รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะผู้ประกาศข่าวในกิจการโทรทัศน์ ของประเทศไทย

รัฐวัชร์  พัฒนจิระรุจน์; อนุพงษ์  แต้ศิลปสาธิต

ผู้แต่ง

รัฐวัชร์ พัฒนจิระรุจน์ มหาวิทยาลัยเกริก
อนุพงษ์ แต้ศิลปสาธิต มหาวิทยาลัยเกริก

คำสำคัญ:

รูปแบบการพัฒนา, สมรรถนะผู้ประกาศข่าวโทรทัศน์, ผู้ประกาศข่าวโทรทัศน์, พาวดโมเดล, กิจการโทรทัศน์

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสภาพการดำเนินงาน ปัญหา และอุปสรรคในปัจจุบันของผู้ประกาศข่าวในกิจการโทรทัศน์ของประเทศไทย 2) ศึกษาสมรรถนะ ผู้ประกาศข่าว และ 3) นำเสนอรูปแบบการพัฒนาสมรรถนะผู้ประกาศข่าว การวิจัยเป็น แบบผสมผสานวิธี การวิจัยเชิงคุณภาพใช้การสัมภาษณ์เชิงลึกผู้ให้ข้อมูลสำคัญ 12 คน จากนั้นจัดการสนทนากลุ่มประชุมระดมสมองพิจารณาร่างรูปแบบที่ได้จากผู้เชี่ยวชาญ 7 คน ตลอดจนยืนยันรูปแบบด้วยการวิจัยเชิงปริมาณ ใช้การสุ่มตัวอย่างแบบง่ายและคัดเลือกแบบเจาะจง โดยใช้แบบสอบถามเก็บรวบรวมข้อมูลจากกลุ่มตัวอย่าง 400 คน สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัยพบว่า สมรรถนะ ผู้ประกาศข่าวในกิจการโทรทัศน์ของประเทศไทย แบ่งได้ 4 ด้าน ได้แก่ สมรรถนะหลัก สมรรถนะเฉพาะงาน สมรรถนะการบริหารจัดการ และสมรรถนะด้านอื่น ๆ สำหรับรูปแบบ การพัฒนาสมรรถนะผู้ประกาศข่าวในกิจการโทรทัศน์ของประเทศไทยที่พัฒนาขึ้น ชื่อว่า “พาวดโมเดล” มีองค์ประกอบ 5 ด้าน ได้แก่ 1) ด้านบทบัญญัติ ประกอบด้วย 2 ส่วน คือ สมรรถนะหลักพื้นฐาน ได้แก่ ความรู้ ทักษะ คุณลักษณะทางกายภาพ และสมรรถนะเชิง การบริหารจัดการแบบดุลยภาพ 2) ด้านความเหมาะสม ประกอบด้วย ความรู้ ทักษะ คุณลักษณะทางกายภาพ และแรงขับภายใน 3) ด้านอรรถประโยชน์ ประกอบด้วย ความรู้ ทักษะ และคุณลักษณะทางกายภาพ 4) ด้านลักษณะโดยธรรมชาติ ประกอบด้วย สมรรถนะแรงขับภายใน และสมรรถนะทางกายภาพ และ 5) ด้านความเพลิดเพลิน ประกอบด้วย ทักษะ และคุณลักษณะทางกายภาพ อย่างไรก็ตามในอนาคตควรมีการศึกษาสมรรถนะผู้ประกาศข่าวโทรทัศน์ที่อาจเปลี่ยนแปลงไปตามปัจจัยและบริบทของผู้ชม เวลา เทคโนโลยี สภาพสังคม เศรษฐกิจ และการแข่งขันในอุตสาหกรรมโทรทัศน์ นอกจากนี้ควรศึกษาเครื่องมือหรือวิธีการพัฒนาสมรรถนะผู้ประกาศข่าวโทรทัศน์ให้มีมาตรฐานเป็นรูปธรรมใกล้เคียงกันด้วย

เอกสารอ้างอิง

ธนิสสรา สุวรรณนันท์. (2552). การคัดเลือกและการพัฒนาผู้ประกาศข่าวของสถานีโทรทัศน์ในประเทศไทย. ใน วิทยานิพนธ์วารสารศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารสื่อสารมวลชน. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ธาตรี ใต้ฟ้าพูล. (2557). แนวทางการกำหนดกรอบจริยธรรมและการดำเนินงานในการประกอบกิจการกระจายเสียงและกิจการโทรทัศน์ประเภทบริการสาธารณะ. วารสารการประชาสัมพันธ์และการโฆษณา, 7(2), 1-24.

นิศารัตน์ นาคทั่ง. (2559). รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะการสอนภาคปฏิบัติในคลินิกของอาจารย์ใหม่ วิทยาลัยพยาบาลในเขตภาคเหนือ สังกัดสถาบันพระบรมราชชนก. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาการศึกษา. มหาวิทยาลัยนเศวร.

นิสดารก์ เวชยานนท์. (2556). Competency-Based Approach (พิมพ์ครั้งที่ 6). นนทบุรี: เดอะ กราฟิโก ซิสเต็มส์.

นุดี หนูไพโรจน์ และณปิติยา บรรจงจิตร์. (2552). เส้นทางการเป็นผู้ประกาศข่าวโทรทัศน์ไทย. ใน รายงานวิจัย. มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ.

ประคุณ รุ่งธนวิชญ์. (2560). ความท้าทายของทีวีดิจิทัลไทยในยุคการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมในการใช้ประโยชน์จากสื่อโสตทัศน์ของประชาชน. วารสารวิชาการ กสทช, 1(1), 192-214.

พรณรงค์ พงษ์กลาง. (2561). การปรับตัวของผู้ประกอบการโทรทัศน์ ให้อยู่ได้ในยุคทีวีดิจิทัล. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 37(2), 142-154.

พสุ เดชะรินทร์. (2551). Balanced Scorecard รู้สึกในการปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ภัทธีรา สารากรบริรักษ์. (2555). ผู้ประกาศและการใช้เสียงทางวิทยุและโทรทัศน์. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

รัตนากร ทองสำราญ และสิริรัตน์ นิ่มเงิน. (7 กรกฎาคม 2559). สภาพการดำเนินงานและสมรรถนะผู้ประกาศข่าวโทรทัศน์ภายใต้กฎหมายและการการกำกับดูแลของ กสทช. (รัฐวัชร์ พัฒนจิระรุจน์, ผู้สัมภาษณ์)

ศรัญญ์ทิตา ชนะชัยภูวพัฒน์ และ รัตนา ทิมเมือง. (2562). การศึกษาความหมายเชิงคุณค่าและพัฒนาเกณฑ์ การพิจารณาตัดสินโครงการรางวัลทีวีสีขาว. วารสารนิเทศศาสตรปริทัศน์, 23(2), 114-129.

สนมพร ฉิมเฉลิม. (2542). กระบวนการคัดเลือกผู้ประกาศข่าวโทรทัศน์. ใน วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการสื่อสารมวลชน. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สมบัติ ลีลาพตะ. (2556). ความรู้ทั่วไปเกี่ยวกับกิจการกระจายเสียงและกิจการโทรทัศน์. ตำราอบรมหลักสูตร ผู้ประกาศในกิจการกระจายเสียงและกิจการโทรทัศน์ ระดับต้น. กรุงเทพมหานคร: ส เจริญ การพิมพ์.

สาธิต เชื้ออยู่นาน. (2560). การวิจัยผสานวิธีแบบการสำรวจเป็นลำดับ: แนวคิดและการประยุกต์ใช้. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal, Silpakorn University ฉบับภาษาไทย สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 10(1), 1394-1404.

องอาจ สิงห์ลำพอง. (2560). การบริหารจัดการรายการโทรทัศน์ในยุคไทยแลนด์ 4.0. วารสารนิเทศศาสตร์ธุรกิจบัณฑิตย์, 11(2), 209-245.

อาภรณ์ ภู่วิทยพันธุ์. (2553). การจัดทำเส้นทางการฝึกอบรมระยะยาวบนพื้นฐานของขีดความสามารถ Competency-Based Training Road Map. กรุงเทพมหานคร: พิมพ์ดีดการพิมพ์.

Andressa, D. J. et al. (2020). Competências do profissional jornalista naperspectiva da indústria 4.0. Revista de Ciências Da Administração, 22(58), 22-38.

Berlo, D. K.(1960). The Process of Communication. New York: Holt Rinehart & Winston.

Creswell, J. W. & Plano Clark V. L. (2011). Designing and conducting mixedmethods research (2nd ed.). Los Angeles, California: Sage Publication.

Kaplan, R. S. & Norton, D. P. (1996). The Balanced Scorecard: Translating Strategy into Action. Boston: Harvard Business School Press.

MacBride Commission. (1980). Many voice, one world: Towards a new, more justand more efficient world information and communication. Paris: UNESCO.

McKay, D. R. (2019). What does a news anchor do? Learn about thesalary, required skills, & more. The Balance Careers. Retrieved January 31, 2022, from https://www.thebalancecareers.com/news-anchor-526047

McQuail, D. (1994). Mass communication theory: An introduction (3rd ed.). London: Sage.

Nwammuo, A. N. (2022). Broadcast commentary and announcing. National Open University of Nigeria. Retrieved January 31, 2022, from https://nou.edu.ng/ coursewarecontent/MAC444.pdf

Parry, S. B. (1998). The Quest for Competencies. Journal of Training, 33(7), 48-56.

Qabilovna, Y. Z. (2020). The Role of The TV Anchor in The News Program andAuthority He Has Achieved During His

Career. The American Journal of Social Science and Education Innovations, 2020(2), 334-345.

Schena, J. et al. (2018). Updated assessment of the competencies required fromSpanish journalists in the professional workplace. Revista Latina de Comunicación Social, 2018(73), 531-555.

Spencer, L. M. & Spencer, S. M. (1993). Competency at Work: Model for SuperiorPerformance. New York: John Wiley and Sons.

Sumbogo, I. A.& Diposumarto N. S. (2017). Pengaruh kompetensi dan pelatihanterhadap kinerja reporter, dengan motivasi sebagai variabel mediasi di PT swc. Jurnal Riset Manajemen dan Bisnis, 2(3), 331-340.

Yamane, T. (1973). Statistics: An introductory analysis (3rd ed.). New York: Harperand Row.