การบริหารจัดการแบบบูรณาการในการพัฒนาความอยู่ดีมีสุขของชุมชนวงเวียนใหญ่ให้เหมาะสมตามกรอบนโยบาย Thailand 4.0

พลัฏฐ์  ยิ้มประเสริฐ; สุริยะใส  กตะศิลา

ผู้แต่ง

พลัฏฐ์ ยิ้มประเสริฐ มหาวิทยาลัยรังสิต
สุริยะใส กตะศิลา มหาวิทยาลัยรังสิต

คำสำคัญ:

การบริหารจัดการแบบบูรณาการ, การพัฒนาความอยู่ดีมีสุข, ชุมชนวงเวียนใหญ่, นโยบาย Thailand 4.0

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาความสอดคล้องระหว่างสภาพปัจจุบันของการบริหารจัดการในชุมชนวงเวียนใหญ่ 2) วิเคราะห์จุดอ่อน จุดแข็ง โอกาสและอุปสรรค 3) หาแนวทางการบริหารจัดการแบบบูรณาการในการพัฒนาความอยู่ดีมีสุข ของชุมชนวงเวียนใหญ่ให้สอดคล้องเหมาะสมตามกรอบของนโยบาย Thailand 4.0 และ 4) เสนอนโยบาย ที่เหมาะสมในการนำไปสู่การพัฒนาชุมชนเมืองน่าอยู่ เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 32 คน ได้วิเคราะห์ความสัมพันธ์ เชิงเนื้อหาอย่างเป็นระบบ และนำเสนอผลการวิเคราะห์แบบความเรียง ผลการวิจัย พบว่า 1) ความสอดคล้องระหว่างสภาวการณ์ปัจจุบันของชุมชนวงเวียนใหญ่ มีความเป็นพลวัตสูง และมีความเหลื่อมล้ำเพิ่มมากขึ้น 2) จุดแข็ง คือ ผู้นำ กลุ่มบุคคล และสมาชิกในชุมชนที่มีความรักใคร่สามัคคีกัน จุดอ่อน คือ คนว่างงาน ขาดแรงจูงใจที่จะพัฒนาทักษะของตนเองให้มีความสามรถ โอกาส คือ รัฐดำเนินนโยบายส่งเสริมการท่องเที่ยวอย่างจริงจัง และสม่ำเสมอ อุปสรรค คือ คนว่างงานและขาดรายได้ จากสถานการณ์โควิด - 19 3. แนวทางการบริหารจัดการแบบบูรณาการในการพัฒนาความอยู่ดีมีสุขของชุมชนวงเวียนใหญ่ มี 5 ด้าน ได้แก่ 1) การพัฒนาด้านสิ่งแวดล้อม ประเพณี และวัฒนธรรม 2) ด้านชุมชน 3) ด้านการจัดการ 4) ด้านการเรียนรู้ และ 5) องค์กรภาครัฐ หรือหน่วยงานภาครัฐ เอกชน ธุรกิจ ให้ความรู้สนับสนุนวิชาการงบประมาณ และเป็นพี่เลี้ยงให้คำแนะนำ ในการพัฒนาและบริหารจัดการ 4. นโยบายที่เหมาะสมในการนำไปสู่การพัฒนาชุมชนเมืองน่าอยู่ มีจำนวน 12 นโยบาย ซึ่งเป็นนโยบายการส่งเสริมให้มีองค์กรความร่วมมือของภาครัฐ และเอกชนในการยกระดับสาธารณสุขในพื้นที่ให้รุ่งเรื่องต่อไป

เอกสารอ้างอิง

ณฐาภพ ยมนิจดา. (2553). การบริหารการพัฒนาเมืองน่าอยู่ : กรณีศึกษา เทศบาลตำบลในพื้นที่บริเวณชายแดนไทย-กัมพูชา. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยปทุมธานี, 57(2) 57-67.

บุญทัน ดอกไธสง. (2520). จิตวิทยาผู้นำและมนุษย์สัมพันธ์. กรุงเทพมหานคร: เทพนิมิตการพิมพ์.

เบญจพร วงษ์วานิช. (2550). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนาไปสู่เมืองน่าอยู่: กรณีศึกษาเทศบาลเมืองฉะเชิงเทรา อำเภอเมือง จังหวัดฉะเชิงเทรา. ใน วิทยานิพนธิ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชานโยบายสาธารณะ. มหาวิทยาลัยบูรพา.

มัญชุชาดา เดชาคนีวงศ์. (2565). แผนพัฒนากรุงเทพมหานคร ระยะ 20 ปี (พ.ศ. 2556-2575). กรุงเทพมหานคร: สำนักยุทธศาสตร์และประเมินผล

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2550). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที 4 10 (พ.ศ. 2550 - 2554). กรุงเทพมหานคร: สำนักนายกรัฐมนตรี.

สำนักงานเศรษฐกิจอุตสาหกรรม. (2560). โครงการบริหารการขับคลื่อนอุตสาหกรรมที่มีศักยภาพของประเทศ. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานเศรษฐกิจอุตสาหกรรม.

สุวิทย์ เมษอินทรี. (2559). ไขรหัส “ประเทศไทย 4.0”สร้างเศรษฐกิจใหม่ก้าวข้ามกับดักรายได้ ปานกลาง. เรียกใช้เมื่อ 2 มกราคม 2565 จาก http://www.thairath.co.th/ content/613903

อริสา จันทรบุญทา และจิรัฐ เจนพึ่งพร. (2561). FOCUSED AND QUICK (FAQ) Issue 128 ความเป็นเมือง (Urbanization) และนัยเชิงนโยบายของไทย. กรุงเทพมหานคร: สายนโยบายการเงิน ธนาคารแห่งประเทศไทย.

Alan, G. & Josef, G. (1981). Cities, Poverty, and Development: Urbanization in the Third World. New York: Oxford University Press.

Davidson, J. L. (1995). The Relationship between Questions and publics Responses During a Directed Reading Activity. Dissertation Abstracts International, 12: 6273-A.

Klaus Schwab. (2018). The Fourth Industrial Revolution.World Economic Forum. Cologny: Switzerland.