การพัฒนาหลักสูตรฐานสมรรถนะเพื่อการจัดการเรียนรู้ของครูผู้สอนนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการเรียนรู้โรงเรียนจัดการเรียนรวม

ยุพิน บุญประเสริฐ; วิไลภรณ์  ฤทธิคุปต์

ผู้แต่ง

ยุพิน บุญประเสริฐ มหาวิทยาลัยพะเยา
วิไลภรณ์ ฤทธิคุปต์ มหาวิทยาลัยพะเยา

คำสำคัญ:

การพัฒนาหลักสูตร,หลักสูตรฐานสมรรถนะ, สมรรถนะการจัดการเรียนรู้, นักเรียนที่มีความบกพร่องทางการเรียนรู้

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนาหลักสูตรฐานสมรรถนะเพื่อการจัดการเรียนรู้ของครูผู้สอนนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการเรียนรู้ โรงเรียนจัดการเรียนรวม 2) ศึกษาประสิทธิผลหลักสูตรฐานสมรรถนะเพื่อการจัดการเรียนรู้ของครูผู้สอนนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการเรียนรู้ โรงเรียนจัดการเรียนรวม ขั้นตอนที่ 1 การพัฒนาหลักสูตร กลุ่มตัวอย่างคือผู้บริหารสถานศึกษา ครู ผู้เชี่ยวชาญ และศึกษานิเทศก์ จำนวน 268 คน ขั้นตอน ที่ 2 การศึกษาประสิทธิผลของหลักสูตรกลุ่มตัวอย่างคือครูที่ผ่านการพัฒนา ผู้บริหารสถานศึกษา ครูวิชาการ ผู้ปกครองและศึกษานิเทศก์ จำนวน 43 คน เครื่องมือคือ แบบสอบถามและแบบประเมิน วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัยพบว่า 1.) การพัฒนาหลักสูตร 1.1) สภาพปัจจุบัน ครูมีความรู้ความเข้าใจในการจัดการเรียนรู้ จิตวิทยาการดูแลนักเรียน การใช้สื่อ เทคนิคการจัดการเรียนรู้และการวัดประเมินผลยังไม่เพียงพอ ความต้องการคือสมรรถนะด้านความรู้ ด้านทักษะ และด้านคุณลักษณะ 1.2) หลักสูตร ประกอบด้วย 1.2.1) เหตุผลและความจำเป็น 1.2.2) วิสัยทัศน์ 1.2.3) จุดมุ่งหมาย 1.2.4) หลักการ 1.2.5) สมรรถนะที่มุ่งเน้น 1.2.6) โครงสร้าง 1.2.7) เนื้อหา 1.2.8) แนวการจัดกิจกรรม 1.2.9) สื่อ และแหล่งเรียนรู้ 1.2.10) การวัดและประเมินผล มีความเหมาะสมและความเป็นไปได้ระดับมากที่สุด 2) ประสิทธิผลของหลักสูตร 2.1) ผลการทดลองใช้ คือคะแนนสอบของครูหลังพัฒนาสูงกว่าก่อนพัฒนา ความเหมาะสมแผนการจัดการศึกษาเฉพาะบุคคล และแผนการสอนเฉพาะบุคคล ระดับมากที่สุด ครูมีทักษะการจัดการเรียนรู้และคุณลักษณะระดับมากที่สุด 2.2) ผลการประเมินผลการใช้หลักสูตร ผู้บริหาร ครูวิชาการ ครูที่ผ่านการพัฒนา ผู้ปกครองและศึกษานิเทศก์มีความคิดเห็นระดับมากที่สุดและมีความประทับใจ 4 ประเด็น คือ 1) การดูแลเอาใจใส่ 2) การสื่อสาร 3) การเรียนการสอน และ 4) อื่น ๆ

เอกสารอ้างอิง

จุไรรัตน์ แก้วมณี. (2556). การศึกษาปัญหาการจัดการเรียนร่วมในโรงเรียน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 1. ใน วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตร์มหาบัณฑิต บริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยรามคำแหง.

นันทวัฒน์ ภัทรกรนันท์. (2559). ศาสตร์และศิลป์การสอนผู้ใหญ่. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 14(2), 40-53.

เพ็ญศิริ โฉมกาย. (2562). การพัฒนาหลักสูตรฐานสมรรถนะด้านคุณลักษณะของบัณฑิตนักปฏิบัติมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลตะวันออก. Journal of Education Naresuan University, 21(2), 189-200.

มานิตย์ นาคเมือง. (2552). รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะประจำสายงานของครูผู้สอนในสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน. ใน วิทยานิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยนเรศวร.

รดา ธรรมพูนพิสัย. (2556). สภาพปัญหาและแนวทางการจัดการเรียนร่วมในโรงเรียนแกนนำจัดการเรียนร่วม สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษา นราธิวาส. ใน วิทยานิพนธ์ครุศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาการศึกษาพิเศษ. มหาวิทยาลัยราชภัฎสงขลา.

วันทนีย์ บางเสน. (2554). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมครูผู้สอนเด็กที่มีความต้องการพิเศษในโรงเรียนจัดการเรียนรวม ระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน. ใน รายงานวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฎสงขลา.

วิไลวรรณ สิทธิ. (2560). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะด้านการจัดการเรียนรู้ตามแนวคิดคอนสตรัคติวิสต์ สำหรับครู สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษานครพนม เขต 2. ใน วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาวิจัยหลักสูตรและการสอน. มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.

วีระยุทธ ก้อนกั้น. (2560). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะการจัดการเรียนรู้ตามสภาพจริงของครูผู้สอนระดับประถมศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาสกลนคร เขต 1. ใน วิทยานิพนธ์ ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาวิจัยหลักสูตรและการสอน คณะครุศาสตร์. มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.

สลิลนา ภูมิพาณิชย์. (2560). การพัฒนาหลักสูตรเสริมสมรรถนะการออกแบบการจัดการเรียนรู้ โดยใช้กระบวนการชี้แนะและการเป็นพี่เลี้ยง สำหรับครูในสังกัดองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 21(1), 261-276.

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2559). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. ๒๕๔๒ และที่แก้ไขเพิ่มเติม. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน.

สุรศักดิ์ ปาเฮ. (2556). ห้องเรียนกลับทาง: ห้องเรียนมิติใหม่ในศตวรรษที่ 21. เรียกใช้เมื่อ 25 ตุลาคม 2562 จาก http://www.mbuisc.ac.th/phd/academic/flipped% 20classroom2.pdf

อาชัญญา รัตนอุบล. (2551). พัฒนาการการเรียนรู้และการจัดกิจกรรมสำหรับผู้ใหญ่. ใน สาขาวิชาการศึกษานอกระบบโรงเรียน ใน รายงานวิจัย. คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

Saylor, J. G. & Alexander, W. M. (1974). Planning curriculum for school. New York: HoltRinehart and Winston.

Taba, H. . (1962). Curriculum development: Theory and practice. New York: HarcourtBrace and World, Inc.

Tyler, R.W. (1971). Basic principles of curriculum and instruction. Chicago: The University of Chicago Press.