (หน้า 551(ตุลาคม) 6-14).

Adair, J. (2009). The art of creative thinking: How to be innovative and develop great ideas. London: Kogan Page.

Roopsing, T. & Suk-kavessako, T. (2020). The Structural Equation Model of Guidelines for Garment Industry Management for

Sustainability. Academy of Strategic Management Journal, 19(6), 1-15.

Su, C. C., & Ming, S. L. (2008). The linkage between knowledge accumulation capability and organizational innovation. Journal of Knowledge Management, 12(2008), 3-20.

Trott, P. (2012). Innovation Management and New Product Development. (4th ed.) New Jersey: Prentice Hall.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

03/30/2022

รูปแบบการอ้างอิง

รูปสิงห์ ท. . ., & พงษ์ศิริ พ. (2022). กลยุทธ์การสร้างมูลค่าเพิ่มผลิตภัณฑ์กลุ่มเกษตรอินทรีย์ เพื่อเพิ่มขีดความสามารถในการแข่งขันยุคดิจิตัล. วารสารมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 7(3), 472–488. สืบค้น จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/JSBA/article/view/257575

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย