การศึกษาแนวคิดและกระบวนการในการถ่ายภาพแนวความคิดจากผลงานศิลปะร่วมสมัยชุด “Pink Man” ของมานิต ศรีวานิชภูมิ
คำสำคัญ:
ศิลปะร่วมสมัย, การถ่ายภาพแนวความคิด, ผลงานภาพถ่ายชุด “Pink Man”บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาปัญหาเกี่ยวกับความเป็นมา แนวคิดทฤษฎี และแนวคิดในการตีความความหมายของการถ่ายภาพที่ใช้แนวความคิด (Conceptual Photography) ในศิลปะร่วมสมัยของประเทศไทย และ 2) ศึกษาและวิเคราะห์แนวคิด กระบวนการผลงานภาพถ่ายชุด “Pink Man” ของมานิต ศรีวานิชภูมิ การศึกษาวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ รวบรวมข้อมูลจากเอกสาร งานวิจัยที่เกี่ยวข้อง บทความวิชาการ บทสัมภาษณ์ โดยวิเคราะห์เนื้อหาตามที่กำหนดในวัตถุประสงค์ด้วยการพรรณนาความ ผลการวิจัยพบว่า 1) การถ่ายภาพที่ใช้แนวความคิด (Conceptual Photography) ของศิลปะร่วมสมัยของประเทศไทยนั้น คือการสร้างสรรค์งานภาพถ่ายตามบริบทของสังคมหรือเรื่องราวที่ศิลปินต้องการนำเสนอ ผ่านกระบวนการวางแผนสู่การสร้างสรรค์ เพื่อตอบสนองแนวความคิด เพื่อให้เกิดความงามทาง สุนทรียะ โดยใช้สัญญะเป็นจุดสังเกตให้เกิดความน่าสนใจภายในภาพ และใช้เทคโนโลยีสมัยใหม่ทางกระบวนการทางคอมพิวเตอร์ในการตกแต่งและสร้างสรรค์เพื่อความสมบูรณ์ ความงามอาจจะไม่ได้อยู่กระบวนการที่เสร็จสิ้นของผลงาน แต่เป็นช่วงตั้งแต่กระบวนการของแนวความคิดรวมไปถึงระยะเวลาจนถึงจุดสำเร็จ ว่าศิลปินมีการเล่าเรื่องได้น่าสนใจมากน้อยเพียงใด 2) การวิเคราะห์ผลงานภาพถ่ายชุด “Pink Man”ของมานิต ศรีวานิชภูมิ ในเรื่องของกระบวนการการถ่ายภาพทางความคิด การใช้ทฤษฎีและแนวทางการปฏิบัติ ศิลปินสร้างสรรค์งานภาพถ่ายชุดนี้จากเรื่องที่เกี่ยวกับการบริโภคนิยมที่เกิดขึ้นในสังคมไทย ศิลปินใช้การเสียดสีให้เห็นถึงชนชั้นและค่านิยมในสังคมไทยในช่วงเวลาต่าง ๆ โดยใช้สัญลักษณ์ที่มีความขัดแย้งกับภาพสังคมโดยรวม โดยศิลปินต้องการให้ผู้ชมเห็นภาพและได้คิดตามแนวคิดที่ศิลปินได้ตั้งใจสะท้อนไว้ เพื่อให้เกิดการตระหนักใส่ใจจากคนในสังคม
เอกสารอ้างอิง
กฤษฏิญา ไชยศรี. (2565). Contemporary Art ศิลปะร่วมสมัยที่เกิดขึ้นในยุคปัจจุบัน (แต่ดันเข้าใจยากกว่ายุคที่ผ่านมา). เรียกใช้เมื่อ 8 พฤศจิกายน 2565 จาก https://ground controlth.com/blogs/art-term-contemporary-art
กฤษณะ บุญเทียน และศุภรัก สุวรรณวัจน์ . (2560). การสร้างสรรค์ผลงานภาพถ่ายที่สื่อถึงความสงบตามแนวความคิดของพระพุทธศาสนา. วารสารวิชาการศิลปะสถาปัตยกรรมศาสตร์มหาวิทยาลัยนเรศวร, 8(2), 106-119.
กาญจนา แก้วเทพ และคณะ. (2555). สื่อเก่า-สื่อใหม่: สัญญะ อัตลักษณ์ อุดมการณ์. กรุงเทพมหานคร: ภาพพิมพ์.
ธนกิจ โคกทอง และคณะ. (2557). การสร้างสรรค์ศิลปะภาพถ่ายภาพ ดิจิทัลเพื่อส่งเสริมการขายสินค้าแฟชั่นผ่านเฟสบุ๊ค. วารสารวิชาการศิลปะสถาปัตยกรรมศาสตร์มหาวิทยาลัยนเรศวร, 5(1), 26-40.
ภาณุ บุญพิพัฒนาพงศ์. (2560). ART IS ART, ART IS NOT ART อะไร (แม่ง) ก็เป็นศิลปะ. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ Salmon Book.
ภาณุ บุญพิพัฒนาพงศ์. (2564). ART and POLITIC. Conceptual Art ศิลปะแห่งความคิดที่ละทิ้งความงามและต่อต้านความสูงส่ง. เรียกใช้เมื่อ 8 พฤษภาคม 2565 จาก https://themomen tum.co/conceptual-art/
วิบูลย์ ลี้สุวรรณ. (2548). ศิลปะในประเทศไทย:จากศิลปะโบราณในสยามถึงศิลปะสมัยใหม่. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์หนังสือลาดพร้าว.
ศรศักดิ์ ศักดิ์บดินทร์. (2559). Conceptual Photography. เรียกใช้เมื่อ 24 พฤษภาคม 2565 จาก https://fotofaka.com/conceptual-photography/
สิทธิธรรม โรหิตะสุข. (2564). พัฒนาการทางความคิดและการสร้างสรรค์ในศิลปะร่วมสมัยไทย. กรุงเทพมหานคร: สันติศิริการพิมพ์.
สุธี คุณาวิชยานนท์. (2546). จากสยามเก่าสู่ไทยใหม่ว่าด้วยความพลิกผันจากประเพณีสู่สมัยใหม่ละร่วมสมัย. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: บ้านหัวแหลม.
สุธี คุณาวิชยานนท์. (2563). ทัศนศิลป์ไทยสมัยใหม่-ร่วมสมัย. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อัษฎา โปราณานนท์. (2556). คุณลักษณะของการถ่ายภาพ (Characteristics of Photography). วารสารอารยะธรรมศึกษาโขง-สาละวินมหาวิทยาลัยนเรศวร, 4(1), 73-90.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2022 วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.




