A TRAINING PROGRAM DEVELOPMENT TO ENHANCE GUIDE SCOUTS’ CULTURAL TOURISM ENGLISH LISTENING AND SPEAKING SKILLS BASED ON CONTEXT-BASED LEARNING, COLLABORATIVE LEARNING AND SCAFFOLDING

อิชยา   กองไชย; วิจิตรา   วงศ์อนุสิทธิ์; พจมาน ชำนาญกิจ

ผู้แต่ง

อิชยา กองไชย มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร
วิจิตรา วงศ์อนุสิทธิ์ Sakon Nakhon Rajabhat University
พจมาน ชำนาญกิจ Sakon Nakhon Rajabhat University

คำสำคัญ:

หลักสูตรฝึกอบรม, การใช้บริบทเป็นฐาน, การเรียนรู้ร่วมกัน, การเสริมต่อการเรียนรู้

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมฯ 2) ศึกษาผลของ การใช้หลักสูตรฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างความสามารถในการฟังและพูดภาษาอังกฤษ สำหรับลูกเสือมัคคุเทศก์ ตามแนวคิดการใช้บริบทเป็นฐาน การเรียนรู้ร่วมกัน และการเสริมต่อการเรียนรู้ โดยผู้วิจัยได้กำหนดรูปแบบในการวิจัยเป็นการวิจัยและพัฒนา Research and Development ซึ่งมี 3 ขั้นตอน ได้แก่ ขั้นตอนที่ 1 การศึกษาข้อมูลพื้นฐาน จากกลุ่มตัวอย่าง จำนวน 118 คน ขั้นตอนที่ 2 การสร้างและพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมและขั้นตอนที่ 3 การทดลองใช้หลักสูตรฝึกอบรม กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการทดลองหลักสูตรคือ นักเรียนประถมศึกษาปีที่ 4 - 6 โรงเรียนอุเทนวิทยาคาร อำเภอท่าอุเทน จังหวัดนครพนม จำนวน 30 คน ที่สมัครใจเข้าร่วมกิจกรรม เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ หลักสูตรฝึกอบรม แบบวัดความสามารถในการฟังและพูดภาษาอังกฤษ แบบวัดความตระหนักเห็นคุณค่าในวัฒนธรรม และแบบสอบถามความพึงพอใจต่อหลักสูตรฝึกอบรม สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูลคือ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และค่าทดสอบ t-test แบบ Dependent Samples ผลการวิจัยพบว่า 1) หลักสูตรฝึกอบรมที่พัฒนาขึ้น มี 8 องค์ประกอบ ประกอบด้วย ที่มาและความสำคัญ แนวคิดพื้นฐาน หลักการ จุดมุ่งหมาย โครงสร้างหลักสูตรฝึกอบรม แนวทางการจัดกิจกรรม สื่อและแหล่งเรียนรู้และการวัดผลและประเมินผล 2) ผลการทดลองใช้หลักสูตรฝึกอบรม พบว่า ความสามารถในการฟังและพูดภาษาอังกฤษตามแบบทดสอบที่สร้างขึ้นหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 ความตระหนักในคุณค่าทางวัฒนธรรมหลังเรียนตามแบบวัดที่สร้างขึ้น อยู่ในระดับมาก ( $gif.latex?\bar{x}$ = 4.25, S.D.=.82) และความพึงพอใจต่อหลักสูตรฝึกอบรมที่สร้างขึ้นอยู่ในระดับมาก ( $gif.latex?\bar{x}$ = 4.09, S.D.=.55)

เอกสารอ้างอิง

กาญจนา แสงลิ้มสุวรรณ และคณะ. (2560). ท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรมอย่างยั่งยืน. วารสารนักบริหาร, 32(4), 139-146.

จุฑาทิพย์ สุทธิเทพ. (2559). การพัฒนายุวมัคคุเทศก์เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวท้องถิ่นของเยาวชนตำบลมะเกลือใหม่ อำเภอสูงเนิน จังหวัดนครราชสีมา. ใน โปรแกรมวิชาอุตสาหกรรมท่องเที่ยวและธุรกิจบริการ สาขาการจัดการธุรกิจการค้าสมัยใหม่. มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา.

ธนชาติ หล่อนกลาง. (2552). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนวัฒนธรรมท้องถิ่นตามแนวการสอนประสบการณ์ การอ่านแบบเสริมต่อการเรียนรู้เพื่อเสริมสร้างความสามารถ การอ่านภาษาอังกฤษเพื่อความเข้าใจและเจตคติต่อวัฒนธรรมท้องถิ่น ของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏ. ใน ดุษฎีนิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พระวิชชญะ น้ำใจดี. (2561). การมีส่วนร่วมของชุมชนในนโยบายการจัดการแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม: กรณีศึกษาบ้านเชียงจังหวัดอุดรธานี. วารสารวิทยาลัยสงฆ์นครลำปาง, 7(2), 283-294.

พลวัต วุฒิประจักษ์. (2553). การพัฒนาหลักสูตรรายวิชาจิตตปัญญาศึกษา สำหรับนักศึกษาครู เพื่อเสริมสร้างคุณลักษณะบัณฑิตครูที่พึงประสงค์. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยศิลปากร.

วิจิตรา วงศ์อนุสิทธิ์. (2561). การพัฒนาชุดฝึกการพูดและการอ่านภาษาอังกฤษเกี่ยวกับแหล่งท่องเที่ยว ในจังหวัดสกลนคร. วารสารวิชาการหลักสูตรและการสอน, 10(27), 217-225.

สำนักงานจังหวัดนครพนม. (2561). สรุปความก้าวหน้าเศรษฐกิจพิเศษนครพนม. นครพนม: สำนักงานจังหวัดนครพนม.

อัครพนธ์ เนื้อไม้หอม. (2558). ศึกษาและพัฒนานวัตกรรมการสื่อสารภาษาอังกฤษเพื่อการท่องเที่ยว สำหรับบุคลากรด้านการท่องเที่ยว ที่ปราสาทพนมรุ้ง อำเภอเฉลิมพระเกียรติ จังหวัดบุรีรัมย์ (รายงาน ผลการวิจัย). บุรีรัมย์: มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์.

Akers B. A. (1999). Introducing Better English Pronunciation. Cambridge University Press: Sense Publishers.

Barry J. Fraser & David B. Z. (2016). Teachers Creating Context-Based Learning Environments in Science. The Netherlands: Sense Publishers.